خورشید شاه

وزیر گفت: نامه ای در جواب فغفور بنویس و از او دخترش را خواستگاری کن!

شاهزاده نامهای نوشت و آن را به فرستادهای داد تا به فغفور شاه برساند. از قضا، سمک و شغال پیل زور و دیگر عباراتی که از بند رسته بودند، از این غوغا که در شهر پیچیده بود، با خبر شدند. سمک  گفت: این رسم عیاری نیست که ما در اینجا بنشینیم و خورشید شاه و فرخ روز   در رنج و بلا باشند و در زندان گرفتار!

شغال گفت: ما در کار خویش ماندهایم. برای آنها چه میتوانیم بکنیم؟

سمک  گفت: ای پهلوان، شاگرد تو، سمک امشب کاری می کند و ایشان را از بند میرهاند.

سمک این را گفت و بلند شد. سلاح و کارد و کمند و سوهان برداشت و از آنزیرزمین بیرون آمد. هوا تاریک بود. در تاریکی روی به راه نهاد تا به سرایی رسید که خورشید شاه در آن زندانی بود. گرداگرد سرای گشت. دیوارها  بلند بودند و نگهبانها بر آن سرا نگهبانی می دادند. سمک گشت و گشت تا به جایی رسید که از آنجا آب بیرون میآمد. با کارد نقبی زد، به آن طرف دیوار راه باز کرد و داخل زندان رفت. صدای سخن گفتن خورشید شاه شنیده شد. به آن سو رفت. بر آنها وارد شد و سلام گفت. خورشید شاه گفت: ای آزاد مرد، تو کیستی که در این وقت به یاری  ما آمدهای؟

سمک گفت: منم، سمک!

ایشان با شنیدن نام سمک خرم شدند و گفتند: ای پهلوان، مگر تو آن روز کشته نشدی؟ ما تو را دیدیم که در میان کشتگان افتاده بودی!

سمک آنچه بر او گذشته بود، باز گفت. پسسوهان آورد و زنجیرها را برید. بندها را گشود و آنها را آزاد کرد. هر سه با هم میرفتند که در میان راه، شخصی  جلویشان را گرفت و هر سه را بشناخت. سمک  به طرف مرد دوید تا او را از پای در آورد. اما آن شخص گریخت. سمک او را دنبال کرد، اما نتوانست که او را بگیرد.

گویند که آن شخص، شبدیز، غلام مهران وزیر بود . همان که نامه قزل ملک را برای مهران  آورده بود. شبدیز از راهی مخفی، سمک،خورشید شاه و فرخ روز را دنبال کرد تا به سرای عیاران رسیدند. خوشحال شد و نزد مهران  بازگشت تا این خبر را به او بدهد. او در همان ساعت به سرای مهران رفت، خدمت کرد و آنچه دیده بود، همه را گفت.

برگرفته از کتاب: سمک عیار

ادامه دارد...