وهّابيّت از منظر عقل و شرع دكتر سيد محمد حسينى قزوينى

نكته قابل توجه:
مقصود از ايمان در آيه دوم، معناى لغوى يعنى امنيّت است؛ يعنى اگر كسى شهادتين را گفت، به او نگوييد كه تو امنيّت ندارى؛ بلكه با ذكر شهادتين، مسلمان مى‏شود و امنيّت جانى و مالى را به دست آورده است و كسى حقّ تعرّض به او را ندارد.
همان گونه كه ابن جوزى به نقل از على عليه‏السلام ، ابن عبّاس، عكرمه، ابوالعاليه، يحيى بن يعمر و ابو جعفر، «مَؤْمَنا» را به فتح ميم قرائت كرده‏اند كه معنايش همان امنيّت مى‏باشد⁽¹⁾.

تكفير مسلمانان همان گونه كه مخالف قرآن هست، مخالف با سنّت پيامبر گرامى صلى‏الله‏عليه‏و‏آله نيز مى‏باشد كه به برخى از رواياتى كه در معتبرترين كتاب‏هاى اهل سنّت آمده اشاره مى‏كنيم:

الف: نهى شديد از تكفير مسلمانان:
على عليه‏السلام و جابر از پيامبر گرامى صلى‏الله‏عليه‏و‏آله نقل كرده‏اند كه فرمود:

(1) وقرأ علي وابن عباس وعِكْرِمَة وأبو العالية ويحيي بن يَعْمَر وأبو جعفر: بفتح الميم [لَست مَؤْمَنا] من الأمان. زاد المسير، ج 2، ص175.

... أهل لا إله إلاّ اللّه لا تكفّروهم بذنب ولا تشهدوا عليهم بشرك⁽¹⁾؛ گوينده «لا اله إلاّ اللّه» را به خاطر گناهى تكفير نكنيد و آنان را به شرك متهم ننماييد.
عائشه مى‏گويد: از پيامبر گرامى شنيدم كه فرمود:
لاتُكَفِّروا أحَدا من أهْلِ القِبْلَة بِذَنْبٍ وإنْ عَمِلُوا بِالْكَبائر⁽²⁾؛ هيچ‏يك از اهل قبله را به خاطر گناه، تكفير نكنيد اگرچه گناهان بزرگ انجام داده باشد.

ب: كفر كسى كه ديگران تكفير كند:
بخارى از ابوذر نقل مى‏كند كه از پيامبر گرامى [ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله ] شنيدم كه فرمود:
لاَ يَرْمِي رَجُلٌ رَجُلاً بِالْفُسُوقِ، وَلاَ يَرْمِيهِ بِالْكُفْرِ، إِلاَّ ارْتَدَّتْ عَلَيْهِ، إِنْ لَمْ يَكُنْ صَاحِبُهُ كَذَلِكَ⁽³⁾؛ اگر كسى فردى را به گناه و يا كفر متهم كند و آن فرد اهل گناه و كفر نباشد، آن گناه و كفر به خود گوينده برمى‏گردد.
عبد اللّه عمر از پيامبر اكرم صلى‏الله‏عليه‏و‏آله نقل كرده كه فرمود:
أيُّما رَجُلٍ مسلم كَفَّر رجُلاً مُسْلِماً فَإنْ كانَ كافِرا، وَإلاّ كانَ هُوَ الكافِرُ⁽⁴⁾؛ هر مسلمانى مسلمان ديگرى را به كفر متهم سازد، اگر او

(1) المعجم الأوسط، ج 5، ص 96، مجمع الزوائد، ج 1، ص 106.
(2) مجمع الزوائد، ج 1، ص 106 و 107.
(3) صحيح بخارى، ج 7، ص 84، ح 6045، كتاب الأدب، ب 44 ، باب مَا يُنْهَى مِنَ السِّبَابِ وَاللَّعْنِ.
(4) كنز العمال، ج 3، ص 635 از سنن أبى داود و مسند أحمد، ج 2، ص 22 با اندك تفاوت. (159)