اﺑﻮاﻟﻔﻀﻞ رﻓﻴﻌﻰ سیج در ﺳﺎل 1334 در ﻳﻜﻰ از روﺳﺘﺎﻫﺎى اﻃﺮاف ﻣﺸﻬﺪ - ﺑﺨﺶ ﻛﻼت - ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ.

‫ﻣﺎدرش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪﺑﻌﺪ از ﻣﺎه ﻣﺒﺎرك رﻣﻀﺎن ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣـﺪ. ﻫﻤﭽﻨـﻴﻦ ﻣـﻰﮔﻮﻳـﺪ: ﻗﺒـﻞ از

‫اﺑﻮاﻟﻔﻀﻞ، ﺧﺪاوﻧﺪ ﻫﻔﺖﭘﺴﺮ ﺑﻪ ﻣﺎ داد ﻛﻪ ﻫﻤﮕﻰ در ﻛﻮدﻛﻰ از دﻧﻴﺎ رﻓﺘﻨﺪ. وﻗﺘﻰ ﻣﺠﺪداً ﺑـﺎردار ﺷـﺪم،

‫ﺷﺒﻰ در ﺣﺎل ﺧﻮاب و ﺑﻴﺪارى ﻧﺪاﻳﻰ ﺷﻨﻴﺪم ﻛﻪ ﮔﻔﺖ: ﭘﺴﺮت را اﺑﻮاﻟﻔﻀﻞ ﻧﺎم ﺑﮕﺬار، زﻧﺪه ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ. ﺑﻌـﺪ

‫از زاﻳﻤﺎن، ﻫﻤﺴﺮم "ﻋﻠﻰاﺻﻐﺮ رﻓﻴﻌﻰ" ﮔﻔﺖ: اﻳﻦ ﻛـﻮدك را ﺑـﻪ ﻳـﺎد ﺟـﻮاد - آﺧـﺮﻳﻦ ﻓﺮزﻧـﺪ از دﺳـﺖ

‫رﻓﺘﻪﻣﺎن - ﺟﻮاد ﻣﻰﻧﺎﻣﻢ. اﻧﺪك زﻣﺎﻧﻰ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻛﻮدك ﺑﻪ ﺷﺪ‪ت ﺑﻴﻤﺎر ﺷﺪ، ﺑﻪ ﻳﺎد ﻧﺪاﻳﻰ ﻛـﻪ در

‫زﻣﺎن ﺑﺎردارى ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮدم اﻓﺘﺎدم و ﻣﻮﺿﻮع را ﺑﺎ ﻳﻜﻰ از اﻗﻮام - ﻛﻪ اﻫﻞ ﻋﻠﻢ ﺑﻮد در ﻣﻴـﺎن ﮔﺬاﺷـﺘﻢ. او

‫ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻧﺎم ﻓﺮزﻧﺪﺑﻴﻤﺎرﻣﺎن را ﺑﻪ اﺑﻮاﻟﻔﻀﻞ ﺗﻐﻴﻴﺮ دﻫﻴﻢ. ﺑـﺎ ﺗﻐﻴﻴـﺮ ﻧـﺎم او ﺑﻴﻤـﺎرﻳﺶ ﻧﻴـﺰ ﺑﻬﺒـﻮد

ﻳﺎﻓﺖ.

‫در ﺷﺶ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﻪ ﻣﻜﺘﺐ رﻓﺖ و ﻗﺮآن را ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺖ و در ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ رﻓﺖ. ﺑﻌـﺪ از ﭘﺎﻳـﺎن

‫دوران اﺑﺘﺪاﻳﻰ ﺗﻮﺳﻂﻋﻤﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ ﺧﻴﺮات ﺧﺎن - ﻛﻪ از ﻣﺪارس ﻋﻠﻮم دﻳﻨﻰ ﻣـﺸﻬﺪ ﺑـﻮد - راه

‫ﻳﺎﻓﺖ و ﺑﻪ ﻓﺮاﮔﻴﺮى ﻋﻠﻮم دﻳﻨﻰ ﭘﺮداﺧﺖ. ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ ﺗﺤﺼﻴﻞ در ﺣﻮزه، ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺑﻪ اداﻣﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﭘﺮداﺧﺖ

‫و ﺗﺎ ﺳﻴﻜﻞ اداﻣﻪ داد.

‫ﭘﺲ از ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﺗﺤﺼﻴﻞ در ﺣﻮزه، ازدواج ﻛﺮد. ﺷـﻬﻴﺪ اﺑﻮاﻟﻔـﻀﻞ رﻓﻴﻌـﻰ در ﺳـﺎل 1350 ﺑـﺎ ﺧـﺎﻧﻢ

‫ﻓﺎﻃﻤﻪ دﻫﻘﺎﻧﻰ ﻓﻴﺮوزآﺑﺎدى ﭘﻴﻤﺎن ازدواج ﺑﺴﺖ ﻛﻪ ﺛﻤﺮه اﻳﻦ ازدواج ﭼﻬﺎر ﻓﺮزﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻬﺎى: ﻋﻠـﻰاﺻـﻐﺮ

(ﻣﺘﻮﻟﺪ 1352)، ﺟﻌﻔﺮ(1354)، ﺻﺎدق(1357) و ﺗﻜﺘﻢ(1360) اﺳﺖ.

‫وى در ﻛﻨﺎر ﻋﻠﻮم دﻳﻨﻰﺑﺎ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺳﻴﺎﺳﻰ روز آﺷﻨﺎ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻣﺒﺎرزه ﻋﻠﻴـﻪ رژﻳـﻢ ﭘﻬﻠـﻮى ﭘﺮداﺧـﺖ. ﺑـﺎ

‫ﺷﺮوع ﻗﻴﺎم ﺷﻜﻮﻫﻤﻨﺪ اﺳﻼﻣﻰ ﺑﻪ ﺻﺤﻨﻪ ﻣﺒـﺎرزه روى آورد و در ﺗﻈـﺎﻫﺮات و راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻴﻬـﺎ و اﻋﺘـﺼﺎﺑﺎت

‫ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪ و در ارﺷﺎد ﻣﺮدم ﻣﻰﻛﻮﺷﻴﺪ. در ﻫﻤﻴﻦ راﺑﻄﻪ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺗﻮﺳـﻂ ﻣـﺄﻣﻮران رژﻳـﻢ ﺳـﺘﻢ ﺷـﺎﻫﻰ

‫ﺗﺤﺖ ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ، اﻣ‪ﺎ ﻫﺮ ﺑﺎر ﺑﺎ زﻳﺮﻛﻰ ﺗﻤﺎم از ﻣﻬﻠﻜﻪ ﮔﺮﻳﺨﺖ. ﺑـﻪ ﻋﻠّـﺖ ﻓـﺸﺎر و ﺧﻔﻘـﺎن رژﻳـﻢ

‫ﺷﺎﻫﻨﺸﺎﻫﻰ، ﺑﺎ ﻧﭙﻮﺷﻴﺪن ﻟﺒﺎس روﺣﺎﻧﻴ‪ﺖ راه دﻳﮕﺮى را ﺑﺮاى ﻣﺒﺎرزه ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ. در اواﻳﻞ اﻧﻘـﻼب دو ﺗـﻦ از

‫ﻣﺄﻣﻮران رژﻳﻢ را ﺑﺎﺷﮕﺮد ﺧﺎﺻ‪ﻰ ﻣﻀﺮوب ﺳﺎﺧﺖ.

‫ﻫﻤﺮزم او - ﺳﻴ‪ ‪ﺪﻛﺎﻇﻢﺣﺴﻴﻨﻰ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﺗﺠﻤﻌﺎﺗﻰ ﻛـﻪ در ﻣﻨـﺎزلﻋﻠﻤـﺎ ﺗـﺸﻜﻴﻞ ﻣـﻰﺷـﺪ و در

‫اﻧﺘﻈﺎﻣﺎت، راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰ و ﺗﺸﻜﻴﻞ راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻴﻬﺎ ﺗﺎ ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻫﻤﻜﺎرى داﺷﺘﻴﻢ.

 ‫از ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﻧﻘﻼب ﺑﺪﺑﻴﻦ ﺑﻮدﻧﺪ دورى ﻣﻰﻛﺮد. و ﺑﺎ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن اﻣﺎم(ره) دﺷﻤﻦ ﺑﻮد.

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻫﻤﺮزم او ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در دوران اﻧﻘﻼب وﻗﺘﻰ ﺟﻨﺎزه ﻣﺮﺣﻮم ﻛﺎﻓﻰ را از ﺑﺎﻻ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻣـﺸﻬﺪ ﺑـﻪ

‫ﻃﺮف ﺣﺮم ﻣﻄﻬ‪ ‪ﺮ ﺣﻀﺮت رﺿﺎ(ع) آوردﻳﻢ، ﺑﭽﻪﻫﺎى ﺣﺰب اﻟﻠّﻪ و اﻧﻘﻼﺑﻰ ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ داﺷﺘﻨﺪ ﭼﺮاﻏﺎﻧﻰﻫـﺎى

‫اﻃﺮاف ﺣﺮم ﻣﻄﻬ‪ﺮ ﺣﻀﺮت رﺿﺎ(ع) را ﺑﻜﻨﻨﺪ؛ ﭼﻮن اﻣﺎم(ره) 15 ﺷﻌﺒﺎن ﺳـﺎل 1357 را ﻋـﺰاى ﻋﻤـﻮﻣﻰ

‫اﻋﻼم ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و رژﻳﻢ ﭘﻬﻠﻮى ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺒﺎرزه ﺑﺎ اﻣﺎم، ﭼﺮاﻏﺎﻧﻰ ﺧﻴﻠﻰ زﻳﺎدى دور ﺣﺮم ﻛﺮده ﺑـﻮد. در

‫آن زﻣﺎن اﻃﺮاف ﺣﺮم ﻣﻄﻬ‪ﺮ ﭼﻤﻦ ﻛﺎرى ﺑﻮد. داﺧﻞ ﭼﻤﻨﻬﺎ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎى زﻳـﺎدى ﺑـﺮاى ﭼﺮاﻏـﺎﻧﻰ ﮔﺬاﺷـﺘﻪ

‫ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﺮادران ﻃﻰﻫﻤﺎﻫﻨﮕﻰ ﻗﺒﻠﻰ ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ داﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﭼﺮاﻏﺎﻧﻰﻫﺎ را ﺑﻜﻨﻨﺪ و ﺧﺮاب ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻣـﺎ

‫ﻫﻤﮕﻰ دﻧﺒﺎل ﭼﻮﺑﻰ ﻳﺎﭼﻴﺰى ﻣﻰﮔﺸﺘﻴﻢ ﺗﺎ ﺳﻴﻤﻬﺎ و ﭼﺮاﻏﺎﻧﻰﻫﺎ را ﺧﺮاب ﻛﻨﻴﻢ. اﻣ‪ﺎ اﻳﻦ ﺷﻬﻴﺪ ﻋﺰﻳـﺰ ﺑـﺎ

‫دﺳﺖ از ﺳﺘﻮن و ﺳﻴﻢﺑﺮق ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ و ﻣﻰﻛﺸﻴﺪ. در ﺣـﺎﻟﻰ ﻛـﻪ ﭼﺮاﻏﻬـﺎ روﺷـﻦ ﺑـﻮد و ﺑـﺮق داﺷـﺖ،

‫ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺳﺘﻮن را از ﺟﺎﻛﻨﺪ و در ﻣﻴﺎن ﭼﻤﻨﻬﺎ اﻧﺪاﺧﺖ. در آن ﻣﻮﻗﻊ او‪ﻟﻴﻦ ﺑـﺎر ﺑـﻮد ﻛـﻪ در آن ﻣﻨﻄﻘـﻪ

‫رژﻳﻢ از ﮔﺎز اﺷﻚآور اﺳﺘﻔﺎده ﻛﺮد و ﺗﺎ آن ﻣﻮﻗﻊ ﻣﺎ ﭼﻴﺰى از آن ﻧﻤﻰداﻧﺴﺘﻴﻢ و ﻧﺪﻳـﺪه ﺑـﻮدﻳﻢ. ﺟﻠـﻮى

‫ﺻﺤﻦ ﺣﺮم اﻣﺎم(ع) ﮔﺎز اﺷﻚ آور رﻳﺨﺖ و ﺷﻬﻴﺪ رﻓﻴﻌﻰ ﺑﺎ ﺣﺪود ﺷﺶ ﻧﻔـﺮ زﻳـﺮ ﺟﻨـﺎزه ﻣﺎﻧـﺪ و ﺑﻘﻴ‪ـﻪ

‫ﻣﺘﻔﺮّق ﺷﺪﻧﺪ. در آن ﺟﺮﻳﺎن ﺷﻬﻴﺪ رﻓﻴﻌﻰ در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ آب از ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ ﻣﻰآﻣﺪ، از ﺷﺪ‪ت ﮔـﺎز اﺷـﻚ

‫آور ﺟﻠﻮى ﺟﻨﺎزه و ﺗﺎﺑﻮت را ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﻣﺒﺎدا ﺣﺮﻛﺖ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﻮد و ﻣﺮدم ﻣﺘﻔﺮّق ﺷﻮﻧﺪ.

‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم در 22 ﺑﻬﻤﻦﻣﺎه ﺳﺎل 1357 ﻛﻪ اﻧﻘﻼب ﺑﻪ ﭘﻴﺮوزى رﺳـﻴﺪ، ﺷـﻬﻴﺪ رﻓﻴﻌـﻰ ﺑـﻪ ﻋﻠّـﺖ ﻋﻼﻗـﻪ

‫ﻓﺮاوان ﺑﻪ ﺣﻀﺮت اﻣﺎم(ره) ﻋﻀﻮ ﺳﭙﺎه ﻗﻢ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺣﻔﺎﻇﺖ از اﻣﺎم ﻋﺰﻳﺰ ﭘﺮداﺧﺖ.

‫ﻫﻤﺮزم او - ﺳﻴﺪﻛﺎﻇﻢﺣﺴﻴﻨﻰ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﻬﻴﺪ رﻓﻴﻌﻰ ﺑﺮاﻳﻢ ﻧﻘﻞ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ روزى ﺣﺎج اﺣﻤﺪ آﻗﺎ ﺑﻪ

‫ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻳﻚ ﺗﺴﺒﻴﺢﺑﺮاى اﻣﺎم ﺗﻬﻴﻪ ﻛﻨﻴﺪ. ﻣﻦ ﻣﻮﺗﻮرى ﺳﻮار ﺷﺪم و ﺑﻪ داﺧﻞ ﺷـﻬﺮ ﺗﻬـﺮان رﻓـﺘﻢ و

‫ﻳﻚ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﭼﻮﺑﻰ ﺑﺮاى ﺣﻀﺮت اﻣﺎم ﺧﺮﻳﺪم و آوردم. وﻗﺘﻰ ﺑﺮدﻧﺪ ﺧﺪﻣﺖ اﻣﺎم، اﻣﺎم ﻓﺮﻣﻮده ﺑﻮدﻧﺪ: ﻣـﻦ

‫اﻳﻦ رﻧﮓ را (ﻇﺎﻫﺮاً رﻧﮓ ﻣﺸﻜﻰ ﺑﻮده) ﻧﻤﻰﺧﻮاﻫﻢ. ﺷﻬﻴﺪ رﻓﻴﻌﻰ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨـﺪ: ﻣـﻦ دوﺑـﺎره رﻓـﺘﻢ داﺧـﻞ

‫ﺷﻬﺮ. اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻬﻢ‪ ﺑﻮد ﻛﻪ وﻗﺘﻰ ﺣﺎج اﺣﻤﺪ آﻗﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ: آﻗﺎ ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ ﻣﻦ اﻳﻦ ﺗﺴﺒﻴﺢ را ﻧﻤﻰﺧـﻮاﻫﻢ

‫ﻋﻮض ﻛﻨﻴﺪ، ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﺎج اﺣﻤﺪآﻗﺎ ﮔﻔﺘﻢ: ﺷﻤﺎ ﺗﺴﺒﻴﺢ را ﺑﺪﻫﻴﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﺮوم ﻋﻮض ﻛـﻨﻢ. ﺣـﺎج اﺣﻤـﺪآﻗﺎ

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ: دﻳﮕﺮ ﻻزم ﻧﻴﺴﺖ، آن ﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ و ﻳﻚ ﺗﺴﺒﻴﺢ دﻳﮕﺮ ﺑﺨﺮﻳﺪ. ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ، آن ﺗﺴﺒﻴﺢ را ﺑﺪﻫﻴﺪ ﺗﺎ

‫ﻣﻦ ﺑﺒﻴﻨﻢ و آن ﻣﺪل ﻛﻪ اﻣﺎم ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﺨﺮم. ﺣﺎج اﺣﻤﺪآﻗﺎ رﻓﺘﻨﺪ داﺧﻞ ﻣﻨﺰل و ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ و ﺗـﺴﺒﻴﺢ را

‫دادﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ: اﻳﻦﺗﺴﺒﻴﺢ را ﺑﺮﮔﺮداﻧﻴﺪ. وﻗﺘﻰ اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ را ﺣﺎج اﺣﻤﺪآﻗﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ، ﻣﻦ ﺑﻴـﺸﺘﺮ ﺣـﺴ‪ﺎس

‫ﺷﺪم. رﻓﺘﻢ داﺧﻞ ﺷﻬﺮ و ﺧﻴﻠﻰ ﮔﺸﺘﻢ ﺗﺎ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ اﻣﺎم را ﭘﻴﺪا ﻛﺮدم و ﺧﺮﻳﺪم و دادم. ﺑﻌﺪ ﻛـﻪ

‫ﺣﺎج اﺣﻤﺪآﻗﺎ ﺗﺴﺒﻴﺢ اول را ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ، ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ: دﻳﮕﺮ آن ﺗﺴﺒﻴﺢ را ﺑﺮ ﻧﻤﻰﮔﺮداﻧﻢ. آن ﻫـﻢ ﺗـﺴﺒﻴﺤﻰ

‫ﻛﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺣﻀﺮت اﻣﺎم(ره) ﺧﻮرده و اﻣﺎم آن را ﻟﻤﺲ ﻛﺮده. اﻳﻦ ﺑﺰرگﺗـﺮﻳﻦ و ﺑـﺎ ارزشﺗـﺮﻳﻦ ﻫﺪﻳـﻪ

 ‫ﺑﺮاى ﻣﻦ اﺳﺖ.

‫ﻫﻤﺮزم دﻳﮕﺮش - ﻋﻠﻰﻣﺤﻤ‪ﺪرﺿﺎﻳﻰ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: او ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﻮد را ﺳﺮﺑﺎز اﻣﺎم(ره) ﻣﻄﺮح ﻣـﻰﻛـﺮد و

 ‫ﺗﻤﺎم ﻣﻮاﺿﻌﺶ در ﺟﻬﺖ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻰ از وﻻﻳﺖ ﺑﻮد.

‫ﺷﻬﻴﺪ رﻓﻴﻌﻰ ﺑﻌﺪ از اﻧﺘﻘﺎل اﻣﺎم(ره) از ﻗﻢ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان، ﺑﻪ ﺳﭙﺎه ﻣﺸﻬﺪ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷـﺪ و ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان ﻣـﺴﺌﻮل

‫ﮔﺸﺖِ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺳﭙﺎه - ﻛﻪ ﺗﺮﻛﻴﺒﻰ از ﺑﺮادران ﺣﺰب اﻟﻠّﻪ ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻮد - ﻣﻌﺮّﻓﻰ ﺷﺪ. ﺑﺎ ﺷﺮوع ﻏﺎﺋﻠﻪ ﻛﺮدﺳﺘﺎن

‫اﻳﻦ ﺷﻬﻴﺪ ﻋﺰﻳﺰ، ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ ‪ﺖ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺳﭙﺎه ﺳﻘّﺰ را ﺑـﻪ ﻋﻬـﺪه ﮔﺮﻓـﺖ. ﺳـﭙﺲ ﻋﻠﻴـﻪ ﻣـﺰدوران

داﺧﻠﻰ ﺑﻪ ﺷﺪ‪ت ﺑﻪ ﻣﺒﺎرزه ﭘﺮداﺧﺖ.

‫ﺑﺎ ﺷﺮوع ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰ از ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ ﻣﺮاﺟﻌﺖ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﻋﻠّﺖ اﺷﺘﻴﺎق زﻳـﺎد ﺑـﺮاى ﻣﺒـﺎرزه ﺑـﺎ

‫ﻣﺰدوران ﻋﺮاﻗﻰ، در 10 دى 1361 - ﺑﺎ ﺳﻤﺖ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﺗﻴﭗ ﺷﻬﻴﺪ رﺟﺎﻳﻰ - ﺑﺎ ﻋـﺪ‪ه اى از رزﻣﻨـﺪﮔﺎن

‫ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﺟﻨﻮب ﻋﺰﻳﻤﺖﻛﺮد و در ﻳﻜﻰ از ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﺷﻮش ﻣﺴﺘﻘﺮّ ﺷﺪ. در ﻳﻚ ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت ﭼﺮﻳﻜـﻰ

‫دﺳﺖ راﺳﺘﺶ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ، اﻣ‪ﺎ ﺑﻪ ﻋﻠّﺖ ﺑﺮﺧﻮردارى از ﻧﻴﺮوى ﺑﺪﻧﻰ ﻗﻮى، ﺑﺎ ﻳـﻚ دﺳـﺖ ﻳﻜـﻰ دﻳﮕـﺮ از

‫ﺑﺮادران زﺧﻤﻰ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻋﺎزم اورژاﻧﺲ ﺷﺪ.

‫ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: وﻗﺘﻰ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘـﻪ ﺑـﺮود، در ﻣـﻮرد ﺗﺮﺑﻴـﺖ ﺻـﺤﻴﺢ ﻓﺮزﻧـﺪاﻧﻤﺎن و

رﻋﺎﻳﺖ ﺣﺠﺎب و ﻫﺪاﻳﺖ و راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ راه راﺳﺖ، ﻣﺎ را ﺳﻔﺎرش ﻣﻰﻛﺮد.

‫وى ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﻦ در راﻫﻰ ﮔﺎم ﺑﺮداﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﻳﺎ اﺳﻴﺮ ﻣﻰﺷﻮم، ﻳﺎ ﺷﻬﻴﺪ، ﻳﺎ ﻣﻔﻘﻮد. از ﺷﻤﺎ

‫ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ دﻋﺎ ﻛﻨﻴﺪﻛﻪ اﺳﻴﺮ ﻧﺸﻮم و ﺳﻔﺎرش ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ از ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ ﺧﻮب ﻣﺮاﻗﺒـﺖ ﻛـﻦ و آﻧﻬـﺎ را

‫ﻃﻮرى ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻛﻦ ﻛﻪ در راه اﺳﻼم ﮔﺎم ﺑﺮدارﻧﺪ و ﺑﺮاى ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﻔﻴﺪ ﺑﺎﺷﻨﺪ و از ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ ﻧﻴـﺰ ﺧﻮاﺳـﺘﻪ

‫ﻛﻪ اداﻣﻪ دﻫﻨﺪه راه او ﺑﺎﺷﻨﺪ و اﺳﻠﺤﻪاش را ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻧﮕﺬارﻧﺪ و در راه اﻣﺎم ﮔﺎم ﺑﺮدارﻧﺪ.

‫ﻫﺪف ﺷﻬﻴﺪ از رﻓﺘﻦ ﺑﻪﺟﺒﻬﻪ اﻃﺎﻋﺖ از وﻻﻳﺖ و ﺧﺪﻣﺖ ﺑﺮاى رﺿﺎى ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺑﻮد و ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﻮد را

ﺑﺪﻫﻜﺎر ﺑﻪ اﺳﻼم و اﻧﻘﻼب ﻣﻰداﻧﺴﺖ.

‫در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻓﺘﺢاﻟﻤﺒﻴﻦﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺸﺎور ﻧﻈﺎﻣﻰ ﺗﻴﭗ 21 اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) و ﻣﺴﺌﻮل ﻣﺤﻮر ﻳﻜﻰ از ﺧﻄﻬـﺎى

ﺗﻨﮕﻪ ﭼﺰّاﺑﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ در اﻳﻦ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻧﻴﺰ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ.

‫ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻳﻚﺑﺎر ﻗﺮار ﺑﻮد ﭘﺎﻳﺶ را ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﺟﺮاﺣﺖ زﻳﺎد ﻗﻄﻊ ﻛﻨﻨﺪ. در آن ﻣﻮﻗﻊ ﻣـﻦ در

‫ﻛﻨﺎرش ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن دﻳﺪم اﻧﮕﺸﺖ ﭘﺎﻳﺶ ﺗﻜﺎن ﻣﻰﺧﻮرد. ﮔﻔﺘﻢ: ﭘﺎى ﺗﻮ ﻛﻪ ﺳﺎﻟﻢ اﺳﺖ. ﮔﻔﺖ: ﻫﻤﻴﻦ

‫اﻵن از ﺣﻀﺮت رﺿﺎ(ع) ﺷﻔﺎ ﮔﺮﻓﺘﻢ، ﺧﻮاب دﻳﺪم ﻛﻪ ﺣﻀﺮت ﺛﺎﻣﻦاﻻﺋﻤﻪ(ع) ﺑﻪ ﺑﺎﻟﻴﻨﻢ آﻣﺪﻧﺪ و ﻓﺮﻣﻮدﻧـﺪ:

‫ﺗﻮ ﺧﻮب ﺷﺪى رﻓﻴﻌﻰ، ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ. ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻰﺧﻮاﻫﻨﺪ ﭘﺎﻳﻢ را ﻗﻄﻊ ﻛﻨﻨﺪ. ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ: اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻧﻤـﻰﻛﻨﻨـﺪ.

‫ﻣﺪ‪ﺗﻰ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﮔﺬراﻧﺪن دوره ﻧﻘﺎﻫﺖ در ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻮد، ﻣﺮﺗﺒﺎً از ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﻣـﻰزدﻧـﺪ و ﻣـﻰﮔﻔﺘﻨـﺪ: ﺑـﻪ

ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﺮﮔﺮد. اﻓﺮادِ ﺗﺤﺖ اﻣﺮ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ: ﻣﺎ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهﻣﺎن را ﻣﻰﺧﻮاﻫﻴﻢ.

‫ﻫﻤﺮزم او - ﻣﺤﻤ‪ﺪﺣﺴﻴﻦ آذرﻧﻴﻮا - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﻬﻴﺪ ﻓﺮدى ﺑﺴﻴﺎر ﺷﺠﺎع و ﺟﻮاﻧﻤﺮد و ﺳﺨﺎوﺗﻤﻨﺪ ﺑـﻮد

‫و ﻫﻴﭻﮔﺎه ﻏﺮور و ﺗﻜﺒ‪ﺮ از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن ﻧﻤﻰداد و ﻫﻤﻮاره ﺧﻮد را ﻳﻚ ﺳﺮﺑﺎز ﻓﺪاﻛﺎر اﻧﻘﻼب، اﺳﻼم و رﻫﺒـﺮ

‫ﻣﻰداﻧﺴﺖ و ﻣﺪاﻓﻊ ﺑﻪﺣﻖّ ﺣﺮﻳﻢ وﻻﻳﺖ و رﻫﺒﺮى ﺑﻮد.

‫ﻫﻤﺮزم دﻳﮕﺮ او - ﺳﻴﺪﻛﺎﻇﻢﺣﺴﻴﻨﻰ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷـﻬﻴﺪ ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان ﻳـﻚ ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪه ﻣﻬﺮﺑـﺎن، ﺷـﺠﺎع،

‫ﻣﺘﻮاﺿﻊ و اﻳﺜﺎرﮔﺮ در ﺻﺤﻨﻪﻫﺎى ﻧﺒﺮدِ ﺣﻖّ ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺎﻃﻞ ﻣﻄﺮح ﺑﻮد.

‫ﻫﻤﺮزم دﻳﮕﺮ او - ﻣﺤﺴﻦ دﻫﻘﺎﻧﻰ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن ﺑـﺴﻴﺎر روى ﻣـﺴﺌﻠﻪ اﻳﺜـﺎر و از ﺧـﻮد ﮔﺬﺷـﺘﮕﻰ

‫ﺗﺄﻛﻴﺪ داﺷﺘﻨﺪ. ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً از ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﺎن ﮔﺮوﻫﺎن و ﮔﺮداﻧﻬﺎ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ زﻳـﺮ دﺳـﺘﺎن ﮔﺬﺷـﺖ

‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﻳﻚ ﺧﺼﻮﺻﻴ‪ﺖ اﺧﻼﻗﻰ ﻣﻤﺘﺎز داﺷﺖ و آن اﻳﻨﻜﻪ ﺧﻮدش ﺷﺒﻬﺎ ﻏﺬاﻳﻰ ﺳﺎده ﻣﻰﺧﻮرد، اما‪

‫اﮔﺮ ﻏﺬاى ﺧﻮب ﻣﻰآوردﻧﺪ او‪ل ﺑﻪ ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﺗﺤﺖ اﻣﺮش ﻣﻰداد و ﺧﻮدش ﺑﺎ ﻧﺎن و ﭘﻨﻴﺮ ﻣﻰﮔﺬراﻧﺪ.

‫ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻌﺪ از ﺑﻬﺒﻮدى دوﺑﺎره ﻋﺎزم ﺟﺒﻬﻪ ﺷﺪ و ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﺗﻴﭗ اﻣﺎم ﺻﺎدق(ع) را ﺑﺮ ﻋﻬـﺪه ﮔﺮﻓـﺖ و در

‫ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻬﺎى واﻟﻔﺠﺮ مقدماتی تا والفجر3 شرکت فعال داشت. و در عملیات کله قندی برای سومین

 ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ و ﻫﻨﻮز ﺑﻬﺒﻮدى ﻛﺎﻣﻞ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪﻣﺠﺪ‪د ﻋﺎزم ﺟﺒﻬﻪ ﺷﺪ.

‫ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: وﻗﺘﻰ او را ﺑـﺎ ﺣـﺎل ﻣﺠﺮوﺣﻴ‪ـﺖ و ﺗـﺮﻛﺶ ﻓـﺮاوان در ﭘـﺸﺘﺶ دﻳـﺪم ﻓﺮﻳـﺎدى

‫ﻛﺸﻴﺪم، وﻟﻰ او ﮔﻔﺖ: ﭼﻴﺰى ﻧﻴﺴﺖ زﻧﺒﻮر ﮔﺰﻳﺪه اﺳﺖ. ﻣﺪ‪ﺗﻰ ﺑﻌﺪ ﻛﻪ دوﺑﺎره ﭘﺎى اﻳﺸﺎن ﻣـﻮرد اﺻـﺎﺑﺖ

‫ﺗﺮﻛﺶ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ و ﭘﺰﺷﻜﺎن ﻧﺘﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﻪ آﻗـﺎى ﺣﻤﻴـﺪﻧﻴﺎ - ﻳﻜـﻰ از دوﺳـﺘﺎﻧﺶ ﻛـﻪ از

‫ﺗﻬﺮان ﺑﻪ دﻳﺪن او آﻣﺪه ﺑﻮد و دوﺳﺖ ﺻﻤﻴﻤﻰ وى ﺑﻮد - ﮔﻔﺘﻢ: ﺗﺮﻛﺶ در ﭘﺎﻳﺶ اﺳﺖ، ﺑـﻪ ﺣـﺮف ﺷـﻤﺎ

‫ﮔﻮش ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﺑﻪﻣﻨﻄﻘﻪ ﻧﺮود. ﭘﺎﺳﺦ داد ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺧﻮدﺗﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﺮزﻧﺪ ﺷﺠﺎع ﭘﺮورش داده اﻳﺪ،

‫اﮔﺮ اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻓﺮزﻧﺪى ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻧﻤﻰﻛﺮدﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻧﻤﻰرﻓﺖ، او ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻰ ﻣﻰداﻧﺪ ﻛﻪ دﻳﮕﺮان ﻧﻤﻰداﻧﻨﺪ.

‫ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺎ ﭘﺎى ﻣﺠﺮوح ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ رﻓﺖ و در آﻧﺠﺎ ﺗﺮﻛﺶ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﻮد از ﭘﺎﻳﺶ ﺧـﺎرج ﺷـﺪه و ﺑـﻪ زﻣـﻴﻦ

‫اﻓﺘﺎده ﺑﻮد. او ﺗﺮﻛﺶ را ﺑﺮداﺷﺘﻪ و ﺑﻪ ﻫﻤﺮزﻣﺎن ﺧﻮد ﻧﺸﺎن داده و ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد: ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺧـﺪا

 ‫ﻛﺎر ﻛﻨﺪ ﺧﺪا اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ او را ﻫﻤﺮاﻫﻰ ﻣﻰﻛﻨﺪ.

‫در ﺑﻴﻦ ﺑﺮادران ﻣﻌﺮوف ﺑﻪ اﺑﻮﻓﺎﺿﻞ ﺑﻮدﻧﺪ. ﻣﻨﺘﻬﻰ آرزوى اﻳﺸﺎن اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻣـﻮﻻﻳﺶ ﻗﻤﺮﺑﻨـﻰ

ﻫﺎﺷﻢ روزى در ﻧﻬﺮ ﻋﻠﻘﻤﻪﺑﺎﺷﺪ.

‫ﻣﺤﺴﻦ دﻫﻘﺎﻧﻰ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻗﺒﻞ از ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺧﻴﺒﺮ اﻳﺸﺎن برای ‪ﻪﻫﺎى اﻃّﻼﻋـﺎت و ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﭽ

‫ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻰ ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ رﻓﺘﻨﺪ و در ﻛﻨﺎر ﻓﺮات وﺿﻮ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و دو رﻛﻌﺖ ﻧﻤﺎز ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ. اﻳـﺸﺎن ﺑﻌـﺪ از اﻳـﻦ

‫ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺑﺮاى ﻣﻦ ﺗﻌﺮﻳﻒﻛﺮدﻧﺪ: ﻓﻼﻧﻰ، ﻣﻦ ﺑﺎﻷﺧﺮه ﺑﻪ ﻧﻬﺎﻳﺖ آرزوى ﺧﻮد رﺳﻴﺪم و در ﻛﻨﺎر ﻓـﺮات و ﺑـﺎ

‫آب ﻓﺮات وﺿﻮ ﺳﺎﺧﺘﻢ و ﻧﻤﺎز ﻋﺸﻖ ﺧﻮاﻧﺪم. ﺷﻬﻴﺪ رﻓﻴﻌﻰ ﺑﻪ ﻗﺪرى از اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺧﻮﺷـﺤﺎل ﺑـﻮد ﻛـﻪ

‫اﻧﮕﺎر ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻪ ﻣﻌﺸﻮق ﺧﻮد رﺳﻴﺪه ﺑﺎﺷﺪ.

‫ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﭼﻴﺰى از ﺟﻨﮓ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﻤﻰﮔﻔﺖ. ﻫﺮ وﻗﺖ ﻣـﻰﭘﺮﺳـﻴﺪﻳﻢ آﻧﺠـﺎ ﭼـﻪ ﻣـﻰﻛﻨـﻰ؟

‫ﻣﻰﮔﻔﺖ: رزﻣﻨﺪه اى ﻫﺴﺘﻢﻣﺜﻞ ﺳﺎﻳﺮ رزﻣﻨـﺪﮔﺎن. ﺗﺄﻛﻴـﺪ داﺷـﺖ در ﺻـﻮرت درﻳﺎﻓـﺖ ﺧﺒـﺮ ﺷـﻬﺎدﺗﺶ

‫ﺷﻴﺮﻳﻨﻰ ﺗﻮزﻳﻊ ﻛﻨﻴﻢ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: در ﺷﻬﺎدﺗﻢ اﺻﻼً ﮔﺮﻳﻪ ﻧﻜﻦ و اﮔﺮ ﺧﺒﺮ اﺳـﺎرﺗﻢ را درﻳﺎﻓـﺖ ﻛـﺮدى ﺑﮕـﻮ

راﺿﻴﻢ ﺑﻪ رﺿﺎى ﺧﺪا.

‫ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: او روﺣﺎﻧﻰ ﺑﻮد و ﺑﺎ رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﻧﻤﺎز ﺟﻤﺎﻋﺖ و دﻋﺎى ﻛﻤﻴﻞ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ

‫ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺣﻞّ ﻣﺸﻜﻠﺶ را از ﺧﺪا و اﺋﻤﻪ ﻃﺎﻫﺮﻳﻦ ﻃﻠﺐ ﻣﻰﻛﺮد و دﻋﺎﻳﻰ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد رﻓـﻊ

‫ﻣﺸﻜﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ.

ﺑﻌﺪ از ﻋﻤﻠﻴ‪ ‪ﺎت واﻟﻔﺠﺮ 4 ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﻌﺎوﻧﺖ ﻟﺸﻜﺮ 5 ﻧﺼﺮ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪه ﺷﺪ ﺗﺎﻋﻤﻠﻴﺎت ﺧﻴﺒﺮ آﻏﺎز ﺷﺪ.

‫ﻓﺮزﻧﺪ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: آﺧﺮﻳﻦ دﻳﺪار ﻣﻦ و ﭘﺪرم زﻣﺎﻧﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﻰرﻓﺘﻴﻢ. آﺧﺮﻳﻦ ﻣﺮﺗﺒـﻪ

‫ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺘﻨﺪﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل آﻣﺪﻧﺪ و وﺳﺎﻳﻞ ﺧﻮدﺷﺎن را ﻋﻘﺐ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ، ﻣﻦ و

‫ﺑﺮادر ﺑﺰرگﺗﺮم ﻳﻚ ﺣﺎﻟﺖﻋﺠﻴﺒﻰ داﺷﺘﻴﻢ، اﻧﮕﺎر ﻓﻬﻤﻴﺪه ﺑﻮدم ﻛﻪ آﺧـﺮﻳﻦ دﻳـﺪار اﺳـﺖ. ﻣـﻦ و ﺑـﺮادر

‫ﺑﺰرگﺗﺮم زودﺗﺮ ﺑﻪ داﺧﻞﻣﺎﺷﻴﻦ رﻓﺘﻴﻢ و ﻣﻦ در ﻣﻴﺎن ﭘﺘﻮﻫﺎ ﻗﺎﻳﻢ ﺷﺪه ﺑﻮدم. ﺣﺎﻻ ﻧﻤﻰداﻧﻢ ﭼﻄﻮر ﺷـﺪ

‫ﻛﻪ ﭘﺪر ﻓﻬﻤﻴﺪﻧﺪ و ﻣﻄﻠّﻊﺷﺪﻧﺪ. آﻣﺪﻧﺪ ﭘﺘﻮﻫﺎ را ﻛﻨﺎر زدﻧﺪ و ﻣﺎ را ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻰ ﭘﻴﺎده ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﺪام

‫ﻳﻚ ﺻﺪﺗﻮﻣﺎﻧﻰ دادﻧﺪ و ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﮔﺮﻳﻪﻛﻨﺎن ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻰ ﻛﺮدﻳﻢ.

‫ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﻤﺎﻧﻌﺖﻓﺮﻣﺎﻧﺪه، ﺷﻬﻴﺪ رﻓﻴﻌﻰ ﺑﻪ اﺻﺮار ﺗﻤﺎم اﺟﺎزه ﮔﺮﻓﺖ و ﻋﺎزم ﺧﻂّ ﻣﻘﺪ ‪ ‪م ﺷﺪ و ﺳﻪ روز

ﺑﻌﺪ از ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت در 12 اﺳﻔﻨﺪ 1362 ﻣﻔﻘﻮداﻷﺛﺮ ﺷﺪ.

‫ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ درﺑﺎره ﻧﺤﻮه ﺷﻬﺎدﺗﺶ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎﺗﻰ ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪﻫﻰ ﺷـﻬﻴﺪ رﻓﻴﻌـﻰ اﻧﺠـﺎم

‫ﮔﺮﻓﺖ، در ﻣﻨﻄﻘﻪ اَﻟﻌ‪ﺰﻳﺮ ﺑﻪ ﻣﺤﺎﺻﺮه اﻓﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ. ﻫﻤﺮزﻣـﺎﻧﺶ ﻣـﻰﮔﻮﻳﻨـﺪ: ﺗـﺎ ﺻـﺒﺢ ﺻـﺪاى ﺷـﻬﻴﺪ از

‫ﺑﻰﺳﻴﻢﻫﺎ ﺷﻨﻴﺪه ﻣﻰﺷﺪﻛﻪ ﻣﻬﻤ‪ ‪ﺎت ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ. در ﺣﻴﻦ ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺳﺮدار ﻋﺎﻣـﻞ ﺑـﻪ ﺷـﻬﺎدت رﺳـﻴﺪ و

‫ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ: وﻗﺘﻰ اﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﺷﻬﻴﺪ رﻓﻴﻌﻰ رﺳﻴﺪ ﺑﻪ ﺑـﺎﻟﻴﻨﺶ رﻓـﺖ و ﺑـﺴﻴﺎر ﮔﺮﻳـﻪ ﻛـﺮد و

‫ﮔﻔﺖ: ﻗﺮار ﻧﺒﻮد ﻣﺮا در اﻳﻦ ﺗﻨﮕﻨﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﮕﺬارى و ﺑﺮوى. ﺑـﻰﺳـﻴﻢﭼـﻰ ﺷـﻬﻴﺪ رﻓﻴﻌـﻰ - ﻛـﻪ در ﻫﻤـﺎن

‫ نزدیکی اﺳﻴﺮ ﺷﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﻬﻴﺪ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ درﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻬﻤﺎت ﻛﺮد، وﻟﻰ ﻣﻬﻤﺎت ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺮﺳﻴﺪ.

‫ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﻣﺤﺎﺻﺮه ﻛﺎﻣﻞ در آﻣﺪﻳﻢ و ﻧﻴﺮوﻫﺎ ﻗﻴﭽﻰ ﺷﺪﻧﺪ. ﺷﻬﻴﺪ ﺑـﺎ ﻗـﺎﻣﺘﻰ اﺳـﺘﻮار، ﺷـﺠﺎﻋﺎﻧﻪ در وﺳـﻂ

‫ﻣﻴﺪان اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد. ﺟﻠﻮ رﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: اﺑﻮاﻟﻔﻀﻞ ﭼﻪ ﻛﻨﻴﻢ؟ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﻣﺎ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺗﻮ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه اى و ﺑﺎﻳﺪ ﻣـﺎ

‫را رﻫﺒﺮى ﻛﻨﻰ. ﮔﻔﺖ: اﺳﻼﻣﻰ ﻛﻪ ﺷﻬﺎدت دارد، اﺳﺎرت ﻫﻢ دارد. ﺷﻤﺎ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت را ﺑﺎ رﻣـﺰ ﻳـﺎ زﻫـﺮا(س)

‫ﺷﺮوع ﻛﺮدﻳﺪ، ﻧﺒﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪ از زﺑﺎﻧﺘﺎن ﻗﻄﻊ ﺷﻮد. اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ را ﮔﻔﺖ و ﻧﺎﮔﺎه ﻧﻘـﺶ زﻣـﻴﻦ ﺷـﺪ. ﻧﮕـﺎه

‫ﻛﺮدم ﮔﻠﻮﻟﻪ ﻛﻼﺷﻴﻨﻜﻒﮔﺮدﻧﺶ را ﺳﻮراخ ﻛـﺮده ﺑـﻮد. ﺳـﺮش را ﺑـﻪ داﻣـﻦ ﮔـﺮﻓﺘﻢ و ﮔﻔـﺘﻢ: از ﻧﺎﺣﻴـﻪ

‫ﺧﺎﻧﻮاده ات ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﺮدم ﮔﻔﺘﻢ: اﻳـﻦ رﺳـﻤﺶ ﻧﺒـﻮد ﻛـﻪ ﻣـﺎ را ﺑـﻰﻓﺮﻣﺎﻧـﺪه

‫ﺑﮕﺬارى و ﺧﻮدت ﺑﺮوى. در اﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﺒﺴ‪ﻤﻰ ﺑﺮ ﻟﺒﻬﺎﻳﺶ ﭘﺪﻳﺪار ﮔﺸﺖ. ﭼـﺸﻢ ﺑـﺎز ﻛـﺮد و ﮔﻔـﺖ: ﺗـﻮ

‫ﺧﻮدت را ﻧﺠﺎت ﺑﺪه و ﻣﺮا رﻫﺎ ﻛﻦ. ﭼﻔﻴﻪام را زﻳﺮ ﺳﺮش ﮔﺬاﺷﺘﻢ. ﻛﻠﻴ‪ﻪ ﻣﺪارك او و ﺧـﻮدم را در ﻛـﻼهِ

‫آﻫﻨﻰ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﺎ ﻧﺎرﻧﺠﻚﻣﻨﻔﺠﺮ ﻛﺮدم و ﺧﻮدم ﻣﻴﺎن ﻧﻴـﺰار ﭘﻨﻬـﺎن ﺷـﺪم. دﻗـﺎﻳﻘﻰ ﺑﻌـﺪ ﺑـﻪ اﺳـﺎرت

‫ﻋﺮاﻗﻰﻫﺎ در آﻣﺪم. ﻳﻜﻰ از ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﺎن در ﺑﺎزداﺷـﺘﮕﺎه ﻣﻮﺻـﻞ ﮔﻔﺘـﻪ ﺑـﻮد: ﻣـﻦ ﻣﺠـﺮوح و اﺳـﻴﺮ داﺧـﻞ

‫آﻣﺒﻮﻻﻧﺲ ﺑﻮدم، ﺻﺪاى ﻧﺎﻟﻪ از ﺑﺎﻻى آﻣﺒﻮﻻﻧﺲ ﺷﻨﻴﺪم و رﻳﺰش ﺧﻮن ﮔﺮﻣﻰ را اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم. ﭘﺮﺳﻴﺪم

‫ﻛﻴﺴﺘﻰ؟ ﮔﻔﺖ: اﺑﻮاﻟﻔﻀﻠﻢ. ﺑﻌﺪ از رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﻰ ﺑﺮدﻧـﺪ و اﺑﻮاﻟﻔـﻀﻞ را ﺑـﻪ ﻣﺤﻠـﻰ

 ‫دﻳﮕﺮ. اﺑﻮاﻟﻔﻀﻞ اﺳﻴﺮ و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ.

‫ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: وﻗﺘﻰ ﺧﺒﺮ را ﺷـﻨﻴﺪم ﺑـﻪ ﺣـﺮم ﻣﻄﻬ‪ـﺮ ﺣـﻀﺮت رﺿـﺎ(ع) رﻓـﺘﻢ و از ﺧﺪاوﻧـﺪ

‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻗﺪرﺗﻰ ﺑﻪ ﻣﻦﻋﻄﺎ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ را ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪاى ﺑﭙـﺮوراﻧﻢ ﻛـﻪ در آﻳﻨـﺪه ﻣﻘﺎﺑـﻞ راه و

‫آرﻣﺎﻧﻬﺎى ﺷﻬﺪا ﻗﺮار ﻧﮕﻴﺮﻧﺪ و اﻧﮕﻞ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻧﺸﻮﻧﺪ. ﻣﻦ ﻃﻰ‪ اﻳﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﻫﻤﻴﺸﻪ روح ﺷﻬﻴﺪ را ﺣﺎﺿﺮ و

 ﻧﺎﻇﺮ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ.

‫ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﺪ‪ﺗﻰ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻔﻘﻮداﻷﺛﺮ ﺑﻮد و ﻣﻦ اﻃّﻼﻋﻰ ﻧﺪاﺷـﺘﻢ. وﻗﺘـﻰ ﭘﻴﻜـﺮ ﺷـﻬﻴﺪ ﺣـﺎج

‫ﻋﺎﻣﻞ را ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ ﺣﻤﻞﻛﺮدﻧﺪ، ﻣﺎدرش ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﺮد و ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﻛﻪ دو ﺳﻪ ﭘﺴﺮ دﻳﮕﺮ دارم. ﺧﺪاﻳﺎ!

‫ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﺎدر رﺣﻢ ﻛﻦ. ﻣﻦ ﺗﻌﺠ‪ﺐ ﻛﺮدم و از ﺧﻮد ﭘﺮﺳﻴﺪم ﻣﮕﺮ ﭼﻪ ﺑﻼﻳﻰ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﻦ آﻣﺪه ﻛـﻪ ﺧـﺪا ﺑـﻪ

‫ﻣﻦ رﺣﻢ ﻛﻨﺪ. ﺑﻌﺪ از ﭘﺮس و ﺟﻮى زﻳﺎد ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻛﻪ ﭘﺴﺮم ﻣﻔﻘﻮد ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺷﺐ و روز ﮔﺮﻳﻪ ﻛـﺮدم و

‫ﺑﺎ ﺟﻌﻔﺮ - ﻧﻮه ﺧﺮدﺳﺎﻟﻢ - ﺑﺮاى ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻰ ﻋﻜﺴﻰ ﻛﻪ آورده ﺑﻮدﻧﺪ رﻓﺘﻢ. ﺟﻌﻔﺮ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ دﻳﺪن ﺗﺼﻮﻳﺮى

‫- ﻛﻪ ﻟﺒﺎس ﺧﻮن آﻟﻮد وﭼﻬﺮهاى ﻣﺠﺮوح داﺷﺖ - ﻓﺮﻳﺎد زد اﻳﻦ ﺑﺎﺑﺎى ﻣﻦ اﺳـﺖ. ﮔﻔـﺘﻢ: ﻣﮕـﺮ ﺑﺎﺑـﺎى ﺗـﻮ

‫ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪه، ﻧﻪ اﻳﻦ ﻃﻮر ﻧﻴﺴﺖ. ﺑﺎﻷﺧﺮه داﻣﺎدم ﻋﻜـﺲ را ﺷﻨﺎﺳـﺎﻳﻰ ﻛـﺮد و از آن ﻟﺤﻈـﻪ ﺑـﻪ ﺷـﻬﺎدت

‫ﻓﺮزﻧﺪم ﻳﻘﻴﻦ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدم.

‫ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﺒﻰ ﺧﻮاب دﻳﺪم ﻛﻪ در ﺣﻴﺎط را زدﻧﺪ. ﻣﻦ رﻓﺘﻢ در را ﺑﺎز ﻛﺮدم و دﻳﺪم ﻛـﻪ

‫ﺷﻬﻴﺪ آﻣﺪ و ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم و ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ را ﺑﻴﺪار ﻛﻨﻢ، او ﮔﻔﺖ: ﺻﺪا ﻧﻜﻦ. ﻣﻦ

‫ﺑﺎﻳﺪ زود ﺑﺮوم و ﺳﭙﺲﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﻣﻰداﻧﻴﺪ ﻣﻦ ﻛﺠﺎ ﻫﺴﺘﻢ و ﺟﺎﻳﻢ ﭼﻄﻮر اﺳـﺖ، ﭘـﺲ ﭼـﺮا

‫ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﻨﻰ و ﻧﺎراﺣﺖﻫﺴﺘﻰ؟ در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ از در ﺧﺎرج ﻣﻰﺷﺪ، از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﺪم.

‫ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ ﻧﻴﺰ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدت ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺳﺎﻳﺮ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا ﺑـﻪ ﻣﻨﻄﻘـﻪ ﺟﻨﮕـﻰ

‫رﻓﺘﻴﻢ ﺗﺎ ﺳﻨﮕﺮﻫﺎى ﻣﺤﻞﺷﻬﺎدت ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻤﺎن را زﻳﺎرت ﻛﻨﻴﻢ. ﻣﺮد ﻣﻴﺎن ﺳﺎﻟﻰ آﻧﺠﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهﻫـﺎ

‫رﺳﻴﺪﮔﻰ ﻣﻰﻛﺮد. وﻗﺘﻰﻣﺮا ﺷﻨﺎﺧﺖ، ﮔﺮﻳﻪ زﻳﺎدى ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺷﻬﻴﺪ رﻓﻴﻌﻰ را ﻣﺎ ﻣﻰﺷـﻨﺎﺧﺘﻴﻢ. ﺷـﻤﺎ

ﻛﻪ ﻣﺎدرش ﺑﻮدﻳﺪ او را ﻧﻤﻰﺷﻨﺎﺧﺘﻴﺪ؟

‫{در وﺻﻴ‪ﺖﻧﺎﻣﻪ ﺑﺎﻗﻰﻣﺎﻧﺪه از ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﺧﻮاﻧﻴﻢ: ﺑﺎراﻟﻬﺎ! اﮔﺮ ﺑﺎ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪن و رﻳﺨﺘﻦ ﺧﻮن اﺑﻮاﻟﻔﻀﻞ ﻧﻬـﺎل

‫ﻧﻮﭘﺎى اﻧﻘﻼب آﺑﻴﺎرى ﺷﺪه و ﺛﻤﺮ ﺑﺨﺶ اﺳﺖ، ﭘﺲ ﻫﺮﭼﻪ زودﺗﺮ ﻣﺮا ﺷﻬﻴﺪ ﮔﺮدان ﻛﻪ ﺗﻨﻬـﺎ آرزوى ﻣـﻦ

‫ﭘﻴﻮﺳﺘﻦ ﺑﻪ ﻟﻘﺎء ﺗﻮﺳﺖ. ﺷﺎﻳﺪ آﻣﺪن ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﺟﻨﮓ اﺳﻼم ﻋﻠﻴﻪ ﻛﻔﺮ ﺟﻬـﺎﻧﻰ ﺑﺎﻋـﺚ ﺷـﻮد ﻳـﻚ

‫ذره‪ ‪ اى از آن دﻳﻦ را ادا ﻛﺮده ﺑﺎﺷﻢ. ان ﺷﺎءاﻟﻠّﻪ. و اﻣﺎ وﻇﻴﻔﻪ ﺷﺮﻋﻰ ﻣﺮدم ﻛﻪ اﻃﺎﻋﺖ از وﻟﻰ ﻓﻘﻴﻪ ﺧﻮد -

‫اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﻰ - ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ و ﺗﻤﺎم ﺳﺨﻨﺎن ﮔﻬﺮﺑﺎر اﻳﺸﺎن را ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺟﺎﻣﻪ ﻋﻤﻞ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛـﺎر را

‫ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﺮد. ﭼﻮن ﻣﻠّﺖﺷﺮﻳﻒ اﻳﺮان ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﻛﺮد ﻛﻪ ﭘﺎى ﺑﻨﺪ ﺑﻪ ﻋﻘﺎﻳﺪ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺑﻮده و اﻃﺎﻋـﺖ از

‫وﻻﻳﺖ ﻓﻘﻴﻪ را ﻳﻚ وﻇﻴﻔﻪﺷﺮﻋﻰ ﺧﻮد داﻧﺴﺘﻪ و ﺑﻪ آن ارج ﻧﻬﺎده، از آن ﭘﻴﺮوى ﻣﻰﻛﻨﺪ و ﻫﻤﻴﻦ اﺗﺤ‪ـﺎد

‫ﻛﻠﻤﻪ و ﭘﻴﺮوى از ﻣﻌﻨﻮﻳﺎت اﻣﺎم اﻣ‪ ‪ﺖ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ را در ﺳﻄﺢ اﻧﻘﻼﺑﺎت ﺟﻬﺎن و ﻣـﺮدم اﻟﮕﻮ

‫ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻣﺮدم ﺟﻬﺎن ﻗﺮار داده اﺳﺖ.