درچه صورتی یک معلم ازشاگردش راضی می شود؟

رضایت‌خاطر معلم
آبراهام مازلو

سخنی از این جستار: «در کلاس‌های معمولی، بچه‌ها خیلی زود یاد می‌گیرند که پاداش خلاقیت، تنبیه است.»
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
اکثریت قابل‌توجهی از معلمان، مدیران و طراحان مواد درسی، مدیران مدارسِ خود را وقف این مسأله کرده‌اند که بچه‌ها را به دانشی مجهز کنند که بدان نیاز دارند تا بتوانند در جامعه‌ی صنعتی زندگی کنند. این افراد مسئول از قدرت خلاقه یا تخیل خود استفاده نمی‌کنند و کمتر از خود می‌پرسند چرا دست به تدریس چنین مواد درسی می‌زنند. توجه عمده‌ی آن‌ها به بازده و کارایی کارشان است. یعنی بیشترین واقعیت‌ها را در مغز بیشترین دانش‌آموزان در حداقل وقت، خرج و کوشش جا می‌دهند. از سوی دیگر، تعداد مربیانی که دیدگاه انسان‌گرایانه دارند و هدف‌شان خلق انسان‌های بهتر است یا اگر بخواهیم از اصطلاح‌های روان‌شناختی استفاده کنیم، می‌خواهند انسان‌هایی تربیت کنند که خودشکوفا باشند یا خویشتن را تعالی بخشند، در اقلیت است.
هدف نهایی یادگیری در کلاس، رضایت‌خاطر معلم است. در کلاس‌های معمولی، بچه‌ها خیلی زود یاد می‌گیرند که پاداش خلاقیت، تنبیه است. درحالی‌که، تکرار پاسخی که از حفظ کرده‌اند، پاداش در بردارد و به‌جای اینکه مسأله را درک کنند، بیشتر روی چیزهایی که معلم از آن‌ها انتظار دارد، تمرکز پیدا می‌کنند.


برگرفته از كتاب:
مازلو، آبراهام هارولد؛ زندگي در اينجا و اكنون؛ برگردان مهين ميلاني؛ چاپ دوم؛ تهران: فرا روان 1386.