زنان الگو

سیده نفیسه دختر حسن بن زید(پسر امام حسن مجتبی(ع)) در عبادت بسیار کوشا بود. روزها روزه می گرفت و شب ها به عبادت و راز و نیاز می پرداخت و از آن جا که دارای ثروت زیادی بود، به بیماران و نیازمندان کمک می کرد. وی، سی بار به سفر حج مشرف شد که بیشتر آن با پای پیاده بود.

سیده نفیسه، سالی با همسرش اسحاق موتمن(پسر امام صادق(ع))از مدینه منوره به زیارت حضرت ابراهیم خلیل مشرف شد و در برگشت به مصر آمد و در منزلی سکنی گزید. در همسایگی آن ها دختری نابینا و یهودی زندگی می کرد. روزی به آب وضوی سیده نفیسه تبرک جست و بینایی چشم هایش را بازیافت؛ از این رو بسیاری از یهودی ها ایمان آوردند و اهل مصر به او اعتقاد عجیبی پیدا کردند و از او خواستند که در مصر بماند. وی تقاضای مردم را پذیرفت و مردم نیز از محضرش، برکات زیادی را مشاهده نمودند و استفاده های بسیاری از او بردند.آن بانوی مکرمه، قبری با دست خویش ساخته بود و پیوسته به داخل آن رفته، نماز می خواند و قرآن تلاوت می کرد، تا این که در ماه مبارک رمضان سال208ه.ق به دیار باقی شتافت.

وی هنگام احتضار روزه بود، از او خواستند که روزه اش را افطار کند، فرمود:"عجبا! سی سال تمام از خدا خواسته ام که در حال روزه از دنیا بروم، حالا که روزه ام و نزدیک است از دنیا بروم و به آرزوی خود برسم؛ افطار کنم؟!"

آن گاه شروع کرد به خواندن سوره انعام و همین که به آیه"لهم دارالسلام عند ربهم" رسید از دنیا رفت.

بعد از رحلتش همسرش بر آن شد تا جنازه او را از مصر به مدینه منتقل کند؛ اما مردم مصر تقاضا کردند او را در سرزمین آنان دفن کند تا از قبرش برکت جویند؛ ولی اسحاق امتناع ورزید. شب رسول گرامی را در خواب دید که به او فرمودند: ای اسحاق! نفیسه را نزد مردم مصر بگذار تا برکت بر آنان نازل شود.

از این رو جنازه آن بانوی متقی در مصر، در همان قبری که خود تدارک دیده بود و 190بار در آن ختم قرآن کرده بود، به خاک سپرده شد.