چه خوب که هندی نیستیم

ما آسیایی‌ها معمولاً خیلی بیش‌تربه آداب و رسوم‌مان پایبند هستیم و اگر شما با این موضوع موافق نیستید، می‌توانید در ایام ازدواج نزدیکان‌تان کمی دقت به خرج دهید تا در این مورد اطمینان حاصل کنید. حتی بررسی‌ها نشان می‌دهد که کشورهایی مثل هند از جمله کشورهایی است که مقید بودنِ مردمانش به رسوم کهن یکی از موانع ازدواج جوانانش می‌باشد.

در این کشور آداب و رسوم ازدواج کمی تا قسمتی دشوار است و مطمئناً اگر شما به طور شفاف از شرایط ازدواج یک جوان هندی آگاه شوید نه تنها امید به زندگی‌تان بالا خواهد رفت، بلکه برای ازدواج مصمم‌تر خواهید شد. در واقع در هندوستان تهیه کالا و اجناس مورد نیاز برای زندگی و همچنین تامین پول نقد و طلا از طرف خانواده عروس نه فقط محدود به دوران ازدواج است بلکه تا پایان عمر بر عهده پدر و مادر عروس باقی می‌ماند، بنابراین مجرد ماندن دختران هندی جای هیچ تعجبی ندارد!

اما در کشور خودمان جمع‌آوری وسایل و اقلامی که در جهیزیه دختر قرار می‌گیرد بعد از مراسم عقد شروع می‌شود اما گاهی مادران با پشتکار فوق‌العاده‌ای از دوران کودکی دختر دلبندشان این کار را آغاز می‌کنند. غافل از این که دختر خانم بزرگ می‌شود و با غرولند فراوان از سلیقه‌ی مادرش ایراد می‌گیرد. 

در این‌جا باید خاطرنشان کرد که خیلی از وسایلی که مادران عزیز در گذشته برای دخترشان خریده‌اند کیفیت مرغوب‌تری نسبت به کالاهای امروزی دارد و یقیناً ایراد گرفتن از وسیله‌ای که با هزار آرزو و امید تهیه شده، کار درستی نیست. از مسائل اخلاقی که بگذریم جهیزیه باید ساده و سبک باشد و در حدی تهیه شود که بتواند نیازهای اساسی یک زندگی دو نفره را تامین کند. همان‌گونه که جهیزیه حضرت زهرا (س) به روایتی هفده قلم بود و به قیمت شصت و سه درهم خریداری شد. 

معمولاً برای بردن جهیزیه عروس روز خاصی تعیین می‌شود و در گذشته تمام جهیزیه در سینی‌های بزرگی چیده می‌شد و همراه با شادی و کل‌زدن و خواندن ترانه‌های محلی به خانه‌ی داماد برده می‌شد. البته جهیزیه تنها قسمتی از تمام آداب و رسومی است که ما همچنان به آن پایبند مانده‌ایم چرا که ازدواج در بعضی از کشورهای آسیایی با سنت‌های کهن دیگری نیز انجام می‌شود.