ﻏﻼﻣﺤﺴﻴﻦ ﭘﺎزﻫﺮ اﻣﺎﻣﻰ - ﻓﺮزﻧﺪ ﻋﻠﻰ - در ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﻴـﺴﺘﻢ ﻣﻬﺮﻣـﺎه ﺳـﺎل 1310 در ﺷﻬﺮﺳـﺘﺎن درﮔـﺰ

‫ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﮔﺸﻮد.

‫ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮﻋﻼﻗﻪى ﺧﺎﺻ‪ﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ(ع) داﺷﺘﻨﺪ ﻧﺎم او را ﻏﻼﻣﺤﺴﻴﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ.

‫در ﺳﻨﻴﻦ ﻛﻮدﻛﻰ ﻣﺎدرش را از دﺳﺖ داد و ﺑﻪ رﻧﺞ و ﻣﺤﻨﺖ اﻓﺘﺎد. ﭘﺲ از آن ﻋﻤ‪ـﻪ و ﭘـﺪرﺑﺰرﮔﺶ او را

‫ﺑﺰرگ ﻛﺮدﻧﺪ. در ﻫﻤﺎن ﻛﻮدﻛﻰ ﻗﺮآن را ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺖ. ﺑـﻪ ﻣﺮاﺳـﻢ ﺳـﻴﻨﻪ زﻧـﻰ و ﻗﺮاﺋـﺖ ﻗـﺮآن ﻣـﻰرﻓـﺖ.

‫ﻧﻮﺟﻮاﻧﻰ ﺑﺎ اﻳﻤﺎن ﺑﻮد. در اوﻗﺎت ﺑﻴﻜﺎرى ﺑﻪ ﻛﺸﺎورزى و ﭼﻮﭘﺎﻧﻰ ﭘﺮداﺧﺖ.

‫ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺪﻳﻨﻪ داﻣﻐﺎﻧﻰﻧﮋاد ﭘﻴﻤﺎن ازدواج ﺑﺴﺖ. ﻫﻤﺴﺮش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: او ﻓﺮدى ﻣـﺆﻣﻦ و ﺑـﺎ ﺧـﺪا ﺑـﻮد.

‫دﻋﺎى ﻛﻤﻴﻞ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ و ﻧﻤﺎز ﺷﺒﺶ ﺗﺮك ﻧﻤﻰﺷﺪ. ﺛﻤـﺮه ى ازدواج آنﻫـﺎ ﭘـﻨﺞ ﻓﺮزﻧـﺪ ﺑـﻪ ﻧـﺎمﻫـﺎى:

‫ﮔﻞﺻﻨﻢ (ﻣﺘﻮﻟّـﺪ 12/2/1332)، ﺣـﺴﻴﻦ(ﻣﺘﻮﻟّـﺪ 1/4/1337)، ﺣـﺴﻦ (ﻣﺘﻮﻟّـﺪ 1/5/1343)، ﻣﺮﺿـﻴﻪ

‫(ﻣﺘﻮﻟّﺪ 27/6/1347) و آﺳﻴﻪ (ﻣﺘﻮﻟّﺪ 20/6/1354) ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ.

‫ﻋﻼﻗﻪى ﺧﺎﺻ‪ﻰ ﺑﻪ اﺋﻤﻪ(ع) داﺷﺖ. ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺎم ﻓﺮزﻧـﺪاﻧﺶ را از روى اﺳـﺎﻣﻰ اﺋﻤـﻪ(ع) اﻧﺘﺨـﺎب

‫ﻛﺮد. در ﻧﺎﻣﻪاى ﺑﻪ دﺧﺘﺮش - ﻣﺮﺿﻴﻪ - ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ: از اﻳﻦ رو ﻧﺎﻣﺖ را ﻣﺮﺿﻴﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻢ، ﭼﻮن ﺑﻰ

‫ﺑﻰ ﻓﺎﻃﻤﻪ زﻫﺮا(س) را دوﺳﺖ دارم. ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ ﻣﺮاﻗﺒﺖ از ﺣﺮﻣﺖ ﺷـﻴﻌﻪ ﺑـﻮدن و ﺣﺮﻣـﺖ ﺣـﺴﻴﻦ

‫ﺑﻮدن را ﺳﻔﺎرش ﻣﻰﻛﺮد.

‫اﻳﺸﺎن ﺣﻖ ﺧﻮد را ﻧﺴﺒﺖﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ؛ از ﺟﻤﻠﻪ ﻧﺎم ﻧﻴﻚ ﮔﺬاﺷﺘﻦ، درﺳﺖ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻛﺮدن و ﻧﺸﺎن دادن

‫راه اﺳﻼم را ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ ادا ﻛﺮد.

‫ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮادهاش ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮب رﻓﺘﺎر ﻣﻰﻛﺮد. از ﻏﺬاى ﻫﻤـﺴﺮش ﺗﻌﺮﻳـﻒ ﻣـﻰﻛـﺮد و ﺑـﻴﻦ ﻓﺮزﻧـﺪان ﻓـﺮق

‫ﻧﻤﻰﮔﺬاﺷﺖ.

‫در ﻛﺎرﻫﺎى ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪﻫﻤﺴﺮش ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد. در ﺧﺮﻳﺪ ﻧﻴﺎزﻫﺎى ﺧﺎﻧﻪ و در ﻧﮕﻬﺪارى از ﺑﭽ‪ـﻪﻫـﺎ ﺑـﺴﻴﺎر

‫ﺗﻼش ﻣﻰﻛﺮد و اﻛﺜﺮ اوﻗﺎت ﻟﺒﺎسﻫﺎﻳﺶ را ﻣﻰﺷﺴﺖ. در ﺑﺴﻴﺎرى از ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺑﺎ آنﻫﺎ ﻣـﺸﻮرت ﻣـﻰﻛـﺮد.

‫ﻋﻼﻗﻪى ﺧﺎﺻ‪ﻰ ﺑﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ زﻫﺮا(س) داﺷﺖ.

‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺮﻳﻀﻰ ﻓﺮزﻧﺪش ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ رﻓﺖ و در آنﺟﺎ ﺳﻜﻨﻰ ﮔﺰﻳﺪ. در ﻣﺤﻠّﻪاى ﻛـﻪ زﻧـﺪﮔﻰ ﻣـﻰﻛـﺮد،

‫ﻣﺴﺠﺪ و ﻣﺪرﺳﻪاى ﻧﺒﻮد و او ﺑﺎ ﻛﻤﻚ اﻓﺮاد دﻳﮕﺮ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺴﺠﺪ و ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﺴﺎزد و ﻣﺮاﺳﻢ ﺳﻴﻨﻪ زﻧﻰ و

‫ﻧﻮﺣﻪ ﺧﻮاﻧﻰ ﺑﺮﮔﺰار ﻛﻨﺪ. ﻳﻜﻰ از اﺗﺎقﻫﺎى ﻣﻨﺰﻟﺶ را ﺑﺮاى درس دادن ﺑﻪ ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ اﺧﺘﺼﺎص داده ﺑﻮد.

‫زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺮف ﻣﻰآﻣﺪ از اﻧﺘﻬﺎى ﻛﻮﭼﻪ ﺗﺎ ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﺮفﻫﺎ را ﭘﺎرو ﻣﻰﻛﺮد ﺗﺎ ﺑﭽ‪ﻪﻫـﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻨـﺪ ﺑـﻪ راﺣﺘـﻰ

‫ﻋﺒﻮر ﻛﻨﻨﺪ. او ﻻﻣﭗﻫﺎى ﻛﻮﭼﻪ را ﻛﻪ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮد، از ﭘﻮل ﺧﻮد ﻋﻮض ﻣﻰﻛﺮد.

‫ﻏﻼﻣﺤﺴﻴﻦ ﭘﺎزﻫﺮاﻣﺎﻣﻰ از او‪ﻟﻴﻦ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ در ﻣﺤﻞ، ﺗﻈﺎﻫﺮات ﻋﻤﻮﻣﻰ ﺑﻪ راه اﻧـﺪاﺧﺖ و ﺷـﺐﻫـﺎ

‫ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻰ ﻣﻰداد.ﺑﻪ ﺗﻮزﻳﻊﻧﻔﺖ ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ. ﻣﺤﺎﻓﻆ اﻣﺎم ﺟﻤﻌﻪ ﺑﻮد.

‫ﺑﻌﺪ از ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ﻋﻀﻮ ﺑﺴﻴﺞ ﺷﺪ. ﻳﻜﻰ از اﻓﺮاد ﺷﻮرا ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺑﺎزرس ﺷﻮرا از ﺳﻮى

‫ﻣﺮدم اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪ. و ﭘﺲ از ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران ﻋﻀﻮ اﻳﻦ ﻧﻬﺎد ﻣﻘﺪ‪س ﮔﺮدﻳﺪ.

‫در ﺳﺎل 1361 ﺑﻪ اﺳﺘﺨﺪام ﺳﭙﺎه در آﻣﺪ. او ﺑﺎ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ در ﺳﭙﺎه ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻰﻛﺮد.

‫ﻋﻀﻮ ﺑﺴﻴﺞ ﺑﻮد و ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﻫﺎﻳﻰ داﺷﺖ. در ﻛﺎرﻫﺎﻳﻰ ﻣﺜﻞ ﺗﻘﺴﻴﻢ زﻣﻴﻦ ﺑﻴﻦ ﻣﺴﺘﻀﻌﻔﺎن و ﻳﺎ ﺗﻮزﻳﻊ ﻣـﻮاد‪

‫ﻏﺬاﻳﻰ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد.اﻳﺸﺎن ﺳﻬﻤﻴﻪى ﻧﻔﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﻓﻘﻴﺮ و آﺑﺮوﻣﻨﺪ ﻣﻰداد.

‫از ﺑﻨﻰ ﺻﺪر و ﻃﺮﻓﺪاراﻧﺶﺑﻴﺰار ﺑﻮد و ﺑﺎ آنﻫﺎ ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﻰﻛﺮد.

‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهاش ﺗﻮﺻﻴﻪﻣﻰﻛﺮد: اﻧﻘﻼب را ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻜﻨﻴـﺪ، ﺣﺠـﺎب را رﻋﺎﻳـﺖ ﻛﻨﻴـﺪ، راه و روش اﻣـﺎم

‫ﺣﺴﻴﻦ(ع) را در ﭘﻴﺶﺑﮕﻴﺮﻳﺪ.

‫در زﻣﺎن ازدواج ﭘﺴﺮش، ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﻓﺮم ﺑﺴﻴﺠﻰ ﺑﻮد و ﻋﻜﺲ اﻣﺎم را ﻫﻢ ﺑﺮ روى ﺳـﻴﻨﻪاش ﻧـﺼﺐ ﻛـﺮده

‫ﺑﻮد.

‫او ﺧﻮد را ﺑﺎ دﺳﺘﻮرات ﻗﺮآﻧﻰ وﻓﻖ داده ﺑﻮد. ﻫﺮ ﭼﻨﺪ از ﻟﺤﺎظ ﺗﺤﺼﻴﻼت در ﺳﻄﺢ ﭘﺎﻳﻴﻦ، وﻟـﻰ از ﻧﻈـﺮ

‫ﺑﻴﻨﺶ در ﺳﻄﺢ ﺑﺎﻻﻳﻰ و ﻓﺮدى ﺧﻮد ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد.

‫اوﻗﺎت ﺑﻴﻜﺎرى را در ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺮدم ﺑﻮد و ﻧﻮارﻫﺎى ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻄﻬ‪ﺮى را ﮔﻮش ﻣﻰداد و ﺑـﻪﻣﺠـﺎﻟﺲ ﺳـﻴﻨﻪ

‫زﻧﻰ ﻣﻰرﻓﺖ. در ﺑﺤﺮانﻫﺎ و ﻣﺸﻜﻼت از ﺧﻮد اﻳﺜﺎر و ﻓﺪاﻛﺎرى ﻧﺸﺎن ﻣﻰداد.

‫اﻳﺸﺎن ﺳﻌﻰ در ﺑﺮﻗﺮارى ﻋﺪاﻟﺖ داﺷﺖ. ﻫﻴﭽﮕﺎه ﺑﻴﻦ ﻣﺮدم و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ ﻓﺮﻗﻰ ﻧﻤﻰﮔﺬاﺷﺖ. ﺑـﺮاى اﻣـﻮر

‫ﺷﺨﺼﻰ از اﻣﻮال ﻣﺮدم اﺳﺘﻔﺎده ﻧﻤﻰﻛﺮد. او را ﺣﻼّل ﻣﺸﻜﻼت ﻣـﻰداﻧـﺴﺘﻨﺪ. ﻣـﺸﻜﻼت و اﺧﺘﻼﻓـﺎت

‫ﻣﺮدم را ﺣﻞ و ﻓﺼﻞ ﻣﻰﻛﺮد. در ﻣﺴﺎﺟﺪ ﻫﻴﺄت ﺗﺄﺳﻴﺲ ﻣﻰﻛﺮد و ﮔﺎﻫﻰ از آنﻫـﺎ در ﻣﻨـﺰﻟﺶ ﭘـﺬﻳﺮاﻳﻰ

‫داﺷﺖ. دﻋﺎى ﻧﺪﺑﻪ و ﻛﻤﻴﻞ ﺑﺮﮔﺰار ﻣﻰﻧﻤﻮد و ﻫﺮ ﺟﺎ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪى ﺑـﻮد ﺳـﻌﻰ ﻣـﻰﻛـﺮد ﻣـﺸﻜﻠﺶ را ﺣـﻞ

‫ﻛﻨﺪ.او ﻛﺎرﮔﺮى ﻣﻰﻛﺮد و ﭘﻮﻟﺶ را ﺑﺮاى ﺳﺎﺧﺖ ﻣﺴﺠﺪ ﻣﻰداد.

‫آرزو داﺷﺖ ﺑﻪ ﻛﺮﺑﻼﺑﺮود. ﺣﺘّﻰ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮش - ﻣﺪﻳﻨﻪ داﻣﻐﺎﻧﻰ ﻧﮋاد - ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺷﻤﺎ را ﻫﻢ ﺑـﻪ ﻛـﺮﺑﻼ

‫ﻣﻰﺑﺮم.

‫در ﺣﺮم ﻣﻄﻬ‪ﺮ دﻋﺎى ﻛﻤﻴﻞ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻣﺤﻤﻮد ﻛﺎوه ﺑﻪ ﻧﻤﺎز ﭘﺮداﺧـﺖ. اﮔـﺮ ﻛـﺴﻰ ﻧﻤـﺎزش را

‫ﺳﺒﻚ ﻣﻰﺷﻤﺮد، ﺑﺴﻴﺎر ﻋﺼﺒﺎﻧﻰ ﻣﻰﮔﺮدﻳﺪ. ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪﻫﺎ ﺧﻮب رﻓﺘﺎر ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﺮاى ﺑﻰ ﺑﻀﺎﻋﺖﻫـﺎ ﻧﻔـﺖ

‫ﻣﻰﺑﺮد. ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶﻧﻤﺎز را ﻣﻰآﻣﻮﺧﺖ. ﺑﻪ ﭘﺴﺮش ﻣﻰﮔﻔﺖ: آﺗﺶ روﺷﻦ ﻛﻦ ﺗﺎ ﺑﺮاى وﺿﻮ ﮔﺮﻓﺘﻦ آب

‫ﮔﺮم ﻛﻨﻴﻢ و ﻧﻤﺎز ﺑﺨﻮاﻧﻴﻢ.

‫ﻣﺮدى ﻗﻨﺎﻋﺖ ﭘﻴﺸﻪ ﺑﻮد. اﻋﺘﻘﺎد ﺧﺎﺻ‪ﻰ ﺑﻪ اﻣﺎم داﺷﺖ. ﻣﻄﻴﻊ اواﻣﺮ ﻣﺤﺾ اﻣﺎم ﺑﻮد و ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮد ﺟـﺎﻧﺶ

‫را ﺑﺮاى اﻣﺎم و راﻫﺶﻓﺪا ﻛﻨﺪ.

‫ﺑﺎ ﺷﺮوع ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰﺑﺮاى رﺿﺎى ﺧﺪا ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﺣﻖ ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺎﻃـﻞ ﺷـﺘﺎﻓﺖ. رﻓـﺘﻦ ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ را

‫واﺟﺐ ﻣﻰداﻧﺴﺖ.

‫در ﺳﺎل 1360 ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ اﻟﻠّﻪ اﻛﺒﺮ در ﺣﻀﻮر ﻛﺸﻮر رﻓﺖ. در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻃﺮﻳـﻖ اﻟﻘـﺪس، در آزاد ﺳـﺎزى

‫ﺑﺴﺘﺎن ﺷﺮﻛﺖ داﺷﺖ. در ﺳﺎل 1361 ﺑﻪ ﻛﺮدﺳﺘﺎن رﻓﺖ و ﺑﻪ ﻃﻮر داﻳﻢ در ﺗﻴﭗ وﻳﮋه ى ﺷﻬﺪا ﺑﻮد. اﺑﺘـﺪا

‫ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺧﺪﻣﻪ ﺗﻴﺮﺑﺎر دوﺷﻴﻜﺎ اﻧﺠﺎم وﻇﻴﻔﻪ ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﮔﺮدان ﭘﻴﺎده رﻓﺖ و ﻣﻌـﺎون ﮔـﺮدان ﺷـﺪ.

‫ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻣﺪ‪ت دو ﺳﺎل ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﮔﺮوﻫﺎن ﻋﻠﻰ اﺻـﻐﺮ از ﮔـﺮدان اﻣـﺎمﺣـﺴﻴﻦ(ع) ﺑـﻮد.او ﺑـﺴﻴﺎر ﻛـﺎراﻳﻰ

‫داﺷﺖ، وﻟﻰ ﭼﻮن ﺳﻮادش در ﺣﺪ‪ ﺧﻮاﻧﺪن و ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺑﻮد، ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ درﺟﺎت ﺑـﺎﻻى ﻧﻈـﺎﻣﻰ، ﻣﺎﻧﻨـﺪ

‫ﻣﻌﺎون ﺗﻴﭗ و ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺗﻴﭗ ﺑﺮﺳﺪ. ﺑﺎرﻫﺎ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهﻫﺎن ﮔﺮدانﻫﺎ از او ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻛﺮدﻧﺪ و در اﻛﺜﺮ ﻣﻮاﻗـﻊ ﺑـﺎ او

‫ﻣﺸﻮرت داﺷﺘﻨﺪ.

‫ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺘﻮاﺿﻊ ﺑﻮد. ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ در ﺟﺒﻬﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﮔﺮوﻫﺎن ﺑﻮد و ﺑﻌـﺪ ﺟﺎﻧـﺸﻴﻦ ﮔـﺮدان ﺷـﺪ، وﻗﺘـﻰ ﺑـﻪ

‫ﻣﺮﺧّﺼﻰ ﻣﻰآﻣﺪ، ﻧﮕﻬﺒﺎن در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﻨﺖ اﻟﻬﺪى ﻣﻰﺷﺪ.

‫ﻓﺮزﻧﺪ ﺷﻬﻴﺪ - ﺣﺴﻴﻦﭘﺎزﻫﺮ اﻣﺎﻣﻰ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدﺗﺸﺎن ﻓﻬﻤﻴﺪﻳﻢ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن در ﺟﺒﻬﻪ ﭘﺴﺖ

‫و ﻣﻘﺎﻣﻰ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ؛ ﭼﻮن اﻳﺸﺎن از اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﭼﻴﺰى ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﻤﻰﮔﻔﺘﻨﺪ.

‫او ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ را ﻧﻴﺰﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮده ﺑﻮد. ﺣﺘّﻰ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮادهاش ﺑﻪ اروﻣﻴﻪ رﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧـﺪ ﺑﻴـﺸﺘﺮ در ﻣﻨـﺎﻃﻖ

‫ﺟﻨﮕﻰ ﺑﺎﺷﺪ و ﻣﺪ‪ت دو ﺳﺎل در آن ﺟﺎ ﺑﻮدﻧﺪ.

‫اﻣﺎن اﻟﻠّﻪ ﺣﺎﻣﺪىﻓﺮﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺟﻨﮕﻰ ﻛﺴﺎﻧﻰ را ﻣﻰدﻳﺪم ﻛﻪ ﻓﻜﺮش را ﻧﻤﻰﻛـﺮدم آنﻫـﺎ را

‫در ﺟﻨﮓ ﺑﺒﻴﻨﻢ. ﺷﻬﻴﺪ آنﻫﺎ را ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ دﻋﻮت ﻛﺮده ﺑﻮد و روى آنﻫﺎ ﺗﺄﺛﻴﺮاﺗﻰ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد.

‫ﻳﻚ ﮔﺮوﻫﺎن از ﺟﻮاﻧﺎن ﻣﺤﻠّﻪ ﺷﺎن را ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮده ﺑﻮد و آنﻫﺎ ﺑﻪ ﺗﺸﻮﻳﻖ و ﺗﺮﻏﻴﺐ اﻳـﺸﺎن ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ

‫رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ.

‫زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ از ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮﻣﻰﮔﺸﺖ اﺑﺘﺪا ﺑﺮاى زﻳﺎرت ﺑﻪ ﺣﺮم ﻣﻄﻬ‪ﺮ ﻣﻰرﻓﺖ و زﻳﺎد ﻧﻤـﻰﻣﺎﻧـﺪ و دوﺑـﺎره ﺑـﻪ

‫ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺎزﻣﻰﮔﺸﺖ. در زﻣﺎن ﻣﺮﺧﺼ‪ﻰﻫﺎ ﺑﻪ اﻗﻮام ﺳﺮﻛﺸﻰﻣﻰﻛﺮد و ﺑﻪ اوﺿﺎع ﺧﺎﻧﻮادهاش را ﺳﺮو ﺳﺎﻣﺎن

‫ﻣﻰداد و دوﺑﺎره ﺑﻪﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰرﻓﺖ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺧﻴﺎﻟﻢ از ﺧﺎﻧﻮادهام راﺣﺖ ﺷﺪ، ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬـﻪ ﺑـﺮوم،

‫ﭼﻮن در آنﺟﺎ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺖﻫﺎﻳﻰ دارم ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ اﻧﺠﺎم دﻫﻢ.

‫اﻣﺎن اﻟﻠّﻪ ﺣﺎﻣﺪىﻓﺮﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻗﺎدر - ﻛـﻪ دﺷـﻤﻦﭘﺎﺗـﻚ ﺷـﺪﻳﺪى زده ﺑـﻮد - اﻳـﺸﺎن در

‫ﮔﺮدان اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ(ع) ﺑﻮدﻧﺪ. در آنﺟﺎ ﺷﻬﻴﺪ اﻣﺎﻣﻰ را دﻳﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: اﻳﻦ ﺟﺎ ﺟﺎى ﻣﺎﻧﺪن ﻧﻴﺴﺖ و ﺑﺎﻳـﺪ

‫ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺮدﻳﻢ. اﻳﺸﺎن ﺑﺴﻴﺎر ﻋﺼﺒﺎﻧﻰ ﺷﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺟﺎﻧﺒﺎزان در اﻳﻦ ﺟﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻣﻦ ﺑﺎﻳـﺪ ﺑـﺮوم و

‫در ﻛﻨﺎر رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﺑﺎﺷﻢ.

‫ﻓﺮزﻧﺪ ﺷﻬﻴﺪ - ﺣﺴﻴﻦﭘﺎزﻫﺮاﻣﺎﻣﻰ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎتﻫـﺎ از ﺟﻤﻠـﻪ: در ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت ﺑـﺪر در

‫ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﻛﻨﺎر اﻳﺸﺎن ﺑﻮدم. ﻳﻜﻰ از ﺷﻴﻮهﻫﺎى اﻳﺸﺎن اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ در ﻫﺮ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎﺗﻰ ﺧﻮدﺷـﺎن ﭘﻴـﺸﻘﺪم و

‫ﺟﻠﻮدار ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻌﺪ اﻓﺮاد دﻳﮕﺮ ﻣﻰرﻓﺘﻨﺪ. و اﻳﻦ ﻳﻜﻰ از رﻣﺰﻫﺎى ﻣﻮﻓّﻘﻴ‪ﺖ اﻳﺸﺎن ﺑﻮد. ﺷﻬﻴﺪ ﻛـﺎوه - ﻛـﻪ

‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهى ﻟﺸﻜﺮ ﺑﻮدﻧﺪ - ﻗﺒﻞ از ﻫﺮ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎﺗﻰ ﺑﺎ ﭘﺪرم ﺑﺮاى ﻛـﺴﺐ اﻃّﻼﻋـﺎت ﺑـﻪ ﻣﻨﻄﻘـﻪى ﻣـﻮرد ﻧﻈـﺮ

‫ﻣﻰرﻓﺘﻨﺪ.

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﺑﺎ ﻋﺪ‪هاى درﮔﻴﺮ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ. ﺿﺪ‪اﻧﻘﻼب از ﺑـﻴﻦ ﺻـﺨﺮهﻫـﺎ ﺑـﻪ ﻃـﺮف

‫رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﺗﻴﺮ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢﻣﻰزد. ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺣـﺎل ﻛـﻪ ﺑـﺎ زﺑـﺎن ﻛـﺮدى ﺑـﺎ آنﻫـﺎ ﺻـﺤﺒﺖ ﻣـﻰﻛـﺮد

‫ﻧﻴﺮوﻫﺎﻳﺶ را ﻧﻴﺰ ﻫﺪاﻳﺖﻣﻰﻧﻤﻮد ﻛﻪ ﻛﺠﺎ را ﻫﺪف ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ. رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﺑﺎ ﺣﺎﻟـﺖ ﻛﻤـﻴﻦ ﺑـﻪ ﺑـﺎﻻى ﺳـﺮ

‫دﺷﻤﻦ رﻓﺘﻨﺪ و آنﻫﺎ را ﺑﻪ ﻫﻼﻛﺖ رﺳﺎﻧﺪﻧﺪ.

‫در اداﻣﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در روﺳﺘﺎﻳﻰ از ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﻋﺪ‪هاى از ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ ﺑﺎ ﺗﻴﺮﺑﺎر ﺑـﻪ ﻃـﺮف رزﻣﻨـﺪﮔﺎن ﺷـﻠﻴﻚ

‫ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ و ﭼﻮن رزﻣﻨﺪﮔﺎن در ﺗﻴﺮرس ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﺴﻴﺎرى ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪﻧﺪ. ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺎوه ﺑـﻪ ﭘـﺪرم ﻣـﻰﮔﻮﻳـﺪ:

‫ﻛﺎرى ﺑﻜﻨﻴﺪ. اﻳﺸﺎن ﺑﺎ دراﻳﺖ ﺧﺎﺻ‪ﻰ ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﻜﻰ ﺗﻴﺮﺑﺎر - ﻛﻪ در ﺑﺎﻻى دﻳﻮار ﺑـﻮد - رﻓـﺖ و ﺑـﺎ ﻧﺎرﻧﺠـﻚ

‫ﺗﻴﺮﺑﺎرﭼﻰ را ﺑﻪ ﻫﻼﻛﺖ رﺳﺎﻧﺪ و ﺑﺎ ﺗﻴﺮﺑﺎر ﺑﺮﮔﺸﺖ.

‫اﻣﺎن اﻟﻠّﻪ ﺣﺎﻣﺪى ﻓﺮﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﭘﺎدﮔﺎن ﻣﻬﺎﺑﺎد ﺑﺎ ﺷﻬﻴﺪ اﻣﺎﻣﻰﻓﺮ و ﭘﺴﺮش - ﺣﺴﻦ - در ﺻـﻒ ﻏـﺬا

‫اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﻪ ﻓﺮزﻧﺪﺷﺎن - ﺣﺴﻦ - از ﻻﺑﻪ ﻻى ﻧﻴﺮوﻫﺎ رﻓﺖ و دو ﺑﺸﻘﺎب ﻏﺬا آورد. ﺑﺴﻴﺎر ﻋـﺼﺒﺎﻧﻰ

‫ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﺣﺎﺿﺮﻫﺴﺘﻢ در ﺻﻒ ﻏـﺬا ﺑﺎﻳـﺴﺘﻢ ﺗـﺎ ﻧـﻮﺑﺘﻢ ﺷـﻮد و ﻏـﺬا ﺑﮕﻴـﺮم، وﻟـﻰ اﻳـﻦ ﻏـﺬا را

‫ﻧﻤﻰﺧﻮرم. ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞﺑﺴﻴﺎر ﺣﺴ‪ﺎس ﺑﻮد. ﻫﺮﮔﺎه ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻣـﻰﺷـﺪ، ﻧﻜـﺎت رﻳـﺰ و ﻇﺮﻳـﻒ را رﻋﺎﻳـﺖ

‫ﻣﻰﻛﺮد. ﺣﺘّﻰ ﺗﺤﻤ‪ﻞ ﺳـﺮﻣﺎ ﺧـﻮردﮔﻰ ﻫﻤﺮزﻣـﺎﻧﺶ را ﻧﺪاﺷـﺖ. در ﭘـﺸﺖ ﺟﺒﻬـﻪﺑـﻪ ﺗﺮﻛﻴـﺐ ﻛـﺎدرش

‫ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ. ﺣﺘّﻰ در ﻣﻮرد واﻛﺲ زدن از ﺧﻮد اﻳﺜﺎر ﻧﺸﺎن ﻣﻰداد. ﻳﻜﻰ از ﻫﻤﺮزﻣﺎن ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻔﺖ: در

‫ﻳﻜﻰ از ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎتﻫﺎ در ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﻫﻮا ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺮد ﺑﻮد. ﻧﻴﺮوﻫﺎ اورﻛﺖ و ﻛﻼه ﭘﻮﺷـﻴﺪه ﺑﻮدﻧـﺪ و از ﺳـﺮﻣﺎى

‫زﻳﺎد در ﻛﻴﺴﻪ ﺧﻮاب، ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﻛﺴﻰ ﺟﺮأت ﻧﻤﻰﻛﺮد ﻛﻪ از ﻛﻴﺴﻪ ﺧﻮاب ﺣﺘّﻰ ﺳﺮش را ﺑﻴـﺮون

‫ﻛﻨﺪ. ﻣﻦ ﻣﻰﺗﺮﺳﻴﺪم ﻛﻪﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ و ﻣﺎ را ﺑﻜﺸﻨﺪ. ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﻛﻪ ﺳـﺮ را از ﻛﻴـﺴﻪ ﺧـﻮاب ﺑﻴـﺮون

‫ﻛﺮدم. ﻛﺴﻰ را دﻳﺪم. دوﺑﺎره ﻛﻪ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم، دﻳﺪم ﺷﻬﻴﺪ اﻣﺎﻣﻰﻓﺮ در ﺣﺎل ﺧﻮاﻧﺪن ﻧﻤﺎز ﺷﺐ اﺳﺖ. اﻳـﻦ

‫در ﺣﺎﻟﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻛﺴﻰ از ﻛﻴﺴﻪ ﺧﻮاب ﺑﻴﺮون ﻧﻤﻰآﻣﺪ و او در ﺣﺎل راز و ﻧﻴﺎز در آن ﻫﻮاى ﺳﺮد ﺑﻮد.

‫ﻓﺮزﻧﺪ ﺷﻬﻴﺪ - ﺣﺴﻴﻦﭘﺎزﻫﺮ اﻣﺎﻣﻰ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: وﻗﺘﻰ ﻣﻰﺧﻮاﺳـﺘﻨﺪ ﻧﻤـﺎز ﺷـﺐ ﺑﺨﻮاﻧﻨـﺪ، آﻫـﺴﺘﻪ راه

‫ﻣﻰرﻓﺘﻨﺪ و ﺑﺮاى وﺿﻮﮔﺮﻓﺘﻦ ﻳﻚ ﻇﺮف زﻳﺮ ﺷﻴﺮ آب ﻣﻰﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺻﺪا ﻧﻜﻨﺪ و ﻛـﺴﻰ ﺑﻴـﺪار ﻧـﺸﻮد.

‫ﺑﻴﺸﺘﺮ اوﻗﺎت روزه ﺑﻮدﻧﺪ و ﻛﺴﻰ ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺖ.

‫از ﻧﻈﺮ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻋﺒﺎدى و ﺗﻘﻮى زﺑﺎﻧﺰد ﺑﻮد. ﺑﻪ ﻧﻤﺎز او‪ل وﻗﺖ اﻫﻤﻴ‪ﺖ ﻣﻰداد. اﻣﺎن اﻟﻠّـﻪ ﺣﺎﻣـﺪىﻓـﺮ ﻧﻘـﻞ

‫ﻣﻰﻛﻨﺪ: در ﻓﺼﻞ ﺑﻬﺎر در ﻫﺮ ﺟﺎ ﻣﻰرﻓﺘﻴﻢ و زﻳﺒﺎﻳﻰ ﻃﺒﻴﻌﺖ را ﻣﻰدﻳﺪﻳﻢ، ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﭼـﻪ ﺻـﻔﺎﻳﻰ دارد

‫ﻛﻪ در اﻳﻦ ﺟﺎ ﻧﻤﺎز ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﺨﻮاﻧﻴﻢ. در آن زﻳﺒﺎﻳﻰ ﺑﻪ ﺣﻤﺪ و ﺷﻜﺮ ﺧﺪا ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ. در ﻓـﺮاﻳﺾ دﻳﻨـﻰ

‫اﻫﻞ ﻋﻤﻞ ﺑﻮد. اﺑﺘﺪا ﺧﻮدش ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ و ﺑﻌﺪ اﻓﺮاد را ﺗﻮﺻﻴﻪ ﺑﻪ اﻧﺠﺎم ﻓﺮاﻳﺾ دﻳﻨﻰ ﻣﻰﻛﺮد.

‫ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﻗﺮآن ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻗﺮآن ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ. در ﭘﺎدﮔﺎن ﭘﻴﺮاﻧﺸﻬﺮ ﻧﻤـﺎز ﺷـﺐ و

‫ﺻﺒﺢ را ﺑﻪ ﺟﺎ آورده ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ ﻣﻦ و ﻓﺮزﻧﺪﺷﺎن - ﺣﺴﻦ - را ﺑﺮاى ﻧﻤﺎز ﺑﻴﺪار ﻛﺮدﻧﺪ.

‫ﺑﻪ ﻣﺴﺘﺤﺒ‪ﺎت ﻧﻴﺰ ﺗﻮﺟ‪ﻪ داﺷﺖ. ﺷﻬﻴﺪ ﻏﻼﻣﺤﺴﻴﻦ ﭘﺎزﻫﺮ اﻣﺎﻣﻰ ﻓﺮدى ﻣﺘﻘّﻰ، ﺻﺒﻮر، ﻓﺪاﻛﺎر و ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺖ

‫ﺑﻮد. اﻋﺘﻘﺎد ﻗﻠﺒﻰ ﺑﻪ دﻳﻦ و ﺧﺪا داﺷﺖ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﺧﺎﻧﻪى ﺧﺪا و ﻧﺠﻒ را زﻳﺎرت ﻛـﻨﻢ. ﭘـﺲ

‫دﻋﺎ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺷﻬﻴﺪﺷﻮم.

‫ﻓﺮزﻧﺪ ﺷﻬﻴﺪ - ﺣﺴﻴﻦﭘﺎزﻫﺮ اﻣﺎﻣﻰ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﭘﺪرم ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ 50 ﺳﺎل داﺷﺘﻨﺪ، وﻟﻰ ﻣﺎﻧﻨـﺪ ﺟﻮاﻧـﺎن

‫ﭘﺮ ﺷﻮر ﺑﻮدﻧﺪ. در ﻳﻜﻰ از ﻣﺮﺧّﺼﻰﻫﺎ ﻛﻪ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ، روز ﺳﻴﺰده ﻓﺮوردﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﮔﺮدش رﻓﺘـﻴﻢ. در

‫آنﺟﺎ ﺑﺎ ﭘﺪرم ﻣﺴﺎﺑﻘﻪﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﻠّﻪى ﻛﻮه ﺑﺮوﻳﻢ. ﻣﻦ ﻫﻨﻮز در وﺳﻂ ﻛـﻮه ﺑـﻮدم ﻛـﻪ اﻳـﺸﺎن ﺑـﺮ

‫ﻣﻰﮔﺸﺘﻨﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺑﺮو ﺑﺎﻻى ﻛﻮه آنﺟﺎ ﻧﺸﺎﻧﻰ ﮔﺬاﺷﺘﻪام، آن را ﺑﻴﺎور. در ﻣﺎه رﻣﻀﺎن و در ﻫﻮاى ﮔـﺮم

‫ﺑﻨّﺎﻳﻰ ﻣﻰﻛﺮد.

‫اﻳﺸﺎن در ﺟﻨﮓ ﺻﻼﺑﺖﺧﺎﺻ‪ﻰ داﺷﺘﻨﺪ. اﻣ‪ﺎ از روح ﻟﻄﻴﻔﻰ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﻮدﻧﺪ. در زﻣـﺎن ﺷـﻬﺎدت 52

‫ﺳﺎل داﺷﺖ و ﻣﺜﻞ ﻳﻚﺟﻮان 20 ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﻗﻠّﻪﻫﺎ ﻣﻰرﻓﺖ و اﻳﻦ ﻗﺪرت ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه از ﻋﻘﻴﺪهى ﺧﺎﺻ‪ـﺶ

‫ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺟﺴﻤﻰ ﺿﻌﻴﻒ، داراى ﻋﻘﻴﺪهاى ﻗﻮى ﺑﻮد.

‫زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ، ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪم. دﻳﮕﺮ ﻃﺎﻗﺖ ﻣﺎﻧﺪن در اﻳـﻦ دﻧﻴـﺎ را

‫ﻧﺪاﺷﺖ.

‫ﻣﺪﻳﻨﻪ داﻣﻐﺎﻧﻰﻧﮋاد - ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺧﻮاب دﻳﺪم ﻛﻪ ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎﻳﻰ آﻣﺪ و اﺳﺘﺨﻮانﻫﺎى اﻳﺸﺎن

‫را آورد ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺧﺒﺮﺷﻬﺎدت اﻳﺸﺎن را آوردﻧﺪ.

‫ﻓﺮزﻧﺪ ﺷﻬﻴﺪ - ﺣﺴﻴﻦﭘﺎزﻫﺮاﻣﺎﻣﻰ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺟﻨﺎزه ى ﭘﺪرم 6 ﺳـﺎل در ﻣﻨﻄﻘـﻪ ﻣﺎﻧـﺪه ﺑـﻮد. ﻣـﻦ و

‫ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺎوه در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻗﺎدر 2 و 3 ﺟﻨﺎزه ى اﻳﺸﺎن را ﭘﻴﺪا ﻛﺮدﻳﻢ.

‫ﻏﻼﻣﺤﺴﻴﻦ ﭘﺎزﻫﺮاﻣﺎﻣﻰ در ﺗﺎرﻳﺦ 24/4/1364 در ﺟﺒﻬﻪى ﻏﺮب ﺑﻪ درﺟﻪى رﻓﻴﻊ ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻳﻞ ﮔﺮدﻳﺪ.

‫ﭘﻴﻜﺮ ﻣﻄﻬ‪ﺮ اﻳﺸﺎن ﭘﺲ از ﺣﻤﻞ ﺑﻪ زادﮔﺎﻫﺶ در ﺑﻬﺸﺖ رﺿﺎ(ع) ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮده ﺷﺪ.