محبّت به كودكان در سیره حضرت زهرا
چهارشنبه 21 فروردین 1392 2:38 PM
از مهمّ ترين روش ها در تربيت، روش الگويي است، زيرا تأثير شخصيت الگو در شكل گيري رفتار و منش تربيت شونده به مراتب بيش تر از موارد ديگر است. اسلام نيز به اين روش اهميّت زيادي داده است. قرآن هم بخشي از آيات خود را به معرفي مردان و زنان موحّد و ثابت قدمي اختصاص داده است كه در شرايط گوناگون، صلاحيّت و شخصيّت خود را بروز داده و حق، محوري خويش را به اثبات رسانده اند. از زنان پاك دامن و عفيفي چون؛ مريم(س)، آسيه؛ همسر فرعون(س)، دختران شعيب و ... كه الگوي زنان در شرايط مختلف مي باشند، تجليل و ستايش كرده است. از عالي ترين الگوهاي قابل پيروي براي انسان ها به ويژه زنان، حضرت صديقه طاهره، فاطمه زهرا(س) است. درس محبّت در خانه حضرت زهرا(س) به طور كامل ارائه مي شد. حضرت(س) خود از سر چشمه محبّت و عطوفت رسول خدا(ص) سيراب شد. قلبش كانون محبّت به همسر و فرزندانش بود.
هر چند در زندگاني حضرت زهرا(س) بررسي كاربردي و ارائه الگوهاي رفتاري آن حضرت(س) كمتر مورد توجّه قرار گرفته است، امّا در اين جا به برخي از سیره های حضرت(س) اشاره مي شود.
دانشمندان علوم تربيتي گويند: كودكان در تمام دوران كودكي به محبّت و اظهار علاقه نيازمندند. كودك مي خواهد پدر و مادر او را دوست داشته باشند و نسبت به او اظهار علاقه كنند. كودك چندان توجّهي به لباس، خوراك و محلّ زندگي ندارد امّا به اين موضوع توجّه دارد كه آيا او را دوست دارند يا نه؟.
درس محبّت در خانه حضرت زهرا(س) به طور كامل ارائه مي شد. حضرت(س) از سر چشمه محبّت و عطوفت رسول خدا(ص) سيراب شد. قلبش كانون محبّت به همسر و فرزندانش بود و وظيفه مادري خود را به بهترين شكل انجام مي داد.
سلمان فارسي گويد: حضرت زهرا(س)، مشغول آسياب كردن غَلّه بود. حسين(ع) بي تاب بود و گريه مي كرد.
عرض كردم: براي كمك به شما، غلّه را آسياب كنم يا بچّه را آرام نمايم؟.
حضرت(س) فرمود: من به آرام كردن فرزند اُولي هستم. شما آسياب را بچرخانيد.1
بازي كردن، از نيازهاي طبيعي كودك است كه براي او هم ورزش جسمي است و هم ورزش فكري، موجب شادي روح و روان او شده و او را با نشاط بار مي آورد. حضرت زهرا(س) به اين نكات ظريف توجّه داشت. فرزندش حسن(ع) را روي دست مي گرفت. بالا مي انداخت، حركت مي داد و مي فرمود: « ... اي حسن، نظير پدرت باش و ريسمان ظلم از حقّ دور كن. خداوندي را كه صاحب نعمت هاست پرستش كن. با افراد تيره دل دوست مباش.»
فاطمه(س) حسين(ع) را نيز به بازي مي گرفت و با شادمان كردن او مي فرمود: « ... تو همانند پدرم هستي. شبیه علي نيستي.» علي(ع) با شنيدن اين جمله مي خنديد و شاد مي شد.
حضرت زهرا(س) از همان آغاز كودكي، عبادت خداي تعالي را در روح و روان فرزندانش تثبيت می كرد. خوي پرستش خداي يكتا را در فطرت لطيف آن ها می سرشت. به آن ها علم می آموخت و آن ها را براي كسب معارف و تشويق در فراگيري، آماده مي كرد. به فرزندش حسن(ع) در هفت سالگی فرمود: « به مسجد برو، آن چه را از پيامبر(ص) شنيدي فرا گير. نزد من بيا، براي من بازگو كن.»2
منبع:شمیم
