آیه نورانی شب هفتم ماه مبارک رمضان

آیه خیلی قشنگیه.

ما انسان ها همون طور که وقتی کسی لطفی در حقمون می کنه بر صدد بر می آییم که لطف او را جبران کنیم ابتدا زبانی از آن شخص برای لطفی که در حقمون کرده تشکر می کنیم و بعد می خواهیم با کارمان این لطف او را جبران کنیم. پروردگار که بدو ن هیچ چشمداشت و انتظاری این همه نعمت به بندگانش ارزیانی داده است (سلامتی - خانواده- احساس آرامش و ....) ما چطور می تونیم چشم هایمان را بر روی نعمت های فراوان ببندیم؟! گاهی پیش می آید که در مواجهه با شخصی که از بیماری سخت رنج می برد تلنگری به خود می زنیم و گویا تازه یادمون می افتد که چه نعمتهایی خدا بهمون داده که قدرش رو نمی دونیم.

کفران نعمت هم در واقع یعنی ندیدن این همه نعمت و تشکر نکردن از پروردگار. (زبانی و عملی)

به قول جی تهمورس وقتی غذایی رو دوست نداریم و نمی خوریم به نظر من این کفران نعمت هست! چون در واقع اون لحظه هزارن آدم هستند که با تکه نان خشک سر بر بالین می گذارند و اون وقت ما به این غذا ایراد می گیریم. کاش که همه یاد بگیریم در مقابل لطف خداوند شکر گزار او باشیم.