زندگینامه شهید ارتشی غلامرضا لشکری

ﻏﻼﻣﺮﺿﺎ ﻟﺸﻜﺮى - ﭼﻬﺎرﻣﻴﻦ ﻓﺮزﻧﺪ ﻋﻄﺎءاﷲ - در ﺳﺎل 1343 در ﺷﻬﺮ ﻣﻘﺪ‪س ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪ.

در ﺷﺶ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﭘﺪر ﺧﻮد را از دﺳﺖ داد.

‫ﻏﻼﻣﺮﺿﺎ در ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ اﺑﺘﺪاﻳﻰﻋﻠﻤﻴ‪ﻪ - واﻗﻊ در ﻛﻮﭼﻪ ﻋﻴﺪﮔﺎه رﻓﺖ و ﺑﺎ ﺷﻮق و ﻋﻼﻗﻪ ﺑﻪ

 اﻧﺠﺎم دادن ﺗﻜﺎﻟﻴﻒ درﺳﻰ ﺧﻮد ﻫﻤ‪ﺖ ﮔﻤﺎﺷﺖ.

‫او در ﻛﻨﺎر ﺗﺤﺼﻴﻞ و درس، ﻛﺎر ﻧﻴﺰ ﻣﻰ ﻛﺮد و زوﻟﺒﻴﺎ و ﺑﺎﻣﻴﻪ ﻣﻰﻓﺮوﺧﺖ و ﮔﺎﻫﻰ ﺑﺎ ﺗﻔﻨـﮓ ﺑـﺎدى ﻛـﺎر

‫ﻣﻰ ﻛﺮد، ﺗﺎ ﻛﻤﻚ ﺧﺮج ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﺎﺷﺪ. ﭘﺲ از اﺗﻤﺎم دوره دﺑﺴﺘﺎن، ﻣﻘﻄﻊ راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ را در ﻣﺪرﺳﻪ ﻓﺎﺗﺢ -

‫واﻗﻊ در ﺧﻴﺎﺑﺎن اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) ﻣﺸﻬﺪ اداﻣﻪ داد. در اﻳﻦ اﻳ‪ﺎم ﻛﻪ ﻣﺼﺎدف ﺑﺎ ﺟﺮﻳﺎﻧﺎت اﻧﻘﻼب اﺳـﻼﻣﻰ ﺑـﻮد،

‫او ﻧﻴﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺮدم در ﺗﻈﺎﻫﺮات ﺷﺮﻛﺖﻣﻰ ﻛﺮد و ﺣﻀﻮرى ﻓﻌ‪ﺎل داﺷﺖ و اﻋﻀﺎى ﺧﺎﻧﻮاده را ﻧﻴﺰ ﺑﻪ

‫ﺷﺮﻛﺖ در راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰ ﺗﺮﻏﻴﺐ ﻣﻰﻛﺮد. ﺧﻮاﻫﺮﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻮﺻـﻴﻪ ﻣـﻰﻛـﺮد ﻛـﻪ در

ﺗﻈﺎﻫﺮات، ﺷﺮﺑﺖ درﺳﺖ ﻛﻨﻢ و ﺑﻴﻦ ﺧﻮاﻫﺮان ﺷﺮﻛﺖﻛﻨﻨﺪه در ﺗﻈﺎﻫﺮات ﺗﻮزﻳﻊ ﻛﻨﻢ.

‫ﭘﺲ از ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ، درﺳﺶ را اداﻣﻪ داد و دﻳﭙﻠﻢ ﺧـﻮد را در رﺷـﺘﻪ ﺗﺠﺮﺑـﻰ از دﺑﻴﺮﺳـﺘﺎن

‫ﻫﺪاﻳﺖ(ﺷﻬﻴﺪ ﻣﺪرس ﻓﻌﻠﻰ) ﻣﺸﻬﺪ اﺧﺬ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﻋﻠّـﺖ ﻋﻼﻗـﻪ ﺷـﺪﻳﺪ ﺑـﺮاى ﺧـﺪﻣﺖ در ارﺗـﺶ، وارد

‫داﻧﺸﮕﺎه اﻓﺴﺮى ارﺗﺶ ﺟﻤﻬﻮرى اﺳﻼﻣﻰ اﻳﺮان ﺷﺪ و ﻣﺪ‪ت ﭼﻬﺎر ﺳﺎل در آﻧﺠﺎ ﺗﻮأم ﺑﺎ درس آﻣﻮزش ﻧﻴﺰ

‫ﻣﻰدﻳﺪ، ﺗﺎاﻳﻦﻛﻪ ﻣﻮﻓّﻖ ﺑﻪ اﺧﺬ ﻟﻴﺴﺎﻧﺲ ﻧﻈﺎﻣﻰﺷﺪ و ﺑﺎ درﺟﻪ ﺳﺘﻮان دو‪ﻣﻰ ﺑﻪ ﮔﺮدان ﻣﻬﻨﺪﺳﻰ ﻣﻌﺮّﻓﻰ

‫ﺷﺪ و ﻣﺸﻐﻮل ﺧﺪﻣﺖ ﺷﺪ.

‫ﺑﺎ ﺷﺮوع ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰ - ﭘﺲ از اﺗﻤﺎم دوره داﻧﺸﮕﺎه اﻓﺴﺮى - ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ وﻇﻴﻔﻪ ﻧﻈـﺎﻣﻰ ﺑـﻮدﻧﺶ

‫ﺣﻜﻢ ﻣﻰ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود، اﻣ‪ﺎ ﺑﻪ ﻋﻠّﺖ دﻓﺎع از ﻛﺸﻮر و اداى ﺗﻜﻠﻴﻒ و ﻣﻬﻢﺗـﺮ از ﻫﻤـﻪ اﻃﺎﻋـﺖ از

‫دﺳﺘﻮر اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﻰ(ره)- وﻟﻰ ﻓﻘﻴﻪ زﻣﺎن - ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﻛﺮد. او ﻫﺮ ﮔﺎه ﻛﻪ از ﺟﺒﻬﻪ ﺑـﻪ ﻣﺮﺧـﺼ‪ﻰ

‫ﻣﻰ آﻣﺪ، ﭘﺲ از دﻳﺪن ﺧﺎﻧﻮاده و اﻗﻮام،ﺑﻪﻣﻼﻗﺎت ﻣﺠﺮوﺣﺎن ﺟﻨﮕﻰ ﻣﻰ رﻓﺖ و در ﻣﺮاﺳﻢ ﺗﺸﻴﻴﻊ ﺟﻨﺎزه

‫ﺷﻬﺪا ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰ ﻛﺮد.

‫ﺑﺮاى ﺧﺎﻧﻮاده از ﺟﺒﻬﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﻰ ﮔﻔﺖ. ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻏﻼﻣﺮﺿﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ از ﺟﺒﻬـﻪ و ﺑﭽ‪ـﻪﻫـﺎى

‫ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰﮔﻔﺖ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺷﻤﺎ در ﺧﻮاب ﻫﺴﺘﻴﺪ، ﺷﻤﺎ در ﻧﺎز و ﻧﻌﻤﺖ ﻫﺴﺘﻴﺪ و ﺷﺎﻳﺪ ﻗـﺪر ﻧﺪاﻧﻴـﺪ اﻳـﻦ

‫ﻧﻌﻤﺖ را. ﻧﻤﻰ داﻧﻴﺪ در ﺟﺒﻬﻪ ﭼﻴﺴﺖ و ﭼﻪﺑﺮادرى و ﺻﻔﺎﻳﻰ وﺟﻮد دارد؟ ﭼﻪ ﺷﺒﻬﺎﻛﻪ ﺑـﺮادران ﻧﺎﻟـﻪ و

‫ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺳﻌﺎدت دﻳﺪار ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﺼﻴﺒﺸﺎن ﺷﻮد.

‫ﺣﺴﻦ ﺷﺎﻫﻤﻴﺮى - ﻳﻜﻰ از ﻫﻤﺮزﻣﺎن ﻏﻼﻣﺮﺿﺎ - درﺑﺎره ﻋﻼﻗﻪ و ﻋﺸﻖ او ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﺎ ﻧﻈﺎﻣﻴـﺎن

‫وﻗﺘﻰ ﻗﺪم ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻰ ﮔﺬارﻳﻢ، اﻃّﻼع دارﻳﻢ از اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻛﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﺮاى وﻃﻦ اﺳﺖ، اﻣ‪ـﺎ ﻣـﺴﺌﻠﻪ

‫داوﻃﻠﺐ ﺷﺪن ﺑﺮاى ﻫﺮ ﻧﻮع ﻣﺄﻣﻮرﻳ‪ﺖ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن اﻳﻦ روﺣﻴﻪ را داﺷﺖ و ﺣﺎﻛﻰ از اﻳـﻦ ﺑـﻮد ﻛـﻪ دوﺳـﺖ

‫داﺷﺖ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﻨﺪ و دﻳﻦ ﺧﻮد را ادا ﻛﻨﺪ؛ ﻳﻌﻨﻰﻫﻴﭻﮔﺎه ﭘﻴﺶ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ او ﻣﺄﻣﻮرﻳ‪ﺘﻰ ﻣﺤﻮ‪ل ﺷـﻮد و

اﻳﺸﺎن ﺷﺎﻧﻪ ﺧﺎﻟﻰ ﻛﻨﺪ، ﻣﺜﻼً ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻛﺎر دارم ﻳﺎ وﻗﺖ ﻧﺪارم، ﺑﻠﻜﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ داوﻃﻠﺐ ﺑﻮد.

‫او ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﮔﺮدان ﻣﻬﻨﺪﺳﻰ در ﺟﻨﻮب و در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻓﻜّﻪ ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺷﺪ و ﺑـﻪ ﺗـﺪرﻳﺲ داﻧـﺶ ﻧﻈـﺎﻣﻰ در

‫ﮔﺮدان ﭘﺮداﺧﺖ. او ﻛﻪ از ﺳﻨﻴﻦ ﻛﻮدﻛﻰ ﻃﻌﻢﺗﻠﺦ ﺑﻰﭘﺪرى را ﭼﺸﻴﺪه ﺑﻮد، ﻫﻤﻮاره ﺳـﻌﻰ ﻣـﻰ ﻛـﺮد در

‫ﺧﺎﻧﻪ و در ﻣﻴﺎن اﻗﻮام، دوﺳﺘﺎن، ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﺎن و در ﺟﺒﻬﻪ ﻧـﺴﺒﺖ ﺑـﻪ ﻫﻤﺮزﻣـﺎن و زﻳـﺮ دﺳـﺘﺎن، رﻓﺘـﺎرى

ﻣﺤﺒ‪ﺖآﻣﻴﺰ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.

‫ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ در ﻣﻮرد ارﺗﺒﺎط و رﻓﺘﺎر او ﺑﺎﻫﻤﺴﺎﻳﮕﺎن اﻳﻦ ﻃﻮر ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: راﺑﻄـﻪ ﺧـﻮﺑﻰ ﺑـﺎ ﻫﻤـﺴﺎﻳﮕﺎن

‫داﺷﺖ ﺑﻪ ﻧﺤﻮى ﻛﻪ اﮔﺮ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪاى ﻣﺮﻳﺾ ﻣﻰﺷﺪ، ﻓﻮراً اﮔﺮ ﺧﻮدش ﻣﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ آژاﻧﺲ ﺗﻠﻔﻦ ﻣﻰزد و

‫ﮔﺮﻧﻪ ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﺎدر ﺑﺮو ﻓﻮراً ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺰن. ﭘﻴﺮزﻧﻰ در ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﻰ ﻣﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻰ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﺗﻮﺟ‪ﻪ داﺷـﺖ و

رﺳﻴﺪﮔﻰ ﻣﻰﻛﺮد.

‫او ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺘﻮﻛّﻞ ﺑﻮد و در ﻣﺸﻜﻼت ﻓﺮدى ﻣﺘﻮﺳ‪ﻞ ﻣﻰﺷﺪ ﺑـﻪ اﺋﻤـﻪ اﻃﻬـﺎر(ع)، ﺑـﻪ ﺧـﺼﻮص ﺣـﻀﺮت

‫رﺿﺎ(ع) و ﺑﺎ ﺧﻮاﻧﺪن دو رﻛﻌﺖ ﻧﻤﺎز ﺣﺎﺟﺖ، رﻓﻊ ﻣﺸﻜﻞ ﻣﻰﻛﺮد و از ﺧﺪاوﻧـﺪ ﻛﻤـﻚ ﻣـﻰﺧﻮاﺳـﺖ. در

‫ﻣﺸﻜﻼت اﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﺑﺎ دﻳﮕﺮان ﻧﻴﺰ ﻣﺸﻮرت ﻣﻰﻛﺮد. ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺎدرش ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﻮد و آرزوﻳﺶ اﻳـﻦ

ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ زﺣﻤﺎت ﻣﺎدر را ﺟﺒﺮان ﻛﻨﺪ.

‫از ﺳﻮى اﻗﻮام ﺑﻪ او ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﺷﺪ ﻛﻪ ازدواج ﻛﻨﺪ و ﺣﺘّﻰ ﻣﻘﺪ‪ﻣﺎت ﻛﺎر ﻫﻢ آﻣـﺎده ﺷـﺪ اﻣ‪ـﺎ او در ﺟـﻮاب

‫ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ راﻫﻢ را اداﻣﻪ ﺑﺪﻫﻢ و ﺗﺎﺗﻜﻠﻴﻒ ﺟﻨﮓ و ﺗﻜﻠﻴﻒ ﻣـﻦ ﻣـﺸﺨّﺺ ﻧـﺸﻮد ﺑـﺎ دﺧﺘـﺮ ﻣـﺮدم

‫ازدواج ﻧﻤﻰﻛﻨﻢ.

‫او ﺷﺒﻬﺎ ﺑﻪ ﻧﻤﺎز ﻣﻰاﻳﺴﺘﺎد و ﺑﺎ ﺻﺪاى ﺑﻠﻨـﺪ از ﻣﻌﺒـﻮدش آرزوى ﺷـﻬﺎدت ﻣـﻰﻛـﺮد. دو ﻫﻔﺘـﻪ ﻗﺒـﻞ از

‫ﺷﻬﺎدت ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺧﺼ‪ﻰ آﻣﺪ، در راه ﻣﺎدرش را ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﺳﻴﺎه دﻳﺪ و از او درﺑـﺎره ﻋﻠّـﺖ ﭘﻮﺷـﻴﺪن ﻟﺒـﺎس

‫ﺳﻴﺎه ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺧﻮاﺳﺖ. ﻣﺎدر ﮔﻔﺖ: ﻳﻜﻰ از اﻗﻮام ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪه. ﻏﻼﻣﺮﺿﺎ ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﺑﺎ ﻣﺎدرش ﺑﻪ ﻣﺠﻠـﺲ

‫ﺷﻬﻴﺪ رﻓﺖ و ﺗﻤﺎم روز ﻣﺮﺧﺼ‪ﻰاش را در ﻣﺮاﺳﻢ ﺷﻬﻴﺪ ﺷـﺮﻛﺖ ﻛـﺮد و از ﺷـﻬﺎدت ﺧـﻮد در آﻳﻨـﺪهاى

‫ﻧﺰدﻳﻚ ﺧﺒﺮ داد.

‫ﺟﻼل دﻟﻴﺮى - از اﻗﻮام ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻏﻼﻣﺮﺿﺎﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: ﺟﻼل ﺟﺎن، ﻳﺎدت ﺑﺎﺷﺪ، دﻓﻌﻪ دﻳﮕـﺮ

‫اﻳﻦ ﻣﺮاﺳﻢ را ﺑﺮاى ﻣﻦ اﻧﺠﺎم ﺧﻮاﻫﻰ داد. ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻮﺧﻰ ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﮕﺮ ﺗﻮ ﻛﻰ ﻫﺴﺘﻰ ﻛﻪ از ﻣﺮگ و زﻧﺪﮔﻰ

‫ﻫﻢ ﺧﺒﺮ دارى؟ او ﮔﻔﺖ: ﺑﻌﺪ ﺧﻮاﻫﻰ ﻓﻬﻤﻴﺪ.

‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم در 3 ﺑﻬﻤﻦ 1365 او ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺗﻨﻰ ﭼﻨـﺪ از ﺳـﺮﺑﺎزان ﺑـﺮاى اﺟـﺮاى ﻣﺄﻣﻮرﻳ‪ـﺖ ﮔـﺸﺖ و

‫ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻰ ﺑﻪ ﺷﻤﺎل ﺳﻮﻣﺎر - ﺗﭙ‪ﻪ ﺳﺮخ - در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻛﺮﺑﻼى 6 اﻋﺰام ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﻋﻠّﺖ درﮔﻴـﺮى

‫ﺑﺎ دﺷﻤﻦ ﺷﻬﻴﺪ و ﻣﻔﻘﻮداﻟﺠﺴﺪ ﺷﺪ. ﺧﺎﻧﻮاده ﺷﻬﻴﺪ در ﻓﺮوردﻳﻦ ﻣﺎه ﺳﺎل 1366، روح ﺷﻬﻴﺪ را ﭘـﺲ از

‫ﺗﺸﻴﻴﻊ در ﺧﻮاﺟﻪ رﺑﻴﻊ ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮدﻧﺪ.