پاسخ به:حدیث روز
شنبه 15 خرداد 1400 6:36 PM
امام علی علیه السلام لا تَخلُو الأَرضُ مِن قائِمٍ للّهِِ بِحُجَّةٍ، إمّا ظاهِرا مَشهورا وإِمّا خائِفا مَغمورا، لِئَلاّ تَبطُلَ حُجَجُ اللّهِ و بَيِّناتُهُ وكَم ذا وأَينَ اُولئِكَ؟ اُولئِكَ ـ وَاللّهِ ـ الأَقَلّونَ عَدَدا، وَالأَعظَمونَ عِندَ اللّهِ قَدرا، يَحفَظُ اللّهُ بِهِم حُجَجَهُ وبَيِّناتِهِ، حَتّى يُودِعوها نُظَراءَهُم، ويَزرَعوها في قُلوبِ أشباهِهِم
زمين از وجود كسى كه حجّت خدا را بر پاى دارد ـ خواه آشكار و بهنام، خواه بيمناك و گمنام ـ، خالى نمىمانَد، تا حجّتهاى خدا و برهانهاى او از بين نروند. اينان چندند و كجايند؟ به خدا سوگند كه شمارشان اندك است؛ امّا نزد خداوند، پُر ارج و قدرند. خداوند به واسطه آنان، حجّتها و نشانههاى خود را نگه مىدارد، تا آنان نيز آنها (حجّتها و نشانهها) را به همتايان خويش بسپارند و در دلهاى همانندان خود بكارند.
نهج البلاغه : حكمت 147
