ستاره‌شناسان سرانجام توانستند یک معمای قدیمی کیهانی را حل کنند که دلیل عدم تولید ستارگان جدید توسط ابر گازی فوق متراکم نزدیک هسته کهکشان راه شیری را توضیح داده است.
به گزارش ایسنا، به گفته محققان یک دلیل ساده برای این عدم زایایی این است که ابر گازی G0.253+0.016 بسیار سریع می‌چرخد و همچنین فاقد بسته‌های ضروری ماده متراکم‌تر است که در زیر گرانش خود فروپاشیده و به ستاره تبدیل می‌شوند.
نتایج این پژوهش نشان داده که شکل‌گیری ستارگان، بسیار پیچیده‌تر از تصور ستاره‌شناسان بوده و ممکن است بتواند به آنها در درک بهتر این فرآیند کمک کند.
ابر G0.253+0.016 که حدود 30 سال نوری امتداد دارد، برخلاف این باور متعارف است که ابرهای گازی متراکم باید ستارگان زیادی را تولید کنند.
این ابر 25 برابر متراکم‌تر از سحابی اوریون بوده که با سرعت زیاد ستاره تولید می‌کند اما G0.253+0.016 تنها چند ستاره تولید کرده که بسیار کوچک هستند.
محققان با استفاده از تلسکوپ آرایه زیرمیلیمتری در هاوایی دریافتند که این ابر از تکه‌های فوق متراکمی برای تولید ستاره برخوردارند. ستاره شناسان سپس با بررسی اطلاعات یک شبکه تلسکوپی دیگر موسوم به CARMA دریافتند که گاز درون این ابر 10 برابر سریعتر از ابرهای مشابه می‌چرخد و اینکه G0.253+0.016 در نزدیکی از هم شکافته شدن است.
از دیگر یافته‌های این پژوهش می‌توان به برخورداری این ابر از مونوکسید سیلیکون اشاره کرده که معمولا در پی برخورد گاز پر سرعت به ذرات غبار ایجاد می‌شود. میزان بالای این ترکیب نشان می‌دهد که احتمالا این ابر در نتیجه برخورد دو ابر دیگر بوده که در اثر این ضربه موجهای شوک قدرتمندی تولید شده است.
این پژوهش در مجله Astrophysical Journal Letters منتشر شده است.
