پژوهش هاي خاك (علوم خاك و آب)

توازن عناصر غذايي در بافت هاي گياهي از بحث هاي مهم در علم تغذيه گياهي مي باشد. يکي از عوامل مهم برهم زننده توازن تغذيه اي، برهمکنش بين عناصر در گياه است. به منظور بررسي برهمکنش عناصر روي، آهن و منگنز باهم و تاثير آن بر غلظت اين عناصر در اندام هاي مختلف گندم (Triticum aestivum L.)، يک تحقيق گلخانه اي به صورت فاکتوريل در قالب طرح کاملا تصادفي با چهار تکرار صورت گرفت. تيمارها شامل سه سطح روي0) ، 40 و 80 ميلي گرم در کيلوگرم خاک)، سه سطح آهن و سه سطح منگنز 0)، 15 و 30 ميلي گرم در کيلوگرم خاک) به ترتيب از منابع سولفات روي، سکوسترين آهن و سولفات منگنز بودند. نتايج اين تحقيق نشان داد که کاربرد روي بطور معني داري باعث افزايش غلظت آهن در ساقه 85.22) به 99.45 ميلي گرم در كيلوگرم) و کاهش آن در ريشه (از 171.4 به 159.7 ميلي گرم در كيلوگرم) و خوشه (از 55.95 به 52.56 ميلي گرم در كيلوگرم) گرديد. از طرف ديگر، غلظت منگنز را در ريشه و ساقه کاهش و در خوشه افزايش داد. مصرف خاکي آهن، باعث کاهش غلظت روي و منگنز در خوشه (به ترتيب از 46.6 و 43.31 به 44.18 و 33.76 ميلي گرم در كيلوگرم) و ساقه (به ترتيب از 34.35 و 24.43 به  25.97و 20.42 ميلي گرم در كيلوگرم) و افزايش غلظت آنها در ريشه گرديد. مصرف منگنز باعث افزايش غلظت روي در ريشه و ساقه (به ترتيب از 57.41 و 29 به 59.21 و31.28  ميلي گرم در كيلوگرم)، افزايش غلظت آهن در ساقه و خوشه (به ترتيب از 142.2 و 52 به 163.9 و55.17  ميلي گرم در كيلوگرم) و کاهش غلظت آهن در ريشه گرديد. نتايج همچنين نشان داد که در مصرف توام اين سه عنصر، مقدار انتقال روي از ريشه به خوشه بيش از دو عنصر ديگر بود. با توجه به نياز بيشتر گندم به آهن و منگنز نسبت به روي، اين امر مي تواند باعث برهم خوردن تعادل اين عناصر در گياه بخصوص در دانه گندم گردد.

 نسخه قابل چاپ