آیه نورانی شب پنجم ماه مبارک رمضان

معناي غيبت و موارد جواز آن:
مسأله غيبت عبارت است از بدگويى و پرده‏درى نسبت به حيثيت و آبروى افراد و اينكه در غياب شخصى كارهاى بد و ناپسند و يا عيوب و نقائص جسمى و اخلاقى او را براى ديگران بازگو كردن و به طور كلى گفتن هر چيزى كه غيبت شونده از گفتن آنها ناراحت مى‏شود.
ولى غيبت در موارد خاصى جايز شمرده شده است از جمله:
الف) در مقام مشورت در امور خطيري نظير ازدواج، که اگر انسان عيبي سراغ دارد بايد بگويد
ب ) طرف متجاهر به فسق باشد؛ يعنى، هيچ گونه پروايى نداشته باشد كه علناً به گناه و معصيتى دست بزند، كه در خصوص گناه علنى او غيبت جايز است.
ج) ممكن است فردى را براى سمتى نظير نمايندگى يا رياست قسمتى خاص، نامزد نموده و مورد بحث قرار دهند. در اينجا انسان مى‏تواند اگر نقطه ضعفى را اطلاع دارد كه خداى ناخواسته با پيدا كردن آن سمت، به اسلام و انقلاب ضربه مى‏زند، به مسؤولين گوشزد كند،
د) فرض بفرماييد بيمارى است كه نمى‏خواهد بعضى از اسرارش نزد طبيب فاش شود و از طرفى چاره‏اى نيست و طبيب براى معالجه بايد بداند. در اينجا نيز مى‏توان على‏رغم خواست بيمار، پزشك معالج او را در جريان امر قرار داد. غيبت نسبت به گناهان پنهانى جايز نيست و در نتيجه اگر شخص مبتلا به ارتكاب گناهى است كه ديگران از آن خبر ندارند، ذكر آن گناه حرام است.