5 راه آموزشی برای بازی کودک
یک شنبه 23 تیر 1392 10:15 AM
پدر و مادرهای زیادی از ناتوانی کودکشان برای سرگرم کردن خودشان شکایت می‌کنند. آنها از اینکه کودک شان گریه می‌کند و بلد نیست تنهایی بازی کند نگران می‌شوند. اما دلیل این مساله دیدگاه‌ها و باورهای غلط در باره استقلال در بازی کردن است.
«نوزاد وابسته به پدر و مادر است و او نمی‌تواند نیازی از خودش رفع کند.»
کودکان نیاز به کمک دارند اما وابسته نیستند. آنها هم می‌توانند خودشان را با صداها و اشیای تازه‌ای که می‌بینند سرگرم کنند و محیط زندگی شان را تجربه کنند. مشغول شدن و تلاش برای سرگرم کردن نوزاد فرصت تجربه‌های شخصی را از او می‌گیرد. همه چیز به عادت دادن برمی‌گردد. اگر کودک را به آغوش، تغذیه و توجه بی‌وقفه عادت بدهید در تمام دوران کودکی با این مساله درگیر خواهید بود. متاسفانه بیشتر پدر و مادرها این اشتباه را در مورد فرزند اولشان می‌کنند.
اگر کودک را تنها گذاشتید و او فورا گریه کرد یکی از این دلایل باعث گریه او شده اند:
کودک ناگهان و بدون توجه رها شده است. حتی کودکان نیز برای آنچه می‌بینند نیاز به دلیل و توجه دارند. باید به کودک بگویید چرا تنهایش گذاشته‌اید. نه اینکه ناگهان و بی‌دلیل او را در اتاق تنها بگذارید و بروید سراغ کارهای خودتان.
کودک به روش و شیوه شما عادت کرده است. اگر او را به بغل کردن، چرخاندن و سرگرم کردن عادت داده‌اید او نمی‌تواند متوجه رفتار شما بشود. کودکان خیلی زود عادت می‌کنند و عادت‌هایشان را به سادگی ترک نمی‌کنند.
بازی می‌تواند تفکر باشد. آیا هرگز به کودکتان یاد داده اید که فکر کند و با فکرها و تخیلاتش سرگرم شود؟آیا هرگز به کودکتان یاد داده اید به یک ترانه گوش بدهد و سرگرم شود؟ از همان ابتدا می‌توانید کودک را به سکوت و شنیدن تشویق کنید. شنیدن صدای محیط هم می‌تواند یک بازی باشد بدون اینکه نیاز به حضور یک فرد دوم یا سوم برای سرگرم شدن داشته باشد.
کودک باید در محیط امن بازی کند. وقتی او را در کودکی آزاد می‌گذارید هر لحظه باید نگران باشید که اتفاق نگران کننده‌ای برایش بیفتد. و باید مراقب و همراه کودک باشید. اما عادت دادن کودک به بازی در تخت پارک‌ها به شما اطمینان می‌دهد که او هم سرگرم است و هم امنیت دارد.
طبیعی است که پدر و مادر بخواهند در بازی با کودک مشارکت کنند و از بازی با او لذت ببرند اما همه لذت این نیست که همپای کودکتان بازی کنید. گاهی باید فقط ناظر بازی کودک و شاهد توانایی هایش باشید. مشارکت در بازی ممکن است باعث مداخله و کم تحرکی کودکتان شود. مثلا اگر همیشه در نقاشی کشیدن یا لگو ساختن کنار کودک باشید بعد از مدتی می‌بینید که این شما هستید نقاشی می‌کشید یا لگو می‌سازید و کودکتان فقط شما را تماشا می‌کند.
توجه و حمایت با مداخله و تلاش برای رفع و رجوع مشکلات فرق دارد. پدر و مادر وظیفه ندارند ناکامی‌های کودک را به هر شیوه‌ای جبران کنند. آنها فقط باید حامی و مراقب باشند. اگر همیشه برای حل مشکلات کودکتان پیش قدم بشوید و اجازه ندهید خودش تلاش کند او مسئولیت پذیر نخواهد بود.
بازی کردن با کودک برای ایجاد صمیمیت و دوستی بیشتر ضروری است. پدر و مادری که با کودکشان بازی می‌کنند رابطه بهتری با کودک برقرار می‌کنند و در تربیت موفق تر هستند. اما پدر و مادر برای شکل گیری شخصیت و استقلال کودک وظیفه دیگری نیز دارند آنها باید کودک را برای تجربه‌های شخصی آزاد بگذارند. این آزادی و مراقبت برای پرورش کودک سالم ضروری هستند.
اگر می‌خواهید کودک در اتاقش تنها بازی کند ابتدا مطمئن باشید او اتاقش را دوست دارداسباب بازی ها، کتاب ها، عروسک‌ها باید در اختیار کودک قرار بگیرند و بازی کردن با آنها نباید با اجازه شما باشد.
تلویزیون دیدن بازی نیست. امـا خانه سازی یک بازی سرگرم کننده است که او می‌تواند بدون کمک دیگران بازی کند.
نها بازی کردن به این معنا نیست که او را تنها رها کنید. او باید از حضور شما در خانه مطمئن باشد. شما می‌توانید بخشی از کارهایتان را در اتاق کودک انجام بدهید. روی تخت دراز بکشید و کتاب بخوانید و کودک را تشویق کــنید با اسباب بازی هایش بازی کند.
او هر روز باید مدتی را تنها بازی کند تا به این شیوه عادت کند. تلاش برای ایجاد این استقلال را یکی از برنامه‌های بدون استثنا تان قرار بدهید.
بعضی از کودکان به سختی این شرایط را می‌پذیرند. کودک را برای مدت طولانی در اتاق و میان اسباب بازی هایش رها نکنید. اگر نیم ساعت خودش را سرگرم کرد شما هم نیم ساعت او را به هر شیوه‌ای که می‌توانید سرگرم کنید. با هم حرف بزنید. بازی کنید. آشپزی کنید فیلم ببینید هرگز کودک را ساعت‌های طولانی رها نکنید.
منبع: روزنامه اطلاعات
