همسر شهيد مى گويد...

ايشان از سال 1359 و در روزهاى جنگ در جبهه بودند. در دزفول و دشت عباس و عين خوش بيشتر در عمليات نامنظم شركت مى كردند. بعد از مدتى به جبهه هاى غرب رفتند. فرمانده قرارگاه حمزه سيدالشهدا بودند و در عمليات والفجر 2 كه طراحى عمليات از خود ايشان بود شركت داشتند و آخرين سمت ايشان فرمانده لشكر نيروى مخصوص بود كه عمليات را انجام دادند و در اواخر اين عمليات بود كه خداوند او را بسوى خودش برد.

با اينكه كاملا اطمينان داشتم كه روزى مى رسد كه ايشان به اين مقام بزرگ مى رسند ولى در آن روز انتظار اين خبر را نداشتم، چون شب قبل خواب ديده بودم كه ايشان آمده اند و خواب هاى خوبى از ايشان ديده بودم. ايشان براى مرخصى آمده بودند كه دوباره ايشان را در جبهه مى خواهند و يك روز بعد از شهادتش من در مدرسه بودم كه به من خبر را دادند و متوجه شدم كه همسرم شهيد شده است.

در مورد خصوصيات اخلاقى اين شهيد بزرگوار فقط چند كلمه صحبت مى كنم، روى يكى از دفترچه هاى يادداشت خودش كه براى ما آوردند خواندم كه نوشته بود « در ميدان نبرد علاوه بر دانش و معلومات، جسارت ها و لياقت ها و ابتكارات در فرماندهى لازم است » و واقعا اين صفات فرماندهى را ايشان داشتند و كاملا به آن عمل مى كردند و در قسمت ديگر نوشته بودند كه « مرگ با افتخار بر زندگى ننگين ترجيح دارد، هرگز در اين دنيا هراس نداشته باشيد » و تمامى اين نوشته ها را از سخنان حضرت على (ع) و ائمه اطهار مى نوشتند. حتى طرح ها و نقشه هاى جنگى همه از روى آيه هاى قرآن بود كه اين را من مطمئن هستم. و اما بعد از شهادتشان از خداوند مى خواهم كه راهش را به همان طريقى كه بود ادامه دهيم، يعنى عمل نه فقط حرف زدن، و فقط طى نمودن اين راه است كه به ما التيام مى بخشد. نبودنش همه را ناراحت مى كند حتى ملت ايران را چون واقعا مثمر ثمر بود. شهادتش چون مى دانيم چه معناى دارد و در كجا هست و انشالله بايد شفاعت ما را هم بكند.