آیه نورانی شب دواز دهم ماه مبارک رمضان

یعنی آن ها چه در توانگری و چه در تنگدستی انفاق می کنند.
غالب مفسران ، این آیه را با دیدگاه تربیت اخلاقی و تقویت روح انفاق تفسیر کرده اند و گفته اند: در صورتی می توان گفت روح انفاق در انسان نفوذ کرده است که نه تنها در حال وسعت مالی، بلکه در تنگدستی و فقر هم انفاق نماید.ولی این سؤال مطرح است که چگونه می توان انتظار داشت که شخص در حال فقر وتنگدستی انفاق کند؟ انفاق برای رفع تنگدستی دیکران است .حال تنگدستان که خود مستقیماً هدف تأسیس و تشریع حکم انفاقند، چگونه مأمور به انفاق می شوند؟! آیا آنان باید قرض کنند وآن را انفاق نمایند؟
پاسخ این سؤال دو صورت دارد : اول این که تنگدستان دو گونه اند؛ یک گروه تنگدستانی هستند که همیشه در فقر به سر می برند و تنگدستی همراه وقرین آن هاست و اگر لحظه ای انفاق های مردمی آن ها قطع شود، زندگیشان به مخاطره می افتد پر واضح است که حکم انفاق از اینان ساقط است، بلکه اینان گیرندگان انفاقند نه دهندگان آن . گروه دیگر تنگدستانی که تنگدستی آن ها عارضی وموقتی است، مانند توانگری که در حال حاضر به اموال خود دسترسی ندارد ویا باغداری که هنوز به موعد برداشت محصول نرسیده است . آیه انفاق به چنین کسی خطاب می کند که شایسته است در این حالت نیز انفاق کند ، هر چند به صورت قرض وپیش فروش کالا.
صورت دوم پاسخ که اصولا حکم به انفاق در آیه فوق ربطی به موضوعات اخلاقی ندارد . این آیه به طوری که در آیه 130 گفته شد ، در اثنای یاد آوری ماجرای جنگ احد که به شکست مسلمانان انجامید ، آمده است و درباره تقویت جبهه وجهاد و تأمین هزینه های جنگ و اداره امور خانواده های جنگجویان است و می فرماید: مسلمانان باید بدانند که حیات اسلام و بقای موجودیت آن ها به تأمین تجهیزات وامکانات میدان های جنگ وجهاد بستگی دارد و در این راستا باید دست سخاوت مردان وزنان توانگر برای انفاق به کار افتد. حتی در این جا شرایط حکم انفاق عوض شده به سراغ تنگدستان هم می رود . این انفاق، انفاق در بحران و شرایط جنگی است که دارا ونادار نمی شناسد و همه باید برای تأمین امکانات دفاعی و حفظ حریم دین انفاق کنند ، هر چند به این قیمت که مثلاً از دو وعده غذا یک وعده را به جبهه جهاد تقدیم کنند.