اکثر صفحه های LCD (کوتاه شده ی عبارت Liquid Crystal Display) با لوله های فلورسنت موجود در آنها که در قسمت بالا، کنار و گاهی اوقات پشت LCD قرار دارند، روشنایی پیدا می کنند. یک صفحه ی سفید پخش کننده ی نور، اشعه های نور را به طور مساوی و یکنواخت هدایت و پراکنده می نماید تا تصویری یکدست ایجاد کند. به این اشعه ها نور زمینه گفته می شود.
لامپ فلورسنت اغلب یک لوله ی شیشه ای بلند و راستی است که نور سفید تولید می کند. درون این لوله ی شیشه ای بخار جیوه ی کم فشار قرار دارد. هنگامی که این بخار یونیزه شود، اشعه ی ماوراء بنفش ساتع می گردد. چشم انسان نسبت به این اشعه حساس نیست (اگرچه پوست انسان حساسیت نشان می دهد). داخل لامپ فلورسنت با یک لایه ی فسفر پوشیده شده است. فسفر ماده ای است که انرژی را دریافت کرده و آن را به شکل روشنایی قابل رویت منتشر می کند. به عنوان مثال انرژی مربوط به یک الکترون پرسرعت در مجرای تلویزیون توسط فسفر جذب شده و پیکسل ها را تشکیل می دهد. نوری که ما از یک لوله ی فلورسنت مشاهده می کنیم، نوری است که فسفر درون این لوله ایجاد می کند. هنگامی که فسفر انرژی دریافت می کند، نور مهتابی پس می دهد و این یک وجه تسمیه است.
صفحه ی نمایش لپ تاپ از لامپ کوچک فلورسنت کاتدی سرد یا CCFL (مخففCold Cathode Fluorescent Lamp) برای نور زمینه استفاده می کند. هر یک از این لوله های کوچک قادر است منبع نور سفید و روشنی را مهیا سازد که توسط صفحه ی پشت LCD پخش می شود. در لامپهای CCFL علاوه بر ایجاد نور وسیع، دمای آنها از دمای محیط بیشتر نمی شود. این ویژگی باعث شده است که لامپهای ایده آلی برای صفحه های LCD باشند، زیرا منبع نور می بایست در مجاورت اجزای دیگری قرار بگیرد که با حرارت زیاد، خراب می شوند.
یک مورد جالب در مورد این لامپها، اندازه ی شگفت انگیز آنها است. آنها بسیار باریک اند و بورد الکترونیکی کنترل کننده ی آنها نیز کوچک است. در عین حال آسیب پذیری آنها نسبتاً زیاد است و شکستن آنها کار مشکلی نیست، به همین دلیل وقتی لپ تاپتان را از جایی می اندازید، صفحه ی آن تاریک می شود.
