آیه نورانی شب دوم ماه مبارک رمضان

2. پیمان شکنی

«پس به سبب شکستن پیمانشان آنها را از رحمت خود دور کردیم و دلهایشان را سخت گردانیدیم. آنها کلمات را از جایگاه خود می‌گردانند و بهره‌ی خویش را از آنچه بدان تذکر داده شده بود فراموش کردند و تو همیشه بر خیانتی از آنها آگاهی ـ مگر اندکی از آنها ـ پس آنها را عفو کن و از آنها درگذر براستی خدا نیکوکاران را دوست می‌دارد.»

طبق ظاهر آیه فوق، پیمان شکنی همانگونه که می­تواند از نتایج قساوت قلب باشد، این امکان را دارد تا خود ازعوامل آن نیز به شمار آید. پیمان شکنی و زیر پا گذاشتن عهد اساساً کار ناصوابی است و بدترین حالت آن زمانی است که آن سوی عهد و پیمان، خداوند متعال باشد و این پیمان شکنی لعنت خداوند را به همراه خواهد داشت.

بنابراین هر مؤمن و انسان دینداری که به دلیل پیمان شکنی و پایمال کردن عهد ایمان خود با پروردگار از صراط مستقیم ایمان و عبادت به بیراهه گناه و فساد منحرف ‌شود، در نهایت به نفرین و لعنت الهی گرفتار خواهد آمد و دچار قساوت قلب و سنگدلی خواهد شد.

شیخ طبرسی در مجمع البیان با اشاره به این مطلب می­نویسند:

منظور از قساوت قلب و سنگدلی آنان، تباهی و پستی و مسخ شدگی دل‌های آنهاست که بسان سکّه‌های تقلّبی می‌گردد به عبارت دیگر، این آیه نشانگر آن است که دل‌های آنان به خاطر عهدشکنی و گناه و خیانت، از لطافت و ظرافت و نرمش و حق‌پذیری به سندگلی و خشکی و خشونت تغییر ماهیت می‌دهد و بدین سان، سکه‌ی دل نیز بر اثر فریب، خدعه، شقاوت و گناه دگرگونی منفی می‌یابد و انسان از موجودی پرمهر و بشردوست و توحیدگرا و نرم دل و حق پذیر به موجودی سخت دل و حق ستیز و خشن و بی‌رحم تبدیل می‌گردد