شکستگی‌ها انواع شکستگی محل شکستگی آسیب‌های نسوج نرم همراه شکستگی علائم و تشخیص شکستگی درمان مراقبت

شکستگی استخوان‌ها به انواع عرضی، مایل، مارپیچی و خردشدگی تقسیم می‌شود.
وقتی لبه های تیز استخوان شکسته، پوست را سوراخ کند، یا به هر طریقی محل شکستگی با محیط بیرون ارتباط داشته باشد، شکستگی بسته یا ساده گفته ‌می‌شود.
در شکستگی باز احتمال خطر عفونت زیاد است و احتیاج به درمان‌های مخصوص دارد. چنانچه شکستگی در مفصل ایجاد شود شکستگی داخلی مفصلی نامیده می‌شود و کندگی حالتی است که قسمتی از استخوان در محل چسبندگی عضله یا رباط از جا کنده شود.
انواع مختلف جابجائی در شکستگی‌ها عبارت است از زاویه دار شدن، چرخش و کوتاهی . هدف اولیه هر نوع درمان شکستگی بازگرداندن دقیق وضعیت استخوان به حالت اولیه آن است؛ یعنی با جا اندازی قطعات شکسته شده را اصلاح نمود.

وقتی به شکستگی مشکوک شدیم فرد ورزشکار یا مربی باید کارهای زیر را به ترتیب انجام دهد:
1- پوشانیدن زخم باز با باند یا پارچه تمیز
2- بی‌حرکت کردن اندام با آتل
3- بالا نگه داشتن اندام آسیب دیده
4- ترتیب دادن انتقال به بیمارستان در حداقل زمان ممکن جهت رادیوگرافی و درمان. در اغلب موارد امکانات استفاده از بانداژ و اسپیلنت در دسترس نیست و در این مورد ابتکار لازم است. دستمال تمیز، کمربند، تسمه، تکه‌های لباس و تجهیزات ورزشی چیزهایی هستند که می‌یتوان از انها استفاده کرد. سلیقه و ریزه‌کاری مهم نیست ، ولی بی‌حرکتی برای جلوگیری از درد و آسیب بیشتر ، ضروری است.
معمولاً برای بی‌حرکتی ، اندام فوقانی آسیب دیده را سریع می‌بندیم.
ساق آسیب دیده نیز به ساق سالم بسته می‌شود. بی‌حرکتی باید مفصل بالا و سک مفصل پایین محل شکستگی را دربرگیرد. اصلاح و هر گونه جابجائی کار پزشک است. با این کار خونریزی را می‌توان کنترل کرد. درد کم شده و جریان خون عضو بهتر می‌شود.
در شکستگی‌های بدون جابجائی قسمت آسیب دیده را بی‌حرکت کرده و با گچ‌گیری آن را درمان می کنیم. در درمان بسیاری از شکستگی‌ها راه رفتن و حرکت حساب شده و با محافظت، اهمیت بسزائی داشته و باعث می‌شود بازگشت به تمرین و مسابقات تسریع شود. این کار با استفاده از پریس‌ها و اورتوزها (کفش‌ها و وسائل ارتوپدی محافظ و نگهدارنده اندام) و اکترنال فیکس تور (دستگاه‌هائی که با کار گذاشتن میله‌های باریک در استخوان از راه پوست و متصل کردن میله‌ها با چفت و بست به میله‌های قوی‌تری شکستگی را ازه راه پوست ثابت می‌کنند.)
در مواردی جراحی ، قطعات شکسته شده را با سیم پیچ کردن با سیم استیل ، پیچ ، میخ ، میله یا صفحه ثابت می‌کنیم.
معمولاً با ثابت کردن داخلی نیز از گچ‌گیری ، ولی به مدت نسبتاً کوتاهتری استفاده می‌کنیم. در بعضی موارد ثابت کردن داخلی احتیاج به بی‌حرکت کردن با گچ ندارد.

جهت برقراری آمادگی قلبی، عروق و پیش‌گیری از ضعف و آتروفی عضلانی ، تمام قسمت‌هائی از بدن که خارج از گچ است باید به طور فعال تحت تمرینات عضلانی قرار گیرد.
عضلانی که زیر گچ واقع شده‌اند باید تحت تمرینات ایزومتریک قرار گیرند. بعضاً در انواع خاصی از گچ که به نام (استفاده از لولا در ناحیه مفصل مثل مفصل زانو یا آرنج)نامیده می‌شود، می‌توان ورزش‌های دینامیک انجام داد. مدت زمانی که لازم است عضو در گچ قرار گیرد بسته به نوع و محل شکستگی ، شدت آن و سرعت جوش خوردن فرق می‌کند. به عنوان مثال در شکستگی مچ دست ممکن است حدود 4 الی 6 هفته و در شکستگی ساق حداقل سه ماه عضو مربوطه در گچ بماند. پس از باز کردن گچ حداقل همین مدت زمان جهت توان‌بخش