داستان های دعا (قصص الدعا)

دعاى امام سجاد
از غلام امام سجاد (عليه السلام) شخصى به نام اصمعى نقل شده است: شبى در مسجد الحرام صداى ناله جان گذارى به گوشم رسيد، نزديك حجر اسماعيل رفتم. در آنجا آقاى ديدم كه پره كعبه را چنگ زده بود وراز ونياز مى كرد.
اومى فرمود: اى كسى كه در تاريكى ها دعاى بيچارگان را پاسخ مى فرمائى: اى كسى كه ناراحتى ها را برطرف مى نمائى: ميهمانان تواطراف خانه ات خوابيده اند، اما تواى تنها قيوم: هرگز نمى خوابى.
آن آقا صدايش گرفته وگوى لبانش ديگر قادر به تكلم نشد. روى زمين افتاد وچند لحظه بى حركت ماند. پس از مدتى باز دوباره برخواست وبه مناجات خويش ادامه داد:
خدايا، كيست از من مقصرتر؟
كيست از من روسياه تر؟ خدايا آيا آخر مرا به آتش مى سوزانى؟ پس اميد به توچه مى شود؟ خوف من چه مى شود؟ توخودت وعده دادى هر كس ‍ اميدى به تودارد، نا اميدش نمى كنى: من اميد دارم تومرا بيامرزى: آمرزش ‍ تومورد رجاء واميد من است.
پس از آخرين جمله: ديگر صدائى نيامد، جلورفتم ديدم مولايم امام سجاد (عليه السلام) است: سر حضرت را به دامن گرفتم: با ديدن حال حضرت اشك از چشمانم جارى شد، اشكم بر رخسار نورانى حضرت ريخت و ايشان چشم باز كرد وفرمود: كيستى؟
گفتم: اصمعى غلام شما هستم: آقا جان شما چرا با اين پاكى وعصمت و طهارت چنين ناله سر مى دهيد، آقا، شفاعت از آن جد شما پيامبر اكرم (صلى الله عليه وآله وسلم) واز آن خاندان شما است مگر نه اين است كه آيه تطهير در شان شما نازل شده است: ديگر چرا چنين اظهار ندامت مى نمائيد؟
امام (عليه السلام) فرمودند: آيا مگر نمى دانى خدا بهشت را آفريده است براى هر كس كه بندگى كند، هر كه تقوى داشته باشد، رستگار است هر چند غلام سياهى باشد وجهنم را آفريده است براى هر كس كه گناه كند هر چند سيد قريش واز شريفترين مردم روزمين باشد.⁽¹³⁵⁾