در مدح و مصیبت قمر بنی هاشم علیه السلام

عباس که فرزند علی شیر خداست * در معرفت و علم و ادب، بی همتاست

تشبیه اگر به شمس گردیده حسین * در پرتو خورشید، قمر هم پیداست

چون پا به رکاب کرده می گشت سوار * گویی که زقامتش، قیامت برپاست

دشمن همه از هیبت او می لرزید * گویا که اباالفضل، همان شیر خداست

صدها صف دشمنان به یک حمله درید * جنگاور صفین، وصف کرببلاست

وارد به شریعه گشت و لب تر ننمود * الحق که به روزگار، این رسم وفاست

گفتا به خدا نمی چشم آب روان * تا تشنه جگر، نور دو چشم زهراست

بیرون زشریعه گشت و عازم به حرم * داند که صدای العطش، سوی سماست

دشمن به کمین نشست و با تیغ جفا * همّش همه قطع دست محبوب خداست

[88]

از هر طرفش تیر چو باران آید * آن مشک پر آبش، هدف تیر بلاست

آندم که به مشک آب تیری بنشست * نومید شد و آه زقلبش برخاست

آندم که عمود کین شکافَد فرقش * هنگام وداع با خون خداست

فرمود به بالین اباالفضل حسین * از مرگ تو دیگر نشود پشتم راست

مرثیه سرا یگانه در ماتم توست * چشم طمعش بسوی تو در روز جزاست.(42)

42. دیوان اشعار: ص94.

منبع:برگرفته از كتاب سقاي تشنگان كربلا

كتابخانه پايگاه اينترنتي حوزه