ﻣﺤﻤ‪ﺪ ﺟﻌﻔﺮ ﺑﻴﻨﻨﺪه - ﻓﺮزﻧﺪ ﻋﺒﺪاﻟﺤﺴﻴﻦ - در ﺗﺎرﻳﺦ ﻫـﺸﺘﻢ اﺳـﻔﻨﺪﻣﺎه ﺳـﺎل 1327 در ﺷـﻬﺮ ﻛـﺮﺑﻼ

‫ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﮔﺸﻮد.

‫ﭼﻮن ﭘﺪرش ﺑﺮاى اداﻣﻪﺗﺤﺼﻴﻞ ﺑﻪ ﻋﺮاق ﻣﻬﺎﺟﺮت ﻛﺮده ﺑﻮد، او در ﻛﻨﺎر ﻗﺒﺮ ﻋﻠﻰﺑﻦﺑﻴﻄﺎﻟﺐ(ع) ﺑﻪ دﻧﻴﺎ

‫آﻣﺪ. ﺑﻌﺪ از ﮔﺬﺷﺖ ﻳﻚﺳﺎل وﻧﻴﻢ از ﺗﻮﻟّﺪ ﻣﺤﻤ‪ﺪﺟﻌﻔﺮ ﺑﻪ اﻳﺮان آﻣﺪﻧﺪ و در ﻳﻜـﻰ از روﺳـﺘﺎﻫﺎى ﺳـﺒﺰوار

‫اﻗﺎﻣﺖ ﮔﺰﻳﺪﻧﺪ. ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﭘﺲ از آن، ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ رﻓﺘﻨﺪ و ﭼﻮن اﺟﺎزه ى ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑـﻪ ﻋـﺮاق را ﺑـﻪ آنﻫـﺎ

‫ﻧﺪادﻧﺪ، در ﻛﻨﺎر ﻗﺒﺮ اﻣﺎم ﻫﺸﺘﻢ(ع) ﺳﻜﻨﻰ ﮔﺰﻳﺪﻧﺪ.

‫ﺣﺪود ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﻧﺰد ﭘﺪرش - ﻛﻪ روﺣﺎﻧﻰ ﺑﻮد - درس ﻃﻠﺒﻪاى ﺧﻮاﻧﺪ.

‫ﺑﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش اﺣﺘﺮام ﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ. در دوازده ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺟﺮﻳﺎن ﺑﺖ ﺷﻜﻨﻰ ﺣﻀﺮت اﺑﺮاﻫﻴﻢ را در ﻣﺴﺠﺪ

‫ﺑﺎزﮔﻮ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻣﺮدم ﺑﺎﻳﺪ اﺑﺮاﻫﻴﻢ وار ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻨﺪ. ﻃﺎﻏﻮﺗﻴﺎن از ﺳﺨﻨﺎن اﻳـﻦ ﻧﻮﺟـﻮان ﺗﺮﺳـﻴﺪﻧﺪ و

‫دﻳﮕﺮ اﺟﺎزه ى ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ را ﺑﻪ او ﻧﺪادﻧﺪ.

‫در 51 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﻟﺒﺎس ﻃﻠﺒﻪاى ﺑﻪ ﺗﻦ ﻛﺮد. ﻋﺎﺷﻖ اﻫﻞ ﺑﻴﺖ(ع) ﺑﻮد و در راه رﺳﺎﻧﺪن ﭘﻴﺎم ﺣﻖ ﺑﻪ ﻣـﺮدم

‫ﺑﺴﻴﺎر ﻛﻮﺷﻴﺪ. ﭘﺲ از ﻣﺪ‪ﺗﻰ ﻟﺒﺎس را از ﺗﻦ ﺑﻴﺮون ﻛﺮد و ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﻋـﺎد‪ى ﺑـﻪ ﻛﻮﺷـﺶ ﺧـﻮد اداﻣـﻪ داد.

‫ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﻢ آن ﻃﻮر ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﺳﺖ، ﺣﻖّ اﻳﻦ ﻟﺒﺎس را ادا ﻛﻨﻢ. آرزوى زﻳﺎرت ﺑﺎرﮔـﺎه اﻣـﺎم

‫ﺣﺴﻴﻦ(ع) را داﺷﺖ، وﻟﻰﻣﻮﻓّﻖ ﺑﻪ زﻳﺎرت ﻧﺸﺪ.

‫در  17 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﺳﻜﻴﻨﻪ ﺑﻴﺪﺧﻮرى ﭘﻴﻤﺎن ازدواج ﺑﺴﺖ. ﻣﺪ‪ت زﻧـﺪﮔﻰ ﻣـﺸﺘﺮك آنﻫـﺎ 12 ﺳـﺎل

‫ﺑﻮد.

‫ﺛﻤﺮه ى ازدواج آنﻫﺎﭼﻬﺎر ﻓﺮزﻧﺪ اﺳﺖ؛ ﻣﺤﻤ‪ﺪ ﺟﻮاد 15/10/1348، ﻣﺤﻤ‪ﺪ ﻣﻬـﺪى در 30/6/1350،

‫ﻧﺮﺟﺲ در 31/6/1353 و روح اﻟﻠّﻪ در 6/11/1357 ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪﻧﺪ.

‫ﻗﺒﻞ از اﻧﻘﻼب ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ وﺿﻌﻴ‪ﺖ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﻦ دﺧﺘﺮ ﻧﻤﻰﺧﻮاﻫﻢ. اﻣ‪ﺎ ﺑﻌﺪ از اﻧﻘﻼب ﻣﻰﮔﻔـﺖ:

‫ﺧﺪاﻳﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻰﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﻣﻦ دﺧﺘﺮ ﺑﺪه.

‫ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﺳﻜﻴﻨﻪ ﺑﻴﺪﺧﻮرى - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن ﻓـﺮدى ﻣﻬﻤـﺎنﻧـﻮاز، ﻣـﺮدمدار، ﺻـﺒﻮر و ﺷـﺠﺎع

‫ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﺎ ﻣﻦ و ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ دوﺳﺖ ﺑﻮد. وﻗﺘﻰ ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ ﻣﺮﻳﺾ ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ، از آنﻫﺎ ﭘﺮﺳﺘﺎرى ﻣﻰﻛـﺮد و ﺗـﺎ ﺻـﺒﺢ

‫ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﺳﺮﻣﻰزد. ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﺠﺎب ﺣﺴ‪ﺎس ﺑﻮدﻧﺪ.

‫در اﻣﻮر ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮاده اش ﻣﺸﻮرت ﻣﻰﻛﺮد. ﺳﻌﻰ ﻣﻰﻛﺮد ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ را ﻣﺴﺘﻘﻞ و ﺑﺎ اﻋﺘﻤـﺎد ﺑـﻪ ﻧﻔـﺲ

‫ﺑﺰرگ ﻛﻨﺪ و در اﻣﻮر درﺳﻰ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد.

‫ﻣﺤﻤ‪ﺪ ﺟﻮاد ﺑﻴﻨﻨﺪه - ﻓﺮزﻧﺪ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳـﺪ: ﺑـﻪ درس ﻣـﺎ اﻫﻤﻴ‪ـﺖ ﻣـﻰداد. ﺑـﻴﻦ ﺑﭽ‪ـﻪﻫـﺎ ﻓﺮﻗـﻰ

‫ﻧﻤﻰﮔﺬاﺷﺖ. ﺟﻠﻮى دﻳﮕﺮان اﺣﺘﺮام ﻣﺎ را داﺷﺘﻨﺪ. ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ را ﺑﺎ ﻧﺎن ﺣﻼل ﺑـﺰرگ ﻛـﺮد و در ﻛﺎرﻫـﺎى

‫ﻋﺒﺎدى ﻣﺎ را ﺑﺴﻴﺎر ﺗﺸﻮﻳﻖﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. ﻫﺮ وﻗﺖ در ﻣﺪرﺳﻪ ﻧﻤﺮهى ﺧﻮﺑﻰ ﻣﻰﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻳـﺎ ﺷـﺎﮔﺮد ﻣﻤﺘـﺎز

‫ﻣﻰﺷﺪم، ﺑﺮاى ﻣﻦ ﻛﺎدوﻳﻰﻣﻰﺧﺮﻳﺪﻧﺪ و در ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺟﺎﻳﺰه ﻣﻰدادﻧﺪ.

‫اﻳﺸﺎن ﻣﻨﺎﻋﺖ ﻃﺒﻊ داﺷﺖﻛﻪ اﻳﻦ ﺧﺼﻮﺻﻴ‪ﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮ و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶﻧﻴﺰ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد.

‫ﻗﺒﻞ از اﻧﻘﻼب در ﭘﺨﺶ اﻋﻼﻣﻴ‪ﻪ و ﻧﻮارﻫﺎى اﻣﺎم ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﻣـﻰﻛـﺮد. ﻧﻘـﺶ ﺳـﺎزﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﺗﻈـﺎﻫﺮات را در

‫راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰﻫﺎ ﺑﺮ ﻋﻬﺪه داﺷﺖ.

‫ﻓﺮزﻧﺪ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﺤﻤ‪ﺪ ﺟﻮاد ﺑﻴﻨﻨﺪه - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در زﻣﺎن اﻧﻘﻼب - ﻛﻪ در راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ

‫- ﻣﻦ را ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﻪ راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰ ﻣﻰﺑﺮدﻧﺪ. اﻳﺸﺎن در ﺻﻒ ﺟﻠﻮ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﻦ را ﺑﻪ ﺳـﺎﻳﺮﻳﻦ ﻛـﻪ در

‫ﺻﻒﻫﺎى ﻋﻘﺐ ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﻰﺳﭙﺮدﻧﺪﺗﺎ ﮔﻢ ﻧﺸﻮم.

‫او ﻣﻘﻠّﺪ اﻣﺎم ﺑﻮد. در ﺻﻨﻒ ﺳﺎﻋﺖ ﻓﺮوﺷﺎن ﺟﻠﺴﺎت ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺑﺮ ﭘـﺎ ﻣـﻰﻛـﺮد. ﻫﻤـﺴﺮ ﺷـﻬﻴﺪ - ﺳـﻜﻴﻨﻪ

‫ﺑﻴﺪﺧﻮرى - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﺳﺎل 1356 ﻣﻐﺎزه ى ﺳﺎﻋﺖ ﻓﺮوﺷﻰ را ﺑﺴﺖ و ﺑﻪ ﻛﺎرﻫﺎى اﻧﻘـﻼب ﭘﺮداﺧـﺖ.

‫ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻪﺑﻮد: زن و ﺑﭽ‪ﻪ ﻧﺎن ﻣﻰﺧﻮاﻫﻨﺪ. اﻳﺸﺎن در ﺟﻮاب ﭘﺎﺳﺦ داده ﺑﻮدﻧﺪ: دﻳـﻦ از ﻧـﺎن

‫ﺑﺮاى آنﻫﺎ واﺟﺐﺗﺮ اﺳﺖ.

‫در ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﺬﻫﺒﻰ رﻳﺎﻳﻰﻧﺒﻮد. ﻧﻤﺎز ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. ﻗﺮآن ﺗﻼوت ﻣﻰﻛﺮد. ﺣﺞ‪ ﻋﻤﺮه را ﺑﻪ ﺟﺎى آورده ﺑﻮد. در

‫ﺳﻔﺮ ﺣﺞ‪ ﺑﺎ آﻗﺎ ﻣﺼﻄﻔﻰﺧﻤﻴﻨﻰ آﺷﻨﺎﺷﺪه ﺑﻮد.

‫ﺑﺎ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش راﺑﻄﻪى ﺻﻤﻴﻤﺎﻧﻪ داﺷﺖ. ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻳﻚ ﺷﺐ از ﺧﻮاب ﭘﺮﻳﺪ، ﺑﻪ ﻃـﻮرى

‫ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﺪم. ﭘﺮﺳﻴﺪم ﭼﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ؟ ﮔﻔﺖ: ﻣﺎدرم ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪ اﺳﺖ. ﻓﺎﺻـﻠﻪى ﻣـﺎ از

‫اﺗﺎق ﭘﺪر و ﻣﺎدرﺷﺎن ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺑﻴﺴﺖ ﻣﺘﺮ ﺑﻮد و اﻳﺸﺎن ﻣﺘﻮﺟ‪ﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺎدرش ﺣﺎﻟﺶ ﺧﺮاب اﺳـﺖ.

‫و اﻳﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﻼﻗﻪى زﻳﺎد ﺑﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﺑﻮد.

‫در اوﻗﺎت ﻓﺮاﻏﺖ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪﻣﻰﻧﻤﻮد. ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ، روزﻧﺎﻣﻪ و ﻳﺎ ﻣﺠﻠّﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. ﺑﻪ آدمﻫﺎى راﺳﺘﮕﻮ

‫و ﺑﺎ اﻳﻤﺎن ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ و ﺑﺎ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ از ﻟﺤﺎظ اﻳﻤﺎﻧﻰ ﺿﻌﻴﻒ ﺑﻮدﻧﺪ، ﻣﻌﺎﺷـﺮت ﻣـﻰﻛـﺮد و ﻣـﻰﮔﻔـﺖ:

‫ﻧﺒﺎﻳﺪ آنﻫﺎ را ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮدﺷﺎن رﻫﺎ ﻛﻨﻴﻢ. ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺎرى ﺑﻜﻨﻴﻢ ﻛﻪ در ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻌﺎدل ﺑﺎﺷﻨﺪ.

‫ﻓﺮزﻧﺪ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﺤﻤ‪ﺪ ﺟﻮاد ﺑﻴﻨﻨﺪه - ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: ﺷﺐﻫﺎى ﺟﻤﻌﻪ ﺑﻪ دﻋﺎى ﻛﻤﻴـﻞﻣـﻰرﻓﺘـﻴﻢ. ﻣـﻦ

‫ﺣﺪوداً 5 ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد و ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﺑﻪ دﻋﺎ ﻣﻰرﻓﺘﻢ. ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم و ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ زﻳﺎد ﻣﻰدوﻳﺪم و اﻳـﺸﺎن

‫آرام ﻗﺪم ﺑﺮ ﻣﻰداﺷﺘﻨﺪ و ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل ﺳﺮﻋﺘﻤﺎن ﺑﺎ ﻫﻢ ﻳﻜﻰ ﻣﻰﺷﺪ.

‫ﺳﻨﮓ ﺻﺒﻮر ﺑﻮد. در ﺑﺤﺮانﻫﺎ و ﻣﺸﻜﻼت ﺻﺒﻮر ﺑﻮد و ﻣﺸﻜﻞ ﮔﺸﺎ. ﺗﻮﻛّﻞ ﺑﻪ ﺧﺪا داﺷﺖ و ﻳـﻚ اﻋﺘﻘـﺎد

‫ﻋﺠﻴﺒﻰ ﺑﻪ اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ.

‫در ﻛﻨﺎر ﻛﺎر روزاﻧﻪﺑﻪ ﺗﺒﻠﻴﻎ اﺣﻜﺎم ﺧﺪا ﻧﻴﺰ ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ.

‫ﺑﻌﺪ از ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ وارد ﺑﺴﻴﺞ ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ از ﻣﺪ‪ﺗﻰ ﺑﻪ ﺳﭙﺎه ﭘﻴﻮﺳﺖ. او ﺟﺰو ﻣﺆﺳ‪ﺴﻴﻦ ﺳـﭙﺎه

‫در ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻮد.

‫زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ در ﺳﭙﺎه ﺑﻮد، ﻫﺮ ﻣﺰاﻳﺎﻳﻰ را ﻛﻪ ﻣﻰدادﻧﺪ او ﻧﻤﻰﮔﺮﻓﺖ ﭼـﻮن ﻣـﻰﺧﻮاﺳـﺖ ﻛـﺎرش ﺧﺎﻟـﺼﺎﻧﻪ

‫ﺑﺎﺷﺪ.

‫ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺘﻮاﺿﻊ ﺑﻮد. ﻓﺨﺮﻓﺮوﺷﻰ ﻧﻤﻰﻛﺮد. ﺗﻮﻛّﻞ ﺑﻪ ﺧﺪا داﺷﺖ و ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻮﻓّﻖ ﺑﻮد. در زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻨـﻰ

‫ﺻﺪر ﻛﺎﻧﺪﻳﺪاى رﻳﺎﺳﺖﺟﻤﻬﻮرى ﺑﻮد، ﺑﻪ او رأى ﻧﺪاد. ﻣﻰﮔﻔـﺖ: او ﻓـﺮدى اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺳﻴﺎﺳـﺖ ﺑـﺎزى

‫ﻣﻰﻛﻨﺪ.

‫ﺑﻌﺪ از اﻧﻘﻼب اﻓﺮاد ﺳﺎواﻛﻰ را ﭘﺲ از ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻰ ﺑﻪ دادﮔﺎه اﻧﻘﻼب ﻣﻌﺮﻓﻰ ﻣﻰﻧﻤﻮد.

‫در ﺳﺮﻛﻮﺑﻰ ﺿﺪ‪اﻧﻘﻼب ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﻣﺪ‪ﺗﻰ در ﻛﺮدﺳﺘﺎن، ﮔﻨﺒﺪ و ﻣﺮز اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﺣـﻀﻮر داﺷـﺖ. ﺑـﺎ

‫ﺷﻬﻴﺪ ﭼﻤﺮان و ﺷﻬﻴﺪ رﺳﺘﻤﻰﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖ ﻣﻰﻛﺮد.

‫ﻣﺤﻤ‪ﺪ ﺟﻌﻔﺮ ﺑﻴﻨﻨﺪه در ﺗﺸﻴﻴﻊ ﺟﻨﺎزه ى ﭘﻴﺮﻣﺮدى 70 ﺳﺎﻟﻪ اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ ﻛﺮد: از ﺑﻴـﻨﺶ ﺷـﻤﺎ

‫ﺧﻮاﻫﺮان و ﺑﺮادران ﻋﺰﻳﺰﻛﻪ ﺑﻪ ﺣـﺪ‪ى رﺳـﻴﺪه اﺳـﺖ ﻛـﻪ دﺷـﻤﻦ را از ﺧـﺎدم، ﻣﻨـﺎﻓﻖ را از ﻣـﺴﻠﻤﺎن،

‫دوﺳﺘﺪار ﺧﻠﻖ را از ﺿﺪ‪ ﺧﻠﻖ و از ﻫﻤﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮ اﺳﻼم را از ﻛﻔﺮ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﻣﻰدﻫﻴﺪ، ﺑﻰﻧﻬﺎﻳﺖ ﺳﭙﺎﺳﮕﺰارى

‫ﻣﻰﻛﻨﻢ. اﻳﻦ ﮔﺮوﻫﻚﻫﺎى واﺑﺴﺘﻪ و ﺿﺪ‪ ﺧﻠﻖ ﻫﺪﻓﺸﺎن از ﺗﺒﻠﻴﻐﺎت و ﺟﺎرو ﺟﻨﺠﺎل، دﻟـﺴﻮزى ﺑـﻪ ﺣـﺎل

‫ﻣﺮدم زﺣﻤﺘﻜﺶ و ﻣﺴﺘﻀﻌﻒﻧﻴﺴﺖ، ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺣﺎﻛﻤﻴﺖ ﺧﻮد و ارﺑﺎبﻫﺎﻳﺸﺎن را در اﻳـﻦ ﻛـﺸﻮر

‫ﺑﺮﻗﺮار ﻛﻨﻨﺪ. آنﻫﺎ از ﻳﻚ ﺳﻮ ﺑﻪ ﺣﻤﺎﻳﺖ زﺣﻤﺘﻜﺸﺎن ﻣﻰﭘﺮدازﻧﺪ و از ﺳـﻮى دﻳﮕـﺮ ﺑـﺮاى ﺣﻔـﻆ ﻣﻨـﺎﻓﻊ

‫ﻓﺌﻮدالﻫﺎ راﺿﻰ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪﻛﻪ دﻫﻘﺎﻧﺎن ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﺑﺮﺳﻨﺪ و از ﻓﻘﺮ و ﺑﺪﺑﺨﺘﻰ ﻧﺠﺎت ﻳﺎﺑﻨﺪ. ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺧﻮد

‫ﺟﻨﺎﻳﺎت آﻧﺎن را ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻛﺮدهاﻳﺪ. آﻧﺎن دو ﺗﻦ از اﻓﺮادى را ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﻃﺒﻘـﻪى ﻣﺤـﺮوم ﺗـﻼش

‫ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ، ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﺎﻧﺪﻧﺪ. ﮔـﻮشﻫﺎﻳـﺸﺎن را ﺑﺮﻳﺪﻧـﺪ و ﭼﺸﻤﺎﻧـﺸﺎن را از ﺣﺪﻗـﻪ در آورده ﺑﻮدﻧـﺪ،

‫ﺳﺮﺷﺎن را ﺳﻮراخ و ﺑﺪنﻫﺎى ﭘﺎﻛﺸﺎن را در ﺑﻴﺎﺑﺎن رﻫﺎ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ.

‫ﺻﺪام ﺷﻴﺮﺧﻮارﮔﺎه را در دزﻓﻮل ﺑﺎ ﻣﻮﺷﻚ ﻣﻨﻔﺠﺮ ﻣﻰﻛﻨﺪ و ﭘﻴﺮﻣﺮدى ﻫﻔﺘﺎد ﺳﺎﻟﻪ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣـﺴﻠﻤﺎن

‫ﺑﻮدﻧﺶ ﻣﻰﻛﺸﺪ و اﻳﻨﺎن ﺧﻮد را ﻃﺮﻓﺪار ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ ﻣﻰداﻧﻨﺪ. اى ﻣﺮدم ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺳﻘّﺰ، ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ اﻣﺎم

‫ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ: زﻣﺎن، زﻣﺎن اﻣﺘﺤﺎن اﺳﺖ. ﺑﻪ ﺻﺮف ﮔﻔﺘﻦ ﻣﻦ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻢ، ﺧﺪاوﻧﺪ از ﻣﺎ ﻧﻤﻰﭘﺬﻳﺮد. ﻫﻤﻪى ﻣﺎ در

‫ﺣﺎل آزﻣﺎﻳﺶ ﻫﺴﺘﻴﻢ. ﺑﻪﻫﻮش ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ از ﺳﻨﮕﺮ اﺳﻼم - اﻳﻦ ﻫﺪﻳﻪى ﮔﺮاﻧﺒﻬﺎى اﻟﻬﻰ - ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﻴﻤـﺖ

‫ﺧﻮن ﺻﺪﻫﺎ ﻫﺰار ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﺎ رﺳﻴﺪه اﺳﺖ، دﻓﺎع ﻛﻨﻴﻢ ﺗﺎ در روز ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺷﺮﻣﻨﺪه ﻧـﺸﻮﻳﻢ. ﻣـﻦ

‫ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﺮدم ﺧﻮب ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﻣﮋده ﻣﻰدﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ زودى ﻛﺮدﺳﺘﺎن از وﺟﻮد اﻳﻦ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﺿﺪ‪اﻧﻘﻼب ﭘﺎك

‫ﺷﻮد ﻛﻪ اﻳﻦ ﻫﻢ در ﺻﻮرت اﺗّﺤﺎد ﺷﻤﺎ ﻣﺮدم ﺧﻮب ﺑﺎ ﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ، ارﺗـﺶ ﺟﻤﻬـﻮرى

‫اﺳﻼﻣﻰ و دﻳﮕﺮ ﻧﻬﺎدﻫﺎى اﻧﻘﻼﺑﻰ ﻣﻴﺴ‪ﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ.

‫ﺑﺎ ﺷﺮوع ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰ، ﺑﺮاى ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب و ﺑﺮﻗﺮارى ﺟﻤﻬﻮرى اﺳﻼﻣﻰ ﺑﻪ ﺟﺒﻬـﻪﻫـﺎى ﺣـﻖ ﻋﻠﻴـﻪ

‫ﺑﺎﻃﻞ ﺷﺘﺎﻓﺖ.

‫اﻧﮕﻴﺰهﻫﺎى اﻋﺘﻘﺎدى و ﻋﻼﻗﻪ ﺑﻪ اﻣﺎم، ﺑﺎﻋﺚ رﻓﺘﻦ او ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺷﺪ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺑﺎﻳﺪ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎ را ﭘﺮ ﻛﻨﻴﻢ و

‫ﺑﻪ ﻧﺪاى اﻣﺎم ﻟﺒﻴﻚ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ. او ﺑﺎ ﺻﻴ‪ﺎد ﺷﻴﺮازى ﻧﻴﺰ راﺑﻄﻪ داﺷﺖ.

‫ﻣﺪ‪ﺗﻰ در ﻛﺮدﺳﺘﺎن و ﺳﻘّﺰ ﺑﻮد و در ﺟﻨﮓ ﮔﻨﺒﺪ ﻧﻴﺰ ﺣﻀﻮر داﺷﺖ و از ﻃﺮﻳﻖ ﺳﭙﺎه ﺑﻪ ﻣﺰار اﻓﻐﺎﻧـﺴﺘﺎن

‫اﻋﺰام ﺷﺪ.

‫ﺳﻜﻴﻨﻪ ﺑﻴﺪﺧﻮرى - ﻫﻤﺴﺮﺷﻬﻴﺪ - ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: در ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﻣﻮردى ﭘﻴﺶ آﻣﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻳﻚ ﻋﺪ‪ه از

‫ﻧﻴﺮوﻫﺎ ﺑﺮاى ﻛﻤﻚ ﺑﻪﻣﺮدم آنﺟﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ، در ﻣﺤﺎﺻﺮه ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. ﺷﻬﻴﺪ در ﺧﻮاﺳـﺖ ﻧﻴـﺮو ﻛـﺮده

‫ﺑﻮد وﻟﻰ ﺑﺎ او ﺑﻪ ﺗﻨﺪى ﺑﺮﺧﻮرد ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. اﻣ‪ﺎ اﻳﺸﺎن دﺳﺖ از ﻛﺎر ﺑﺮﻧﺪاﺷﺖ و ﺑﺎ ﻛﻤﻚ ارﺗـﺶ و ﻛﻤـﻚ

‫دو ﺗﻦ از ﺧﻠﺒﺎﻧﺎن - ﻛﻪ دﻟﺴﻮز ﻣﺮدم ﺑﻮدﻧﺪ - ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻧﻴﺮوﻫﺎ را از ﻣﺤﺎﺻﺮه ﺑﻴﺮون ﻛﻨﻨﺪ.

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﻘﻞ از ﺷﻬﻴﺪﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﻬﻴﺪ ﭼﻤﺮان ﺑﻪ ﻣﺎ دﺳﺘﻮر داده ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﭙ‪ﻪﻫﺎ را ﻓﺘﺢ ﻛﻨﻴﻢ. ﻣـﻦ

‫ﮔﻔﺘﻢ: اﻳﻦ رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﺧﺴﺘﻪ و ﮔﺮﺳﻨﻪ ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺗﭙ‪ﻪﻫﺎ را ﻓﺘﺢ ﻛﻨﻨﺪ؟! وﻟﻰ رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﺑﺎ ﻛﻤـﻚ

‫از ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﭙ‪ﻪﻫﺎ را ﻓﺘﺢ ﻛﺮدﻧﺪ. وﻗﺘﻰ ﺷﻬﻴﺪ ﭼﻤﺮان در ﭘﺸﺖ ﺧﻂّ از ﻫﻠﻰﻛﻮﭘﺘﺮﭘﻴﺎده ﺷﺪ. ﮔﻔـﺖ: از ﻣـﺎ

‫ﺳﺆال ﻧﻜﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺗﭙ‪ﻪﻫﺎ را ﻓﺘﺢ ﻛﺮدﻳﺪ؟ ﻧﻤﻰداﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﻪ روزﻫﺎیى ﺑﺮ ﻣﺎ ﮔﺬﺷﺖ.

‫اﻳﺸﺎن ﺑﺮاى ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا ﻧﻔﺖ و وﺳﺎﻳﻞ دﻳﮕﺮ ﻣﻰﺑﺮد.

‫ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﺣﻀﻮر ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا ﺑﻪ ﻣﺎ ﻛﻢ ﺗﻮﺟ‪ﻪ ﺑﻮد. ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﮔـﺮﺑـﻪ ﺷـﻤﺎ ﻛـﻢ

‫ﺗﻮﺟ‪ﻬﻢ، ﺑﺮاى اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ روى ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎى ﺷﻬﺪا ﺗـﺄﺛﻴﺮ ﻧﮕـﺬارد. اﻳـﺸﺎن ﻟﺒـﺎس ﻋﻴـﺪ را ﻳـﻚﻣـﺎه ﺟﻠـﻮﺗﺮ

‫ﻣﻰﺧﺮﻳﺪ و ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺑﭙﻮﺷﻴﺪﺗﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﻧﻮﻳﻰ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎى ﺷﻬﺪا ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ و ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﻮﻧﺪ.

‫ﻣﺤﻤ‪ﺪ ﺟﻮاد ﺑﻴﻨﻨﺪه - ﻓﺮزﻧﺪ ﺷﻬﻴﺪ - ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: ﭘﺪرم ﺑـﻪﻣـﺎ اﺟـﺎزه ﻧﻤـﻰداد ﻛـﻪ ﺑﻴـﺮون از ﺧﺎﻧـﻪ

‫ﺧﻮراﻛﻰ دﺳﺘﻤﺎن ﺑﺎﺷﺪ. رﻓﺘﺎر ﭘﺪرم ﺑﺮاى ﻣﻦ ﻣﻘّﺪس ﺑﻮد.

‫ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهاش ﺗﻮﺻﻴﻪﻣﻰﻛﺮد: زﻧﺪﮔﻰ را ﺳﺨﺖ ﻧﮕﻴﺮﻳﺪ. اﻣﺎم را ﺗﻨﻬﺎ ﻧﮕﺬارﻳﺪ. ﻧﻤﺎز ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ.

‫راه ﺷﻬﻴﺪان را اداﻣﻪ دﻫﻴﺪ و در زﻧﺪﮔﻰ ﭘﺸﺘﻜﺎر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ.

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ، دﺳﺖ از ﻣﺒﺎرزه ﺑﺮﻧﺪارﻳﺪ و اﺟـﺎزه ﻧﺪﻫﻴـﺪ ﻛـﻪ اﻣـﺎم ﺗﻨﻬـﺎ ﺑﻤﺎﻧـﺪ. دﻋـﺎ

‫ﻣﻰﻛﺮد: ﺧﺪاﻳﺎ، ﻋﻤﺮ ﻣﻦ و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ را ﺑﮕﻴﺮ و ﺑﺮ ﻋﻤﺮ اﻣﺎم ﺑﻴﻔﺰاى.

‫ﻣﺤﻤ‪ﺪ ﺟﻮاد ﺑﻴﻨﻨﺪه - ﻓﺮزﻧﺪ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﻳﻚ ﮔﺮوه 60 ﻧﻔﺮى ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪى اﻳـﻼم

‫رﻓﺘﻨﺪ. اﻳﺸﺎن ﺳﺮﭘﺮﺳﺖﮔﺮوه ﺑﻮدﻧﺪ. وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﺮاى ﺑﺪرﻗﻪ ﺑﻪ راه آﻫـﻦ رﻓﺘـﻪ ﺑـﻮدﻳﻢ، ﻣـﻦ ﺑـﻪ ﭘـﺪرم

‫ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﺘﻤﺎً ﺑﻪ آرزوﻳﺘﺎن ﻣﻰرﺳﻴﺪ. ﺑﻌﺪ از 12 روز از اﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎن ﺧﺒﺮ ﺷﻬﺎدت ﭘﺪرم را آوردﻧﺪ.

‫در ﻧﻤﺎز ﺣﺎﺟﺖ، ﻃﻠﺐ ﺷﻬﺎدت ﻣﻰﻛﺮد.

‫ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﺳﻜﻴﻨﻪ ﺑﻴﺪﺧﻮرى - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: دﻋﺎ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﻮم. اﻳـﺸﺎن

‫8 ﻣﺎه در ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﺑﻮدﻧﺪ. آنﻗﺪر ﺧﺪاﻳﻰ ﺷﺪه ﺑﻮد، وﻟﻰ ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﭼﻮن ﺷﻤﺎ از ﻣﻦ راﺿﻰ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ، ﻣـﻦ

‫ﺷﻬﻴﺪ ﻧﻤﻰﺷﻮم. ﻣﺎ از او ﺑﺴﻴﺎر راﺿﻰ ﺑﻮدﻳﻢ. وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺧﺒﺮ ﺷﻬﺎﺗﺸﺎن را ﺑﻪ ﻣﺎ دادﻧﺪ، ﺑﻪ ﭘﺴﺮم ﮔﻔﺘﻢ: اﮔﺮ

‫ﻣﻰﺧﻮاﻫﻰ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻻ ﮔﺮﻳﻪﻛﻦ، ﭼﻮن ﻓﺮدا ﺟﻠﻮى دﻳﮕﺮان ﻧﺒﺎﻳﺪ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻰ. ﻣﺎ ﻧﻴﺎﻳﺪ روﺣﻴ‪ﻪى ﺧﻮدﻣﺎن

‫را ﺗﻀﻌﻴﻒ ﻛﻨﻴﻢ. ﻓﺮزﻧﺪان دﻳﮕﺮم ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺧﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﭘﺪر ﻛﻪ ﺑﻪ آرزوﻳﺶ رﺳﻴﺪ. ﺷﻬﺎدت اﻳﺸﺎن ﺑـﺮاى

‫ﻣﺎ ﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮل ﺑﻮد.

‫ﺑﺮاى ﺳﺎزﻣﺎﻧﺪه ای  ﺑﻪ اﻳﻼم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﺑﺎ رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪﻛﻪ اﮔﺮ ﺧﻄﺮى ﺣﺲ‪ ﻛﺮدﻧـﺪ، ﺳـﻪ

‫ﺑﺎر اﻟﻠّﻪ اﻛﺒﺮ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ. در ﻫﻮاى ﺗﺎرﻳﻚ ﻛﻪ دﺷﻤﻦ ﺧﻤﭙﺎره ﻣﻰزد، او ﻣﺘﻮﺟ‪ﻪ ﺧﻄﺮ ﻣﻰﺷﻮد، اﻣ‪ﺎ ﺗﻮاﻧﺴﺖ

‫ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻚﺑﺎر اﻟﻠّﻪ اﻛﺒﺮﺑﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺧﻤﭙﺎره ﺑﻪ او اﺻﺎﺑﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ و ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت ﻣﻰرﺳﺪ.

‫ﻣﺤﻤ‪ﺪ ﺟﻌﻔﺮ ﺑﻴﻨﻨﺪه در ﺗﺎرﻳﺦ 14/1/1360 در ﺟﺒﻬﻪى اﻳﻼم ﺑﺮ اﺛﺮ اﺻﺎﺑﺖ ﺗﺮﻛﺶ ﺧﻤﭙﺎره ﺑﻪ درﺟـﻪى

‫رﻓﻴﻊ ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻳﻞ ﮔﺮدﻳﺪ. ﭘﻴﻜﺮ ﻣﻄﻬ‪ﺮش ﭘﺲ از اﻧﺘﻘﺎل ﺑﻪﻣﺸﻬﺪ، در ﺑﻬﺸﺖ رﺿﺎ(ع) دﻓﻦ ﮔﺮدﻳﺪ.

‫{ﺷﻬﻴﺪ در وﺻﻴ‪ﺖ ﻧﺎﻣﻪى ﺧﻮد ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ را از ﻣﻴﻌﺎدﮔﺎه ﻋﺸﺎق ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﻢ؛ از ﺳـﺮزﻣﻴﻦ

‫ﺧﻮن و ﭘﻴﺎم، از ﻛﺮﺑﻼى زﻣﺎن، از وﻋﺪه ﮔﺎه ﻋﺎﺷﻘﺎن؛ ﻋﺎﺷﻘﺎن ﻟﻘﺎى ﭘﺮوردﮔﺎر، از ﺳـﺮزﻣﻴﻦ دﻟﺒﺎﺧﺘﮕـﺎن -

‫دﻟﺒﺎﺧﺘﮕﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ در اﻧﺘﻈﺎر رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻣﻘﺎم ﻋﻈﻤﺎى ﺷﻬﺎدت ﺑﻪ ﺳـﺮ ﻣـﻰﺑﺮﻧـﺪ و در ﻫـﺮ زﻣـﺎن

‫آﻣﺎده ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ دﺷﻤﻨﺎن ﺧﺪا و ﺧﻠﻖ ﺑﻪ ﭘﻴﻜﺎر ﺑﺮﺧﻴﺰﻧﺪ - اﻳﻦ ﭘﻴﺎم ﻣﺮا ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﻠّﺖ اﻳﺮان ﺑﺮﺳـﺎﻧﻴﺪ.

‫اى ﻣﻠّﺖ دﻟﻴﺮ، اى ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﺎن اﻳﺮان، ﺑﺎﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻰ ﺑﻰ درﻳﻎ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﻠﻖ ﻣﺴﺘﻀﻌﻒ ﻛﺮد، اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺑﺪﻫﻴﺪ و

‫ﺑﻪ آنﻫﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ. ﻫﻤﭽﻮن ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎ اﻫـﺪاى ﺧﻮﻧﻤـﺎن در راه ﺣﺎﻛﻤﻴ‪ـﺖ اﻟﻠّـﻪ،

‫ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺘﻪ ﻧﮕﻪداﺷﺘﻦﭘﺮﭼﻢ ﻻ اﻟﻪ اﻻ اﻟﻠّﻪ و ﭘﻴﺮوى از ﻓﺮﻣﺎن ﺟﺎﻧﻔﺰاى اﻣـﺎم اﻣ‪ـﺖ، دﺳـﺖ از ﻳـﺎرى ﺧﻠـﻖ

‫ﺳﺘﻢ ﻛﺸﻴﺪهى ﻛُﺮد ﺑﺮﻧﺨﻮاﻫﻴﻢ داﺷﺖ.

‫ﭘﺪر و ﻣﺎدر و ﻫﻤﺴﺮم، از ﺷﻤﺎ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ در اﻳﻦ ﺷﺐﻫﺎى ﭘﺮ ﺑﺮﻛﺖ و اﻳﺎم ﭘﺮ ﻓﻴﺾ ﺑﺮاى ﻣﻦ ﻃﻠـﺐ

‫ﺗﻮﻓﻴﻖ ﺷﻬﺎدت ﻛﻨﻴﺪ. اى ﻣﺎدر، در روز ﺗﺎﺳﻮﻋﺎ ﻛﻔﻦ ﺑﺮ ﺗﻦ ﭘﺴﺮت ﻛﺮدى و ﮔﻔﺘﻰ: ﺑـﺮو ﻣـﺎدر ﻛـﻪ ﺗـﻮ از

‫ﻋﻠﻰاﻛﺒﺮ(ع) ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻧﻴﺴﺘﻰ. ﻫﻨﻮز ﻛﻔﻨﻰ را ﻛﻪ ﺑﺎ آب زﻣﺰم ﺷﺴﺘﺸﻮ دادهاى ﺑﻪ ﺧـﻮن ﺗـﻨﻢ رﻧﮕـﻴﻦ ﻧـﺸﺪه

‫اﺳﺖ.

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻫﻤﺮزﻣﺎن ﻋﺰﻳﺰ، اﮔﺮ ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﺷﻬﺎدت ﭘﻴﺪا ﻛﺮدم، ﺧﻮاﻫﺸﻤﻨﺪم ﺣﺘّﻰ اﮔـﺮ ﺷـﺪه

‫اﺳﺘﺨﻮانﻫﺎﻳﻢ را ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ اﻧﺘﻘﺎل دﻫﻴﺪ، زﻳﺮا ﺧﺎﻧﻮادهام ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﺴﺪ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺑﻪ ﺧـﺎﻧﻮاده ام ﺑﮕﻮﻳﻴـﺪ:

‫ﻟﺒﺎس ﻋﺰا ﺑﺮ ﺗﻦ ﻧﻜﻨﻨﺪ. ﺑﺮاﻳﻢ ﺷﻴﺮﻳﻨﻰ ﭘﺨﺶ ﻛﻨﻴﺪ.

‫ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ: ﻣﻬﺪى، روح اﻟﻠّﻪ، ﻧﺮﺟﺲ و ﺳﻌﻴﺪ ﻋﺰﻳﺰم، راﻫﻢ را اداﻣـﻪ دﻫﻴـﺪ. در زﻧـﺪﮔﻰ ﭘـﺸﺘﻜﺎر داﺷـﺘﻪ

‫ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﺎﺷﻴﺪ. راﺳﺘﮕﻮﻳﻰ را ﺳﺮ ﻟﻮﺣﻪى ﻛﺎر ﺧﻮد ﻗﺮار دﻫﻴـﺪ. از ﻣﺒـﺎرزه ﺑـﺎ دﺷـﻤﻨﺎن

‫ﺧﺪا دﺳﺖ ﺑﺮﻧﺪارﻳﺪ.

‫ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻫﻨﮕﺎم ﺗﺸﻴﻴﻊ ﺟﻨﺎزه ى ﻣﻦ ﺑﺮ ﺗﻦ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ ﻛﻔﻦ ﺑﭙﻮﺷﺎن ﺗﺎ ﺑﺎ اﻳـﻦ ﻛـﺎر ﺑـﻪ

‫ﻫﻤﻪ ﺑﻔﻬﻤﺎﻧﻴﻢ، ﻣﻠّﺘﻰﻛﻪ ﺷﻬﺎدت دارد، ذﻟّﺖ را ﻧﻤﻰﭘﺬﻳﺮد.}