((دگرس))
((برگشت))

مه دل خوانه، بورم به مازندرون
(دلم می خواد به مازندران بروم)
بورم بگردم ، اونجه دشت میون
(بروم آنجا در میان شالیزار گردش کنم)
بورم اونجه هنیشم،اون جنگل سبز میون
(بروم آنجا و در میان جنگل سبز بنشینم)
بورم کنار روخنه ، هاکنم اون اوره میون
(بروم کنار جویبار و از میان آب گذر کنم)
مه دل خوانه، بورم به مازندرون
(دلم می خواد به مازندران بروم)

مه دل اونجه ، مه جان اونجه
(دلم آنجاست،جانم آنجاست)
همه فکر و خیالم اونجه
(تمام اندیشه ام آنجاست)
هسّمه عاشق اون سبزه وا گل
(من عاشق آن سبزه و گل هستم)
عاشق دارا درختا سنبل
(عاشق درختان و سنبل هستم)
مه دل خوانه، بورم به مازندرون
(دلم می خواد به مازندران بروم)

آخه من عاشق اون دریامه
(چون من عاشق آن دریا هستم)
عاشق جنگلا اون صحرامه
(من عاشق آن جنگل و مراتع هستم)
عاشق چهچه اون بلبل مس
(عاشق چهچه آن بلبل مست)
عاشق وارشا ورفا وامه
(عاشق باران و برف و باد هستم)
مه دل خوانه، بورم به مازندرون
(دلم می خواد به مازندران بروم)

من که اسیرا خسّومه،اینجه وا این شهر کنار
(من که اینجا اسیر و خسته در این شهر هستم)
مه دل برای مازرون ، ندارنه هیچ صبــر و قـرار
(دلم برای مازندران آرام و قرار ندارد)
مه دل اون مردم باصفا وسّه پر زنده
(دلم برای آن مردم باصفا پر می زند)
یاد اون مهرا وفا مه گوش ور پر زنده
(یاد آن خاطره ها و آن مهر و محبت چون صدایی در گوشم هست)
مه دل خوانه ، بورم به مازندرون
(دلم می خواد به مازندران بروم)

مازرون مهرا وفا فراوونه
(در مازندران مهر و وفا فراوان هست)
مازرون عشقا صفا فراوونه
(در مازندران عشق و صفا فراوان هست)
مازرون عاشق دل خسّه دارنه
(مازندران عاشقان دلخسته دارد)
مازرون شکوفه ها فراوونه
(مازندران شکوفه فراوان دارد)
مه دل خوانه ، بورم به مازندرون
(دلم می خواد به مازندران بروم)