مثلِ دری به خلقتِ ما باز می شوی 
از آدمِ ابوالبشر آغاز می شوی

سوگند می خورند جنین ها به نامِ تو 
حتی تمام غارنشین ها به نامِ تو

نامِ تو در کتابِ مزامیر آمده 
در قصه های مردمِ پامیر آمده

خونِ دل است و نانِ جوین است، وصفِ تو 
اسطوره های مردمِ چین است، وصفِ تو 

آورده اند اسمِ تو را توی داستان 
در جنگ های مردمِ یونان باستان

سر می دهد سکندر و دارا به عشقِ تو 
آتش گرفته شهرِ بخارا به عشقِ تو 

آتش زدی جماعتِ خیبر ندیده را 
نمرودهای تازه به دوران رسیده را

نام تو و نشانِ تو در بلخ می دهند 
این نخل ها فقط رطبِ تلخ می دهند

جسم اند شیعیان تو و روح می شوند 
کشتی شکسته ها همگی نوح می شوند

این شعر نیست، شورِ به دریا رسیده هاست 
یک چشمه از شعورِ به دریا رسیده هاست

این شعر نیست، آتشِ عشق است بشنوید 
زنّارِ راهبانِ دمشق است بشنوید

با مشک های پاره بیاور فرات را 
تشییع کن جنازه ی عین القضات را

عیسی! به مرده ای که منم باز جان بده 
موسی! عصای معجزه ات را نشان بده

پُر کن پیاله را که به ما کم رسیده است 
مُفتی به چند آیه ی محکم رسیده است

پنهان مخور که دوره ی پنهان خوری گذشت 
دیگر خبر به عالم و آدم رسیده است

ای حج قبول ناشده ها نوبتِ شماست 
هاجر به آبِ چشمه ی زمزم رسیده است

ما را ببخش دامنِ مان گاه تر شده 
از لطفِ تو جسارتِ ما بیشتر شده

ما را ببخش گاه گناهی که می کنیم 
شرمنده ایم روی به چاهی که می کنیم

از آدمِ ابوالبشر آغاز می شوی 
مثلِ دری به خلقتِ ما باز می شوی

آرش پورعلیزاده . رشت