سفرنامه حج

سه شنبه 25 فروردين 43

مدينه

فقط ايرانى‏ها هستند كه رفت و آمدشان به حجاز انحصارى است و از راه‏هوا. و عيب كار اين است كه در برگشتن حتى نمى‏توانند به عراق بروند. اگركسى بخواهد زيارتى هم از كربلا و نجف و يا شام بكند بايد بليط برگشتنش‏را فراموش كند و از نو بليط بخرد براى بغداد يا دمشق. صبح ناشتا راه افتادم‏بسمت احد. پياده «احد» ييلاق مانند مدينه است. پر از آب و آبادانى بعدرفتم به مسجدالنبى. معمولاً از باب‏السلام وارد مى‏شوم. بزرگتر است و رفت‏و آمد راحت‏تر. و قدمى دور تا دور رواق. و پلكيدن وسط كبوترها. طوافى‏هم دور ضريح. نسبتاً خلوت بود. گوشه و كنار حرم، مردم به انتظار نماز سرصف جا گرفته، و سخت مواظب اينكه كسى به گوشه سجاده‏شان نگاه چپ‏نكند. عجب تعلقى مى‏جويد اين آدميزاد. حتى در چنين سفرى. يعنى نفهميدم‏و پايم گوشه سجاده‏اى را برگرداند. يارو چنان زد پشت پايم كه درماندم چه‏كنم. فقط نگاهش كردم. پيرمردى بود و عرب نمى‏نمود و ذكرگويان تسبيح‏مى‏گرداند. اما در چشمش ددى نشسته. كه من خجالت كشيدم.
(آن زن هم اطاق ما... الان آمده، خوش و خوشحال كه سوغاتى خريده‏ام...ململ نازكى براى روى سر خريده. با نقش مكرر ورق‏هاى بازى... و لابدساخت ژاپن يا جابلقا. آن وقت سوغات از مدينه طيبه! چيزى بهش نگفتم.اما به خواهرم گفتم كه حاليش كند.)

چهارشنبه 26 فروردين

مدينه

حالا ديگر مسلم است كه سعوديها دوشنبه را اول ماه حج گرفته‏اند. پس‏چهارشنبه ديگر عيد است. يك روز اختلاف با شيعه. و همين چه بحثها كه‏نينگيخته. همه‏شان تصديق هم مى‏كنند چاره‏اى جز متابعت نيست و تكروى‏در حج معنى ندارد.
گويا جمعه حركت خواهيم كرد بطرف مكه. احرام پوشيده.