داستان های دعا (قصص الدعا)

دعا كردن سخن گفتن بندگان با خداست
همان طور كه تلاوت قرآن سخن گفتن با بندگان است: دعا كردن سخن گفتن بندگان با معبود يكتا است واين همان چيزى است كه به دعا ارزش مى دهد وحال دعا را از تمام حالات برتر مى كند، مخصوصا اگر دعاهاى باشد كه از لبهاى گهربار معصومين (عليه السلام) صادر شده باشند كه امام خمينى رحمه الله عليه آنها را قرآن صاعد ناميد.
معلوم است كه چنين حالتى داراى آدابى است.
مهمترين مساله در آداب دعا ((توجه قلب است به مبدااعلى)) چه اگر قلبت روبه خدا نباشد دعايت سزاوار استجابت نيست بلكه با دارد كه توجهى به تونشود، همانطور كه كه در زندگى دنيا اگر كسى به سوى تورو نكند سزاوار نيست كه تومتوجه اومتوجه اوباشى: مثلاچون با كسى مواجه شدى كه بدانى از صحبت كردن با توغافل است واز ماندن در كنار توروى بر مى گرداند سزاوار است كه از صحبت كردن با اوروى برگدانى و جوابش را نگوئى.
امام صادق (عليه السلام) مى فرمايد: هركس مى خواهد من منزلت خود را نزد خدا بداند منزلت خدا را نزد خود بنگرد، زيرا خداى تعالى همان منزلتى را نزد خود به بنده مى دهد كه بنده اش آنرا در نزد خود به خدا داده است.
وعلى (عليه السلام) مى فرمايد: خدا به دعاى شخص غافل توجه نمى كند.