تاثیر حاملگی بر میل و رفتار جنسی

به‌طور معمول زوج‌ها طی بارداری تغییراتی را در روابط میان فردی خود تجربه می‌کنند که یکی از آنها روابط جنسی است. این روابط در حاملگی می‌تواند تحت تاثیر عواملی قرار گیرد.

از جمله عملکرد جنسی زوج‌ها پیش از بارداری و همچنین مفهوم روابط زناشویی در نظر زوجین، وضعیت سلامت جسمی و روانی و عوارض دوران بارداری، باورها و ویژگی‌های فرهنگی زوج‌ها، نحوه برخورد آنها با تغییرات فیزیکی زنان طی حاملگی و میزان ترس از صدمه به جنین. در بارداری محدودیت‌هایی برای روابط زناشویی وجود دارد که عبارت‌اند از: سابقه سقط یا تهدید به سقط یا زایمان زودرس، سابقه انقباضات خود به خودی رحمی، خون‌ریزی و یا پارگی زودرس پرده دور جنین، نارسایی دهانه رحم و همچنین تعداد زایمان‌های متعدد، چهار تا شش هفته آخر بارداری، سابقه فشارخون حاملگی و...

با وجود موارد بالا، اگر حاملگی طبیعی باشد و پزشک یا ماما مانعی برای زوج‌ها عنوان نکند روابط زناشویی بلامانع است و در سه ماهه سوم با نظر پزشکی که حاملگی را پیگیری می‌کند نیز می‌تواند ادامه یابد.

هر چند در حاملگی به خصوص ماه‌های آخر باید وضعیت مناسبی در نظر گرفته شود که به شکم زن حامله فشاری وارد نیاید. پیش از این گفته بودم شاید بعضی خانم‌ها در حین بارداری به خصوص سه ماهه اول با کاهش میل جنسی روبه‌رو شوند که در برخی متون این مساله را به خستگی و تهوع ناشی از مراحل اولیه رشد جنین و جفت نسبت می‌دهند. در برخی از خانم‌ها این مساله درست به عکس اتفاق می‌افتد و منجر به افزایش تمایلات جنسی زن در سه‌ماهه اول می‌شود.

به‌طور کلی اگر منعی برای رابطه زناشویی در بارداری نیست تعامل و تماس لازم است تا خانم‌ها در دوران بارداری با آرامش فکری و روانی خود، فرزند شادتری به دنیا بیاورند و پس از زایمان نیز زودتر به زندگی زناشویی خود بازگردند. پس از تولد فرزند نیز عموما ۴ تا ۶ هفته طول می‌کشد تا مادران بتوانند به زندگی عادی بازگردند.