داستان دو شتر فربه

اسم من شتر است. من از خانواده‏ی پستانداران هستم. ما دو گونه هستیم. یکی شتر کوهان‏دار که در آفریقا و آسیا دیده می‏شود و دیگری شتر بی‏کوهان که در آمریکا به چشم می‏خورد.

شترهای کوهان‏دار دارای قدرت غیرقابل تصوری در برابر شرایط سخت کویری هستند. آنها که از بوته‏های خار کویر تغذیه می‏کنند، می‏توانند بدون آب در سفرهای طولانی کویری زنده بمانند. کوهان آنها سلول‏های چربی را انبار می‏کند و در زمان نبودن غذا ازآن به عنوان منبع انرژی استفاده می‏کنند. پاهای پهن شتر کوهان‏دار از فرو رفتن آن در ماسه‏های نرم جلوگیری می‏کند. ولی ساختمان  بدن شتر بدون کوهان برای زندگی در زمین‏های پر از سنگ ، در ارتفاعات بالا مناسب است.

اکثر ما شترها از هفت‏هزار سال پیش اهلی هستیم و از دو هزار سال پیش تاکنون هیچ‏گونه شتر یک کوهانه‏ی وحشی در دنیا دیده نشده است.

شتر دو کوهانه تا پیش از پنج‏هزار سال پیش اهلی نبود. هنوز نوع وحشی شتر دو کوهانه در صحرای «گبی» در مغولستان وجود دارد.

بدن ما در قسمت بالا کمر باریک است که باعث می‏شود در گرم‏ترین ساعت روز که  آفتاب کاملاً عمودی می‏تابد. سطح کمی از بدنمان در تماس با پرتو مستقیم خورشید باشد. ما شترها در کاروان بین 170 تا 270 کیلوگرم بار را با سرعتی معادل چهار، پنج کیلومتر در ساعت حمل می‏کنیم.

در کاروان معمولاً ما پنج روز حرکت می‏کنیم و بعد از آن، آب و غذا دریافت می‏کنیم. هر کدام از ما می‏تواند هفت روز بدون آب و غذا کار کند در حالی که اگر کار نکند نصف این مدت را می‏تواند تحمل کند. به غیر از باربری ما عرضه کننده‏ی تولیدات مهمی هستیم. شیر ما بسیار چرب و پر از مواد غذایی است. گوشت‏مان خوراکی می‏باشد و از پوست‏مان کمربند، صندلی و لباس تهیه می‏کنند و از پشم‏مان در تولید فرش و چادر استفاده می‏کنند.

نام من

نام من در قرآن با عبارت «الابل» در دو سوره‏ی «انعام» آیه‏ی 144 و سوره «الغاشیه» آیه‏ی 17آمده است که در دو آیه می‏خوانیم:

سوره «الغاشیه» آیه‏ی 17: آیا آنها به شتر نمی‏نگرند که چگونه آفریده شده است؟

آیه‏ی144 سوره «انعام» به حرام شمردن شتر توسط مشرکان اشاره دارد.

و خداوند به آنها می‏فرماید که حکم به حلال بودن یا حرام بودن حیوانات تنها به دست خداوندی است که آفریننده‏ی آنها و آفریدگار بشر و تمام هستی است.

بنابراین کسی که ادعای تحریم آنها را کند یا باید از طریق دلایل عقلی باشد و یا شخصاً وحی بر او نازل شده باشد و یا به هنگام صدور این فرمان از جانب پیغمبر(صلی‏الله علیه وآله وسلم) حضور داشته باشد.

و کسی که به دروغ چنین ادعایی کند و به خدا دروغ ببندد ستمکار است و خداوند حمایت خود را از ستمکاران دریغ می‏کند و آنها را سرگردان رها می‏کند.

همچنین در آیه‏ی 17 سوره‏ی «الغاشیه» سخن از آفرینش شتر آمده است که روی سخن به اعراب  مکه بوده است که شتر همه چیز زندگی آنها را تشکیل می‏داده و شب و روز با آن سرو کار داشتند. همچنین به دلیل ویژگی‏های عجیبی که این حیوان دارد و آن را از حیوانات دیگر متمایز می‏کند، خداوند به آن به عنوان آیتی از جانب خود اشاره کرده است.

نام من در ضرب‏المثل‏ها

نام من در ضرب‏المثل‏های زیادی به کار رفته که از آنها می‏توان به ضرب‏المثل: «شتر سواری دولا دولا نمی‏شود.» یا «شتر دیدی ندیدی» و همچنین «این شتری است که در خانه‏ی همه می‏خوابد» اشاره کرد.

نام من در احادیث و روایات

در روایات آمده که پیامبر (صلی‏الله علیه‏واله وسلم) دو شتر ماده داشت که نام آنها عضیاء و جدعاء بود و یک شتر نر به نام دیباج داشت.

همچنین در روایتی دیگر آمده مردی دو شتر فریه به پیغمبر(صلی‏الله علیه‏واله وسلم) هدیه داد. حضرت به اصحابشان فرمود: هر یک از شما که دو رکعت نماز با  وضوی کامل و قیام و رکوع و سجود با خشوع تمام به جا بیاورد که هیچ فکر دنیایی را به خود راه ندهد یکی از این دو شتر را به او جایزه می‏دهم. هیچ‏کدام ازاصحاب خودشان را آماده این کار ندیدند و حضرت تا سه بار این گفته را تکرار نمود و هیچ پاسخی نشنید. تا اینکه حضرت علی (علیه‏السلام) برخاست و گفت: «یا رسول‏الله من این نماز را ادا می‏کنم.» پیامبر فرمود: «بخوان.»

حضرت علی (علیه‏السلام) نماز را خواند وقتی که تمام شد جبرییل آمد و به پیغمبر گفت: «خداوند به شما سلام می‏رساند و می‏فرماید: یکی از این دو شتر را به علی (علیه‏السلام) بده.» پیامبر(صلی‏الله علیه‏واله وسلم) فرمود: «آخر من شرط کرده بودم به فکر دنیا فرو نرود و او هنگام سلام نماز به این فکر بود که کدامیک را من به او می‏دهم؟» جبرئیل گفت: «او به این فکر بود که کدامیک که فربه‏تر است به او بدهی تا آن را نحر کند وگوشت آن را در راه خدا ببخشد.

این فکر از افکار دنیوی نیست.» وقتی پیامبر (صلی‏الله علیه‏واله وسلم) این را شنید، اشک از چشمان مبارکشان جاری شد و هر دو شتر را به حضرت علی (علیه‏السلام) داد و حضرت علی (علیه‏السلام) هر دو را نحر نمود و گوشت‏شان را در راه خدا صدقه داد.