تفاوت مربیان بزرگ در دیدارهای حساس مشخص می شود

برای درک بهتر موضوع مطلوبست از حاشیه کاسته و مستقیم به اصل موضوع بپردازیم یعنی بررسی عملکردقلعه نویی و اینکه چرا قلعه نوعی نتوانست از این فرصت مناسب ، بهره لازم را ببرد و درحالی که تیمش از حریف پیش افتاد در دقایق پایانی بازی ، پیروزی را با تساوی عوض کرد! در این دیدار تصور می شد تیم آبی از ابتدا نبض بازی را در دست گرفته و تیم حریف را تحت فشار قرار دهد اما اینگونه نشد و این وینگادای پرتغالی بود که در مدت کمتر از چهار روزهم تیم استقلال را به خوبی آنالیز کرده و هم تاکتیک مناسبی برای این دیدار تدارک دیده بود و چه بسا اگر به جای نیکبخت ناآماده و پراشتباه یک مهاجم سرحال مانند توره در نوک پیکان پرسپولیس قرار داشت نتیجه دیگری رغم می خورد.
کادر فنی استقلال برخلاف تصور همگان نه تنها نتوانست از برتری فنی تیمش بهره لازم را ببرد بلکه با ترساندن و تهدید بازیکنان خودی باعث شده بود تا بازیکنان این تیم نتوانند بازی همیشگی خود را به نمایش بگذارند به طور کلی استقلال تمام برنامه اش در ضد حملات و استفاده از سرعت برهانی و اکبرپور خلاصه می شد نه ازسانترهای حیدری خبری بود و نه از نفوذهای امیرآبادی.
اما مربی پرسپولیس یک تاکتیک مناسب و روبه جلو طراحی کرده بود و با سیستم سه چهار سه قصد غافلگیری استقلال را داشت که تاحدودی هم موفق شد و تنها به دلیل عدم آمادگی هر سه بازیکن مهاجمش یعنی نیکبخت ، باقری و کریمی در اجرای کامل برنامه هایش ناکام ماند.
آری در روزی که تیم استقلال تا قبل از بازی از هر جهت برتری محسوسی نسبت به حریف داشت و شرایط برای یک برد شیرین آماده بود کادر فنی استقلال نتوانست از این موقعیت ویژه استفاده کند و به نوعی بهترین فرصت را برای تلافی ششتایی معروف از دست داد. برای رسیدن به مقصود بهتر است تیم امروز استقلال را با تیم پرسپولیس در زمان دنیزلی مقایسه کنیم در آن سال تیم دنیزلی در هر دو دیدار با جسارت حاضر شد که در دیدار رفت پیروز ، اما در دیدار برگشت علی رغم اینکه وضعیت بهتری داشت و همگان تصور برد این تیم را داشتند نتوانست استقلال را شکست دهد اما نکته جالب این است که هیچ کس دنیزلی را برای کسب مساوی سرزنش نکرد چرا ؟ مگر نه اینکه تیم آن روز دنیزلی دقیقا به مانند استقلال امروز به یک وحدت تاکتیکی مناسب دست یافته بود و می بایست حتما" استقلال را شکست می داد ؟

پاسخ این سوال بسیار روشن است اگر به آمار پایان بازی اخیر دقت کنید می بینید تمام تعریف هایی که از استقلال در چند روز قبل از دربی صورت گرفته فقط مربوط به قبل بوده و در این دیدار هر دو تیم به یک اندازه صاحب موقعیت گل شده و در شرایط مساوی قرار داشتند با این تفاوت که تمام موقعیت های گل استقلال از روی ضدحمله به دست آمده در حالیکه موقعیت های پرسپولیس بر اثر فشار بر تیم استقلال حاصل شده است. به عبارتی علی رغم آمادگی استقلال ولی این تیم پرسپولیس بوده که تیم قالب میدان لقب گرفته اما در دیداری که تیم دنیزلی باوجود تمام شایستگی ها به تساوی دست یافت نه تنها آمار پایان بازی حکایت ازبرتری بی چون چرای تیم دنیزلی داشت(به عنوان مثال9موقعیت گل درمقابل دوموقعیت گل) بلکه اکثرکارشناسان لب به تحسین تیم دنیزلی گشودند تا جاییکه علی پروین آن دیداررا زیبا تر ازشش تایی معروف دانست و گفت استقلال خیلی خوش شانس بود وگرنه تیم دنیزلی حداقل باید شش گل می زد .

.به طور کلی باید گفت داشتن جسارت لازمه مربیان بزرگ است ولی در روزی که جناب قلعه نویی می بایست جسارت به خرج می داد دل به اتفاقات بازی سپرد تا مبادا بازنده دربی لقب گیرد. در پایان باید اذعان کرد که مربیان بزرگ در شرایط سخت و در دیدارهای حساس شناخته می شوند و اگر وینگادا در کمتر از چهار روز تمام رشته های قلعه نوعی را پنبه می کند یا اینکه مربی دیگری همچون آری هان در کمترین زمان ممکن تنها با دو تغییر کوچک جلوی شکست تیمش رادر دربی می گیرد چیز زیاد عجیبی نیست تنها باعث اثبات بسیاری از مسائل می شود که ما نمی خواهیم بپذیریم.