غزل
كه صد دفتر ز كونين از برستم
كه آذر در ته خاكسترستم
جفاي دوست را خواهان نزستم
كه اين نه آسمانها مجمرستم
به چهره خوشتر از نيلوفرستم
به داغ دل چو سوزان اخگرستم
نه بهر دوستان سيم و زرستم
ولي بي دوست، خونين ساغرستم
كه مرغ خوگر باغ و برستم
دلي لبريز خون اندر برستم
دلا در عشق تو صد دفترستم
منم آن بلبل گل ناشكفته
دلم سوجه ز غصه ور بريجه
مو آن عودم ميان آتشستان
شد از نيل غم و ماتم دلم خون
درين آلاله در كويش چو گلخن
نه زورستم كه با دشمن ستيزم
ز دوران گر چه پر بي جام عيشم
چرم دايم در اين مرز و در اين كشت
منم طاهر كه از عشق نكويان
