قصيده
به تن عود و به سينه مجمرستم
به هفتاد و دو ملت كافرستم
همي مشتاق بار ديگرستم
وز ايشان در رگ جان نشترستم
كه حسرت سايه و محنت برستم
يكي بي سايه نخل بي برستم
به پيكر هر سر مو خنجرستم
اگر خرسند گردم كافرستم
فروزنده تر روشن ترستم
كه دوزخ جز وي از خاكسترستم
پريشان مرغ بي بال و پر ستم
چو طفل بي پدر بي مادرستم
در ين عالم ز هركس كمترستم
كه از سوز جگر خنياگرستم
همه خار و خسك در بسترستم
چو مؤمن در ميان كافرستم
به گرمي چون فروزان اخگرستم
و يا پژمان گل نيلوفرستم
به شهر دل يكي صورت پرستم
به خوبي آفتاب خاورستم
كه مو تا جان ندادم وا نرستم
ازين رو نام بابا طاهرستم
بتا تاز ار چون تو دلبرستم
اگر جز مهر تو اندر دلم بي
اگر روزي دو صد بارت بوينم
فراق لاله رويان سوته ديلم
منم آن شاخ بر نخل محبت
نه كار آخرت كردم نه دنيا
نه خور نه خواب ديرم بي تو گويي
جدا از تو به حور و خلد و طوبي
چو شمعم گر سر اندازند صد بار
مرا از آتش دوزخ چه غم بي
سمندر وش ميان آتش هجر
درين ديرم چنان مظلوم و مغموم
نمي گيرد كسم هرگز به چيزي
به يك ناله بسوجم هر دو عالم
به بالينم همه الماس سوده
مثال كافرم در مؤمنستان
همه سوجم همه سوجم همه سوج
رخ تو آفتاب و مو چو حربا
به ملك عشق روح بي نشانم
رخش تا كرده در دل جلوه از مهر
بميرا دل كه آسايش بيابي
من از روز ازل طاهر بزادم
