بسم الله الرحمن الرحیم در صحرای بیانتهای جنون، در زمینی تفتیده از عشق، فانوسی آسمانی که به نور خدا میسوخت ملائک را برگرد خود جمع کرده بود. در آن مه صبحگاهی مردی از راه رسید که بوی خدا میداد.مردی که سبزی سبزهها از او طراوت میگرفت.
مردی از جنس دریا که مروارید جانش در صدف آفرینش به سال 1330 در قوچان تولد یافت . نامش را محمداحمد گذاشتند. از همان کودکی با شوری کودکانه به فراگیری قرآن مشغول شد. وی در میان کوچه پس کوچههای شهر، همنوا با محرومین رشد یافت.
درد محرومین سینهاش را تنگ کرده بود و کینه ظالمین بردل داشت. برای از بین بردن حکومت نحس پهلوی از هیچ کوششی دریغ نمیکرد و در سوز سرمای زمستان، علیه رژیم شاه بر روی دیوارها شعار مینوشت.
]شهید عباسی در سر، عشق به خمینی را میپروراند و در هر کوی و برزن سخن از او میگفت. او یک دنیا شیدایی بود و آیینة جانش رو به سوی تجلی جمال حضرت دوست معطوف بوده وتمام زیباییها را در نگار خود میدید .در نجوای دل اینچنین میسرود : «آنچه خوبان همه دارند تو یکجا داری»
او برای آنکه راه و رسم عاشقی را بیاموزد، واردحوزة علمیه گرگان شد ودر این راه ازهیچ کوششی دریغ نمیکرد. اهل دعا بود و با نیمههای شب ، انس عجیبی داشت .
او به عنوان روحانی محل ، فریادرس محرومین و یار و پشتیبان آنان بود. شلمچه، مرز آفتابی بندگان خوب خداست. آن خاک سوخته از عشق، رازی از خون بر دل دارد که نشانی از سرمستی فرزندان آدم است.
محمد احمد عازم دیار نور شد تا تحقق وعدة الهی را به دیدة جان ببیند. در تاریخ 21 / 11 / 65 از طرف بسیج ترکمن به جبهه اعزام شد . تیرها سفیران الهی هستند و مرز میان دنیا و آخرت، و صفیر هرگلوله مژدة وصال برای مجاهدان خدا است .
تقدیر این بود که میعادگاه شهید عباسی با معشوق خویش، سرزمین پاک شلمچه باشد. سرانجام در روز 11 اسفند 65 دری از باغ بهشت به سوی او گشوده شد و ندای« ارجعی» او را تا عالم قدس بالا برد. و در جوار شهیدان جای داد. جسم پاکش پس از تشییع بر روی دستان صدها عاشق کوی شهادت ،در گلزار شهدای بندر ترکمن به خاک سپرده شد.
« روح پاکش با اهلبیت(ع) محشور باد »
آیات انتظار
