پژوهش و سازندگي

معمولا امکان کاهش تنش خشکي در گياهاني که در مناطق با بارندگي کم در شرايط ديم کاشته مي شوند، وجود دارد. تنش نتيجه روند غير عادي و فرآيندهاي فيزيولوژيک است که از تاثير و ترکيب يک يا چند عامل زيستي و محيطي حاصل مي شود. گياهي چون آفتابگردان که سازگار با مناطق معتدل رطوبتي مي باشد، در مناطق نيمه خشک با آبياري و گاهي بدون آبياري نيز کشت مي شود. به منظور کشت اين گياه در اين گونه مناطق، ضرورت دارد که ضمن استفاده از ارقام مناسب و متحمل به خشکي، از تکنيک هاي زراعي مناسب استفاده و از مقدار محدود آب موجود نيز استفاده بهينه گردد. بديهي است که با اعمال حداقل يک بار آبياري امکان کاهش تنش و به دنبال آن افزايش راندمان در توليد محصول وجود دارد. تا کنون چنين ثابت شده است که اثرات سو ناشي از تنش رطوبتي بر رشد و نمو گياهان بستگي به زمان وقوع تنش، شدت تنش، مرحله رشدي و ژنوتيپ آنها دارد. لذا انتخاب زمان مناسب آبياري نيز مي تواند بر عملکرد محصول تاثير بيشتري داشته باشد. هدف اين تحقيق ارزيابي عملکرد سه رقم آفتابگردان در شرايط ديم در سه سطح بدون آبياري، يک بار آبياري در زمان گلدهي، و يک بار آبياري در زمان دانه بندي، در طرح آزمايشي فاکتوريل 3×3 مي باشد. نتايج حاصل از داده هاي اين آزمايش نشان داد که يکبار آبياري در مرحله گلدهي، عملکرد دانه را از مقدار 768.2 در تيمار شاهد به 1234 کيلوگرم در هکتار افزايش داده است. افزايش درصد روغن نيز در اثر اين عامل محيطي نسبت به شاهد، 25 درصد بوده است. به هر حال، عملکرد گياهان تحت تاثير کاهش تنش بعد از اعمال آبياري تحت تاثير قرار گرفت و افزايش يافت. با اين وجود، در عملکرد دانه حاصل از تيمارهاي آبياري تکميلي در دو مرحله گلدهي و دانه بندي، تفاوت معني داري مشاهده نشده است. در اين آزمايش، درصد روغن از 33 در حالت تنش به 41 درصد بعد از آبياري در مرحله گلدهي، و به 36 درصد بعد از آبياري در مرحله دانه بندي رسيد. بيوماس کل افزايش 17 درصدي و 5 درصدي را به ترتيب در نتيجه آبياري در مرحله گلدهي و در مرحله دانه بندي به خود اختصاص داد.

 نسخه قابل چاپ