تاریخ ایران- سلسله علویان

محمد بن زید داعی مطلق و به قول اسفندیار، داعی کبیر خوانده می‏شد.

بنا به روایات، شاعر، فاضل، عارف و نیکو سیرت بود.

مرگ او در نزد سادات و علماء، غالباً با تأثر و تأسف تلقی شد.

سرش به بخارا فرستاده شد و تن بی سرش در نزدیک دروازه جرجان دفن شد.

با شکست و مرگ او، اهل طبرستان استقلال خود را و زیدیان ولایت، رهبری را که نزد آن ها، نمونه‏ای از سجایای عالی محسوب می‏شد از دست دادند.