تاریخ ایران- سلسله علویان

سید حسن که در مدینه به دنیا آمد و قسمتی از عمر خویش را در ری گذراند، در بین علویان به

«داعی الی الحق» و «داعی اول» ملقب شد.

چهره ی خشن ؛ چنان که چند تن از علویان و خویشان خود، از جمله سید حسن عقیقی را به سبب آن که در ساری جمعی را به بیعت خویش دعوت کرده بود، بدون ملاحظه به قتل رساند و در گورستان گبرکان دفن کرد.

کسانی را که در آمل نزد او به نفاق منسوب بودند، با تظاهر به بیماری و نزدیک بودن مرگ خویش واداشت تا مخالفت باطنی خود را آشکار سازند؛ سپس به همین اتهام، تمامی آن ها را در جامع شهر به قتل رساند.

همچنین یک بار شهر چالوس را به دلیل آن که در برابر دشمنش یعقوب لیث صفاری، مقاومت نکرده بودند، به آتش کشید و زمین های مردمان را به دیالمه بخشید.

چهره ی مهربان ؛ ولی با وجود این همه، خشونت ، در جلب و استمالت قلوب خلق، جوانمردی و بخشش را نیز همچون وسیله‏ای مؤثر به کار می‏برد.

در مورد سلیمان بن عبدالله طاهر که در نبرد با سید مغلوب شده, زن و فرزندانش در طبرستان به جا مانده بودند، با ارسال آن ها به نزد سلیمان، سیرت جوانمردانه‏ای از خود نشان داد.

گویند درباره ی شاعری متملق که خشم او را برانگیخت, اگرچه یک بار با خشونت با وی رفتار کرد، اما در عوض, بار دیگر با قبول عذر خواهی شاعر، مایه خرسندیش را فراهم ساخت.

شکوه و جلال او شاهانه و درخور خلفای بزرگِ گذشته بود.

گویند چون پای در رکاب می‏کرد، سیصد علوی شمشیر زن بر می‏نشستند و موکب او را همراهی می‏کردند.

وی اهل فضل و ادب بود، در شعر و نقد آن, قریحه‏ای عالی داشت، افزون بر این, در فقه نیز متبحر بود و در آن باب نیز کتاب هایی مطابق با مذهب زیدی تصنیف کرد.

با مرگ سید حسن، خلافت زیدیه به حکم وصیت او به برادرش محمد بن زید منتقل شد.