آلودگی دریا

فلزات جزء آلاينده‌هاي پايدارند يعني در معرض حمله باكتريايي قرار ندارند فلزات آلاينده محيط آبي به 2 دسته‌اند: فلزات سنگين و فلزات سبك: فلزات سنگين فلزاتي هستند كه دانسيته آنها كمتر از 5 باشد تعدادي از فلزات براي موجودات زنده ضروري مي‌باشند ولي هنگامي كه اين مقدار از يك حد معين تجاوز نمايد يك نوع آلودگي به شمار مي‌آيد و ديگر ضرورتخ حياتي براي جاندار نداشته و موجبات مرگ آن را فراهم مي‌آورد فلزاتي كه در فهرست مواد سمي قرار مي‌گيرند عبارتند از: آلومينيوم، آرسنيك، بوليوم، بيسموت، كادميوم، كرم، كبالت، آهن، سرب، مس، منگنز، جيوه، نيكل، سلنيوم، تاليوم، قلع، روي و تيتانيوم. دوزهاي بالاي اين عناصر بسيار سمي است كه برخي از آنها از طريق دستگاه تنفسي وارد بدن جانداران مي‌شود. امروزه از يك طرف فلزات مهم‌ترين نقش را در توسعه تمدن ايفا مي‌كنند و از طرف ديگر در طي هر يك از مراحل دستيابي و استفاده از فلزات مقاديري از محصولات فلزي و فرعي به محيط افزوده مي‌گردد و باعث ايجاد آلودگي فلزي در محيط مي‌شوند عليرغم منابعي با وسعت زياد اغلب آلوده كننده‌هاي فلزي سرانجام به محيط‌هاي آبي منتهي مي‌شوند زيرا ضايعات فلزي بسياري از اعمال صنعتي مايع مي‌باشند كه به راحتي به آبهاي طبيعي مي‌رسند علاوه بر آن مقادير زيادي از آنها به هوا رها شده كه دوباره طي يك سري فرآيند به زمين بالاخص محيط‌هاي آبي باز مي‌گردند پايداري فلزات اجازه مي‌دهد كه در فواصل قابل توجه توسط آب يا هوا منتقل شوند. مثال بارز در اين زمينه وسعت زيستي فلزات در زنجيره‌هاي غذايي است كه نتيجه آن به مخاطره افتادن سلامتي گياهان و جانوراني است كه از اين مواد غذايي استفاده مي‌كنند در ميان فلزات دو فلز جيوه و بريليوم خطرناك‌تر از سايرين هستند لذا بررسي عملكرد آنها در محيط بسيار قابل توجه است در جداول زير ورودي برخي از فلزات به درياي شمال و ساير منابع آبي حائز اهميت نشان داده شده است. (آربي كلارك-1923).

مقادير ورودي (تن) تقريبي برخي از فلزات سمي به درياي شمال 1990