وﻟﻰاﻟﻠّﻪﭼﺮاﻏﭽﻰ ﻣﺴﺠﺪى، ﻓﺮزﻧﺪ ﻏﻼمرﺿـﺎ، در او‪ل ﻣﻬﺮﻣـﺎه ﺳـﺎل 1337 در ﻣـﺸﻬﺪ ﻣﺘﻮﻟـﺪ ﺷـﺪ. در

 

‫ﻛﻮدﻛﻰﺑﻪ ﻳﻜﻰ از ﻣﺪارس ﻋﻠﻤﻰ - ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻧﻘﻮﻳ‪ﻪ رﻓﺖ و ﻣﺪ‪ت ﺳـﻪ ﺳـﺎل در آﻧﺠـﺎ ﺑـﻪ ﺗﺤـﺼﻴﻞ

 

‫ﭘﺮداﺧﺖ. ﺳﭙﺲ ﺑﺮاى ﮔﺬراﻧﺪن دوره اﺑﺘﺪاﻳﻰ ﭘﺎ ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ ﻧﻬﺎد و ﻣﺠﺪد ﺷﺮوع ﺑﻪ درس ﺧﻮاﻧﺪن از ﭘﺎﻳـﻪ

 

‫او‪ل ﻛﺮد. ﭘﺲ از ﭘﺎﻳﺎن دوره اﺑﺘﺪاﻳﻰ، ﺗﺤﺼﻴﻼت ﻣﺘﻮﺳ‪ـﻄﻪﺧـﻮد را در دﺑﻴﺮﺳـﺘﺎن داﻧـﺶ ﺑـﺰرگ ﻧﻴـﺎ -

 

‫ﻓﺮدوﺳﻰ - در رﺷﺘﻪ رﻳﺎﺿﻴﺎت آﻏﺎز ﻛﺮد. او ﻫﺮ ﺳﺎل ﺑﺎ درﻳﺎﻓﺖ ﺑﻬﺘـﺮﻳﻦ ﻧﻤـﺮات و اﺧـﺬ ﺑﻬﺘـﺮﻳﻦ رﺗﺒـﻪ،

 

‫دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن را ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﻣﻰرﺳﺎﻧﺪ. در ﺳﺎل 1357-1356ﭘﺲ از ﺷﺮﻛﺖ در ﻛﻨﻜﻮر، در رﺷﺘﻪ ﻣﻬﻨﺪﺳـﻰ

 

ﻋﻠﻮم داﻧﺸﮕﺎه ﺑﻴﺮﺟﻨﺪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ.

 

‫ﺑﺎ اوجﮔﻴﺮى اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ اﻳﺮان ﺑﻪ رﻫﺒﺮى اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﻰ(ره)، ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖ ﺳﻴﺎﺳﻰ - ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺧﻮد را ﻗـﻮ‪ت

 

ﺑﺨﺸﻴﺪ و در ﺻﺤﻨﻪ ﻣﺒﺎرزه ﺑﺎ رژﻳﻢ ﻣﻨﻔﻮر ﭘﻬﻠﻮى ﻣﺸﺘﺎﻗﺎﻧﻪ ﮔﺎم ﻧﻬﺎد.

 

‫در ﺳﺎل 1358-1357 ﺑﺎ ﺗﻌﻄﻴﻠﻰ داﻧﺸﮕﺎهﻫﺎ ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖ ﺧﻮد را در ارﺗﺶ ﺑﻴﺴﺖ ﻣﻴﻠﻴﻮﻧﻰ آﻏﺎز ﻛـﺮد و در

 

‫ﻛﻼﺳﻬﺎى ﻧﻈﺎﻣﻰ ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ اﻓﺮاد ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ. در ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗـﺸﻜﻴﻞ ﺳـﭙﺎه ﺑـﻪ اﻳـﻦ ارﮔـﺎن

 

‫اﻧﻘﻼﺑﻰ - اﺳﻼﻣﻰ روﻧﻬﺎد و درس و داﻧﺸﮕﺎه را رﻫﺎ ﻛﺮد. ﺑﺎ آﻏﺎز او‪ﻟﻴﻦ ﺧﻴﺎﻧﺘﻬﺎى ﺿﺪ‪ اﻧﻘـﻼب داﺧﻠـﻰ در

 

‫ﮔﻨﺒﺪ، ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ رﻓﺖ و از ﺧﻮد در آﻧﺠﺎ دﻻورﻳﻬﺎ ﺑﻪ ﻳﺎدﮔﺎر ﮔﺬاﺷﺖ. ﺑﺎ ﺷﺮوع ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰ ﻋـﺮاق

 

ﻋﻠﻴﻪ اﻳﺮان ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﻧﺒﺮد ﺷﺘﺎﻓﺖ.

 

‫ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﻬﺎى او در ﺟﺒﻬﻪ ﻋﺒﺎرﺗﺴﺖ از: ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﮔﺮدان، ﻣﺴﺌﻮل ﻃﺮح و ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺗﻴﭗ 12 اﻣﺎم رﺿـﺎ(ع)،

 

‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺗﻴﭗ 12 اﻣﺎم رﺿﺎ(ع)، ﻣﺴﺌﻮل ﻃﺮح و ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻣﻨﻄﻘﻪ 6 ﺳﭙﺎه، ﻣﺴﺌﻮل ﻃﺮح و ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت ﻟـﺸﻜﺮ

 

‫5 ﻧﺼﺮﺧﺮاﺳﺎن و ﻗﺎﺋﻢﻣﻘﺎم ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﻟﺸﻜﺮ 5 ﻧﺼﺮ. ﺑﻪ اﻋﺘﺮاف ﺑﺮادران ﻫﻤﺴﻨﮕﺮش ﭘﺴﺘﻬﺎ و ﻣﻘﺎﻣﻬﺎﻳﻰﻛـﻪ

 

‫ﺑﻪ او ﺗﻔﻮﻳﺾ ﻣﻰﺷﺪ، از او اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﺼﻤ‪ﻢﺗﺮ ﻣﻰﺳﺎﺧﺖ.

 

‫وﻟﻰاﻟﻠّﻪ از ﻗﺪرت ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﻳﺰى و ﻃﺮّاﺣﻰ ﺑﻰﻧﻈﻴﺮى ﺑﺮﺧﻮردار ﺑـﻮد. در ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت ﺑـﺴﺘﺎن، ﻃـﺮح او ﺑـﺮاى

 

‫ﺗﺼﺮّف آﻧﺠﺎ ﻣﻮرد ﺗﻮﺟ‪ﻪ و ﺗﺼﻮﻳﺐ ﺗﻤﺎﻣﻰ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﺎن ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ.

 

‫در ﻣﻮرد ﺧﺼﻮﺻﻴ‪ﺎت اﺧﻼﻗﻰ او ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺗﻮاﺿﻊ و ﻓﺮوﺗﻨـﻰ ﺑـﻴﺶ از ﺣـﺪ‪ش ﺧﻴﻠـﻰ از دوﺳـﺘﺎن و

 

‫ﺣﺘّﻰﺑﻴﮕﺎﻧﻪﻫﺎ را ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ ﺧﺠﻞ و ﺷﺮﻣﻨﺪه ﻛﺮده ﺑﻮد. ﺧﻮﻳﺸﺘﻦدارى، ﺗﻮﻛّﻞ و ﺧﻮﻧﺴﺮدى اش ﺣﺘّـﻰ

 

‫در اوج ﻣﺸﻜﻼت و ﻓﺸﺎر زﻳﺎد ﻛﺎر زﺑﺎﻧﺰد ﻫﻤﺴﻨﮕﺮاﻧﺶ ﺑﻮد. ﻧﻤـﺎز ﺷـﺒﻬﺎى ﭘـﺮ ﺷـﻮر و ﻣـﺪاوم او ﭼـﻪ در

 

‫ﻧﻴﻤﻪﺷﺒﺎن ﺟﺒﻬﻪﻫﺎ ﻳﺎ در ﺧﻠﻮﺗﻬﺎى ﭘﺸﺖ ﺟﺒﻬﻪ زﺑﺎﻧﺰد ﻫﻤﻪ ﺑﻮد. ﻋﻼﻗﻪ اﻳﺸﺎن ﺑﻪ اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﻰ(ره) ﺑﺴﻴﺎر

 

‫زﻳﺎد ﺑﻮد و ﻣﻄﻴﻊ و ﻣﻄﺎع اﻣﺮ اﻳﺸﺎن ﺑﻮد.

 

‫ﺷﻬﻴﺪﭼﺮاﻏﭽﻰ در ﺳﺎل 1361 ﺑﺎ ﺧـﺎﻧﻢ ﺗﻬﻤﻴﻨـﻪ ﻋﺮﻓﺎﻧﻴـﺎن اﻣﻴـﺪوار ازدواج ﻛـﺮد و ﺛﻤـﺮه اﻳـﻦ ازدواج

 

‫دﺧﺘﺮى ﺑﻪ ﻧﺎم ﻓﺎﻃﻤﻪ اﺳﺖﻛﻪ در 7 آﺑﺎن 1363 ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪ. او در ﭘﻰ اﺻﺮارﻫﺎى ﺑﺴﻴﺎر ﺧـﺎﻧﻮادهاش در

 

‫ﻣﻮرد ازدواج ﺷﺮط ﻛﺮده ﺑﻮد، ﺗﻨﻬﺎ ﻫﻤﺴﺮى ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﺣﻀﻮر ﻫﻤﻴﺸﻪ او را در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﭙـﺬﻳﺮد. در

 

‫ﺣﻘﻴﻘﺖﺑﺮاى ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﻮد را ﭘﺬﻳﺮاى ﺷﻬﺎدت ﻛﺮده ﺑﻮد. ﭘﺲ از ازدواج ﻛـﻪ ﺗﻮﻓﻴـﻖ ﺣـﻀﻮر در ﺧـﺪﻣﺖ

 

‫اﻣﺎم(ره) را ﻧﻴﺰ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد، در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺳﻪ ﻳﺎ ﭼﻬﺎر روز از ازدواﺟﺶ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ.

 

‫در ﺟﺒﻬﻪ ﻫﺮﮔﺎه ﺑﺎ اﻋﺘﺮاض ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶ روﺑﻪ رو ﻣﻰﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﺮا ﺑﻪ ﺧـﺎﻧﻮادهات ﺗﻠﻔـﻦ ﻧﻤـﻰزﻧـﻰ؟ ﭘﺎﺳـﺦ

 

‫ﻣﻰداد: ﭼﻮن ﻫﺮ وﻗﺖ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮاده ﺗﻤﺎس ﻣﻰﮔﻴﺮم ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ و ﻣﺘﺄﺛّﺮ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ و اﻳـﻦ ﮔﺮﻳـﻪ و ﺗـﺄﺛّﺮ

 

‫اﺣﺘﻤﺎل دارد ﺑﺨﺸﻰ از ﻓﻜﺮ ﻣﺮا ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻤﺎﻣﺎً در ﺧﺪﻣﺖ ﺟﻨﮓ ﺑﺎﺷﺪ ﻣـﺸﻐﻮل ﻛﻨـﺪ. ﺑـﻪ ﻫﻤـﻴﻦ ﺧـﺎﻃﺮ

 

‫ﺗﻤﺎس ﻧﻤﻰﮔﻴﺮم ﺗﺎ اﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ از ﺑﻴﻦ ﺑﺮود.

 

‫در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﭼﺰّاﺑﻪ از ﻧﺎﺣﻴﻪ دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ، وﻟﻰ ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد ﺑﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻧﭙﺮداﺧﺖ و ﺑﻪ ﻫـﻴﭻ

 

‫ﻗﻴﻤﺘﻰﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮد ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ از ﺷﺪ‪ت ﺟﺮاﺣﺎت وارده ﺣﺎﻟﺶ وﺧـﻴﻢ ﺷـﺪ و او را ﺑـﻪ

 

‫اﺟﺒﺎر ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻛﺮدﻧﺪ. در ﻳﻜﻰ از ﺣﻤﻠﻪﻫﺎ ﻧﻴﺰ ﺗﺮﻛﺶ ﺑﻪ او اﺻﺎﺑﺖ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﭘﺸﺖ درﻳﭽـﻪ

 

‫ﻗﻠﺒﺶ رﺳﻴﺪه ﺑﻮد و وﺿﻌﻴ‪ﺖ ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻄﺮﻧﺎﻛﻰ داﺷﺖ. ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﺗﺮك ﺧﻂّ ﻣﻘﺪ‪م ﻧﺒﻮد و ﭘﻰ

 

‫در ﭘﻰ ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﭼﻴﺰى ﻧﻴﺴﺖ. ﻣﻦ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻴﻠﻰ ﺧﻮﺑﺴﺖ. ﺷﻤﺎ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻓﻜـﺮ ﺟﻨـﮓ و ﺑﭽ‪ـﻪﻫـﺎى

 

‫ﺑﺴﻴﺠﻰ در ﺧﻂّ ﻣﻘﺪ‪م ﺑﺎﺷﻴﺪ.

 

‫ﻣﺤﻤ‪ﺪاﻣﻴﺮ ﻛﺮﻳﻤﻰزاده - دوﺳﺖ و ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﺧﺎﻃﺮه ﺧﻮد را از آن دوران ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻴـﺎن ﻣـﻰﻛﻨـﺪ:

 

‫ﺑﻌﺪ از ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت رﻣﻀﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻌﺪادى از ﻳﮕﺎﻧﻬﺎى رزﻣﻰ ﺳﭙﺎه ﻣﺄﻣﻮرﻳ‪ﺖ داده ﺷﺪ، ﺳﺮﻳﻌﺎً از ﺟﻨـﻮب

 

‫ﻛﺸﻮر ﻋﺎزم ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻴﺎﻧﻰ در ﻣﺤﻮر ﺳﻮﻣﺎر ﺑﺸﻮﻧﺪ. ﻟﺸﻜﺮ 12 اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) ﻛﻪ در آن روزﻫﺎ ﺗﻴـﭗ ﻣـﺴﺘﻘﻞ

 

‫ﺑﻮد، ﻋﺎﻣﻞ اﻳﻦ ﻣﺄﻣﻮرﻳ‪ﺖ ﺷﺪ. ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه اﻳﻦ ﺗﻴﭗ را ﺷﻬﻴﺪ وﻟﻰاﻟﻠّﻪ ﭼﺮاﻏﭽﻰ ﺑﺮﻋﻬﺪه داﺷﺖ، ﺑﻨﺪه ﻫـﻢ ﺑـﻪ

 

‫ﻋﻨﻮان ﺑﺴﻴﺠﻰ راﻧﻨﺪه اﻳﻦ ﺳﺮدار ﺑﻮدم. اﻳﻦ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑﺎﻋﻨﻮان ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻦ ﻋﻘﻴﻞ در ﺳﺎل 1361 آﻏـﺎز ﺷـﺪ.

 

‫ﻣﺤﻮر ﻳﻜﻢ ﺗﻴﭗ اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) ﻗﺮار ﺑﻮد ﻋﻤﻞ ﻛﻨﺪ. ارﺗﻔﺎﻋﺎت ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻠﻨﺪى را ﻛﻪ ﻣﺸﺮف ﺑﻪ دﺷـﺖ اﻃـﺮاف

 

‫ﺷﻬﺮﻣﻨﺪﻟﻰ ﻋﺮاق ﺑﻮد، ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ ﻫﻨﮕﺎم ﺷﺐ و در ﻣﻮﻋﺪ ﻣﻘﺮر ﺗﻤﺎم آﻧﺠﺎ را ﺗﺼﺮّف ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑـﻪ ﻫـﺪف

 

‫اﺻﻠﻰ دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ، وﻟﻰ دﺷﻤﻦ در ﭘﺎﻳﻴﻦ ارﺗﻔﺎﻋﺎت - ﻛﻪ ﺗﭙ‪ﻪﻫﺎى ﻛﻮﭼﻜﻰ ﺑﻮد - اﺳﺘﻘﺮار داﺷـﺖ و

 

‫اﺣﺘﻤﺎل ﺗﻌﺮّض او ﻣﻰرﻓﺖ. ﻟﺬا ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﻰ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﮔﺮدان آن ﻣﺤﻮر ﺑﺎ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺗﻴﭗ ﺷـﻬﻴﺪ ﭼﺮاﻏﭽـﻰ،

 

‫ﻗﺮار ﺷﺪ آن ﺗﭙ‪ﻪﻫﺎى ﭘﺎﻳﻴﻦ ارﺗﻔﺎﻋﺎت ﻫﻢ از دﺷﻤﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮد. وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﮔﺮدان ﺣﻤﻠﻪ ﻛـﺮد ﻋﺮاﻗـﻰﻫـﺎ

 

‫ﺳﺮﻳﻊﻣﻮﺿﻊ را ﺗﺮك ﻛﺮدﻧﺪ. ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﻫﻤﺎن روز - ﻛﻪ روز او‪ل ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑـﻮد - ﺗـﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨـﺪ ﺑـﻪ

 

‫ﻫﻤﺮاه ﻋﺪه اى از ﻋﺰﻳﺰان از ﺟﻤﻠﻪ: ﺷﻬﻴﺪ رﻣﻀﺎﻧﻌﻠﻰ ﻋﺎﻣـﻞ، ﺷـﻬﻴﺪ ﺣـﺴﻴﻨﻴﺎن، ﺷـﻬﻴﺪ ﻧﻌﻤـﺎﻧﻰ، ﺷـﻬﻴﺪ

 

‫ﻋﺮﻓﺎﻧﻰ و ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺮﻳﻔﻰ ﺑﺮوﻧﺪ ﭘﺎﻳﻴﻦ و ﻣﻨﻄﻘﻪ را ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻨﺪه راﻧﻨﺪه اﻳﺸﺎن ﺑﻮدم و آﻧﻬـﺎ را ﻫﻤﺮاﻫـﻰ

 

‫ﻣﻰﻛﺮدم. وﻗﺘﻰ رﺳﻴﺪﻳﻢ ﭘﺎﻳﻴﻦ، ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺣﺪود ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻨﺞ ﺑﻮد. ﺑـﻪ ﻣﺤـﺾ اﻳﻨﻜـﻪ رﺳـﻴﺪﻳﻢ ﭘـﺎﻳﻴﻦ،

 

‫دﺷﻤﻦﺷﺪﻳﺪاً ﭘﺎﺗﻚ ﻛﺮد و ﺑﺎ اﻣﻜﺎﻧﺎت ﺑﺴﻴﺎر زﻳﺎد و ﻳﻚ ﻟﺸﻜﺮ ﻧﻴﺮو ﻗﺼﺪ ﺗﺼﺮّف ﻣﻮاﺿﻊ از دﺳﺖ داده را

 

‫داﺷﺖ. در اﻳﻦ زﻣﺎن ﮔﺮداﻧﻰ ﻛﻪ ﺷـﻬﻴﺪ ﭼﺮاﻏﭽـﻰ و ﻣـﺎ در آن ﺣـﻀﻮر داﺷـﺘﻴﻢ ﺑـﻪ ﻣﺤﺎﺻـﺮه دﺷـﻤﻦ

 

‫درآﻣﺪﻳﻢﻛﻪ آن ﻣﻮﻗﻊ ﻫﻮا ﻛﺎﻣﻼً ﺗﺎرﻳﻚ ﺷﺪه ﺑﻮد و دﺷﻤﻦ ﻣﺤﺎﺻﺮه را ﺧﻴﻠﻰ ﺗﻨـﮓ ﻛـﺮده ﺑـﻮد. ﺷـﻬﻴﺪ

 

‫ﭼﺮاﻏﭽﻰﺑﺎ ﻫﻤﺮاﻫﻰ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﮔﺮدان ﺧﻴﻠﻰ ﺳﺮﻳﻊ ﻧﻴﺮوﻫﺎ را ﺳﺎزﻣﺎﻧﺪﻫﻰ و ﺗﻘـﺴﻴﻢ ﻛـﺮد. ﺳـﭙﺲ ﺗﻮﺻـﻴﻪ

 

‫ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪﻣﻬﻤ‪ﺎت ﻣﻮﺟﻮد را ﺧﻴﻠﻰ ﺑﺎ ﺻﺮﻓﻪ و دﻗّﺖ ﻣﺼﺮف ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﻧﺸﻮد ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﮔﺮدان ﻛﻤﻜـﻰ

 

‫ﺑﺮﺳﺪ و ﻣﺤﺎﺻﺮه ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﻮد. ﻳﻜﻰ دو ﺳﺎﻋﺖ از ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﭼﺮاﻏﭽﻰ ﺑﻪ اﻓـﺮاد ﮔـﺮدان

 

‫دﺳﺘﻮر دادﻧﺪ ﻛﻪ ﺳﺮﻳﻊ دﻋﺎى ﺗﻮﺳ‪ﻞ ﺑﺮﮔﺰار ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ از ﻃﺮف ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎل و اﺋﻤﻪ ﻣﻌـﺼﻮﻣﻴﻦ(ع)

 

‫ﺷﺎﻳﺪﻓﺮﺟﻰ ﺷﻮد. ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ دﻋﺎ ﺑﺮﮔﺰار ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻧﻴﻤﻪﻫﺎى دﻋﺎ ﻧﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺎﻻى ﺳﺮ ﻣﺎ را ﻳﻚ اﺑـﺮ

 

‫ﺳﻴﺎﻫﻰﻓﺮا ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺑﺎرﻳﺪن ﻛﺮد و ﭼﻨﺎن ﺑﺎران ﺷـﺪﻳﺪى ﺑﺎرﻳـﺪ ﻛـﻪ ﻣﺎﺷـﻴﻦ ﺟﻨﮕـﻰ

 

‫دﺷﻤﻦ از ﻛﺎر اﻓﺘﺎد و ﺳﺮ و ﺻﺪا ﻛﻢ ﺷﺪ. در ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎل ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﮔﺮدان اﻃّﻼع داده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻬﻤ‪ـﺎت در

 

‫ﺷﺮف اﺗﻤﺎم اﺳﺖ. زﻳﺮ ﺑﺎران ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ و ﺧﺪا را ﺷﻜﺮ ﻣﻰﻛﺮدﻳﻢ ﻛﻪ ﺳﺮ و ﺻﺪاﻳﻰ ﺑﻠﻨﺪ ﺷـﺪ. ﻳﻜـﻰ از

 

‫ﺑﺮادران ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: از دور دو ﺳﻴﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺎ ﻣﻰآﻳﻨﺪ. دو ﻧﻔـﺮ از ﺑـﺮادران ﺑـﺴﻴﺞ را ﻛـﻪ

 

‫ﺟﻠﻮﺗﺮﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ، آﻣﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ: آن دو ﺳﻴﺎﻫﻰ دو ﻗﺎﻃﺮﻧﺪ ﻛـﻪ ﺣﺎﻣـﻞ ﻣﻬﻤ‪ـﺎت ﻣـﻰﺑﺎﺷـﻨﺪ. اﻳـﻦ

 

‫ﻗﺎﻃﺮﻫﺎﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﻳﻨﻜﻪ رﺳﻴﺪﻧﺪ، در ﻣﻴﺎن ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ زاﻧﻮ زدﻧﺪ و روى زﻣﻴﻦ دو زاﻧﻮ ﺧﻮاﺑﻴﺪﻧﺪ و ﺳﺮﺷـﺎن را

 

‫روى زﻣﻴﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ و ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ ﺳﺮﻳﻊ ﺑﺎر آﻧﻬﺎ را ﺗﺨﻠﻴﻪ ﻛﺮدﻧﺪ. ﺳﭙﺲ آن دو ﺣﻴـﻮان از ﺷـﺪ‪ت ﺟﺮاﺣـﺎت

 

‫زﻳﺎد و ﺗﻴﺮﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ اﺻﺎﺑﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد از ﺑﻴﻦ رﻓﺘﻨﺪ. ﺷﻬﻴﺪ ﭼﺮاﻏﭽﻰ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﭘﺮ از اﺷﻚﮔﻔـﺖ:

 

‫ﻣﻦ در ﺳﺨﺖﺗﺮﻳﻦ اوﺿﺎع و ﮔﺮﻓﺘﺎرى ﻣﺘﻮﺳ‪ﻞ ﺑﻪ دﻋﺎى ﺗﻮﺳ‪ﻞ ﺷﺪم ﻛﻪ اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺘﻴﺠـﻪﻫـﺎﻳﻰ داﺷـﺘﻪ

 

‫اﺳﺖ. ﺑﻌﺪ ﻛﻪ از ﮔﺮدان ﺑﺎﻻ ﺳﺆال ﺷﺪ، ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻣﺎ ﻫﻴﭻﮔﻮﻧﻪ ﻗـﺎﻃﺮى ﻧﻔﺮﺳـﺘﺎدﻳﻢ و ﺧﺒﺮﻧـﺪارﻳﻢ و ﺑـﺪون

 

ﺷﻚ‪ اﻣﺪادﻫﺎى ﻏﻴﺒﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ داﺋﻤﺎً ﺑﻪ ﻳﺎرى رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﻣﻰﺷﺘﺎﻓﺖ.

 

‫وﻟﻰاﻟﻠّﻪﭼﺮاﻏﭽﻰ در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻇﻔﺮآﻓﺮﻳﻦﺑﺪر ﺑﺮ اﺛﺮ اﺻﺎﺑﺖ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻴﻪ ﺳـﺮ ﻣﺠـﺮوح ﻣـﻰﺷـﻮد و در

 

‫ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺷﻬﺪاى ﺗﻬﺮان ﺑﺴﺘﺮى ﻣـﻰﮔـﺮدد. ﺑﻌـﺪ از ﺑﻴـﺴﺖ و ﺳـﻪ روز ﺑـﻰﻫﻮﺷـﻰ، ﺳـﺮاﻧﺠﺎم در 18

 

‫ﻓﺮوردﻳﻦﻣﺎه ﺳﺎل 1364 ﺑﻪ درﺟﻪ رﻓﻴﻊ ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻳﻞ ﮔﺸﺖ و ﭘﻴﻜﺮ ﻣﻄﻬ‪ﺮش در ﮔﻠﺰار ﺷﻬﺪاى ﺑﻬـﺸﺖ

 

رﺿﺎ(ع) ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮده ﺷﺪ.