دانشمندان چطور میدانند که با تلسکوپ فضایی هابل در کجای آسمان به دنبال دورترین کهکشانها بگردند؟
شنبه 23 دی 1391 11:09 AM
جهان از همه سو در حال انبساط است و هیچ نقطهای را نمیتوان به عنوان مرکز پیدایش آن متصور شد و به دنبال دورترین و قدیمیترین کهکشانها گشت. از این رو انتظار میرود که بتوان دورترین کهکشانها را در همه جای آسمان یافت. امّا مشکل چیست؟
چشم انسان و سایر ابزار رصدی برای دیدن کهکشانها، ستارگان و سایر اجرام آسمانی نیاز به دریافت نور منتشر (یا منعکس) شده از آن جسم دارند. اما ستارگان، ابرها و گازهای بین ستارهای مانع از رسیدن نور کهکشانهای دوردست به ما میشوند. به طور نمونه اگر به سمت راهشیری در آسمان نگاه کنیم به احتمال زیاد در حال نگاه کردن به ستارگان نزدیک پر نور و محیط پیرامون آنها هستیم و در این مسیر، اجرام فراکهکشانی مجال اندکی خواهند یافت تا از لابلای موانع گوناگون به چشمان ما برسند.
از سوی دیگر، به دلیل انبساط جهان، نور اجرام دور به سمت سرخ گرایش پیدا میکند. دلیل این امر پدیدهی داپلر است. در این پدیده، طول موج ساطع شده از منبع دور شونده از ما، کشیده شده و ما صدایی بمتر و یا نوری سرختر را تجربه میکنیم. بنابراین اگر به دنبال کهکشانی بسیار دور در آسمان هستید باید در طول موجهای فروسرخ جستوجوکنید. این موضوع به معنای این است که نور این کهکشانها به صورت امواج حرارتی دریافت میشود. اما گرد و غبار بین کهکشانی موانعی بسیار قوی برای امواج حرارتی هستند. در نتیجه، از مناطقی در آسمان که گرد و غبار بسیاری در خط دید ما قرار میدهد نیز باید اجتناب کرد.
یافتن دورترین کهکشان یکی از اهداف اصلی تلسکوپ فضایی جیمزوب است. برنامهی قراردهی این تلسکوپ در فضا برای سال ۱۳۹۷ برنامهریزی شده و یکی از گرانترین پروژههای ناسا در سالهای اخیر است. اما فایدهی پرداخت چنین هزینههایی برای یافتن دورترین (قدیمیترین) کهکشان چیست؟
دانشمندان از این راه میتوانند تصویری شفافتر از جهان در دوران نوزادی خودش ارایه دهند و میتوانند نظریههای چگونگی پیدایش نخستین ستارگان و کهکشانها را بازبینی کنند. چگونگی پیدایش و روند تکامل جهان یکی از پرسشهای اصلی بشر است که هنوز جوابی قطعی به آن داده نشده است.
آسمان زیبای همیشگی انسان ها بوده است ... بیایید خودمان را در آسمان دریابیم
انسان به فضا رفت تا به زمین بنگرد
نــجــوم به زبـــان ساده وبلاگی است در مورد نجوم