به بهانه سالروز بازگشت آزادگان
پنج شنبه 26 مرداد 1391 7:26 PM
مردانی از جنس ایمان و استقامت، افتخاری عظیم برای اسلام آفریدند و اسارت خویش را به حقارت دشمنان تبدیل کردند.
26 مردادماه یادآور سالروز آزادی و بازگشت رزمندگانی است که برای دفاع از آیین خود و فرهنگ ناب محمدی و به فرمان رهبری فرزانه گام در جبهه‌های نبرد حق علیه باطل نهاده و دست روزگار آنها را به زندگی در اسارت‌گاه‌ها کشانده بود.
مردانی از جنس ایمان و صلابت، استقامت و پایداری و صبر در برابر ناگواری‌های روزگار، زمانی که نام اسیر را بر آنها نهادند و سعی کردند با ضربات کابل و باتوم ایمانشان را بستانند، اما از فهم این امر عاجز بودند که ایمان وقتی در جان و دل نفوذ کرد، گسستن آن از این تن خاکی امکان‌پذیر نیست.
جوانان انقلابی ایران که توانسته بودند رژیمی 2500 ساله را سرنگون کنند و ابرقدرت‌های شرق و غرب را از کشور خود بیرون برانند، اینک در مهلکه‌ای دیگر در بوته آزمایش قرار گرفته بودند هر چند این نبرد در مقابل کارستان آنها در برافراشتن دوباره پرچم اسلام، خفیف و خوار جلوه می‌کرد.
اسارت نیز جزیی از جنگ است و غیور مردان ایرانی بر این امر واقف بودند، گویا خود را بیش از شهادت برای اسارت آماده کرده بودند چون شهادت پیوستن به لقاءالله است و کار این تن خاکی به اتمام رسیده اما اسارت، امتحانی دیگر برای مؤمنان است تا ایمانشان در کوره حوادثی دوباره آزموده و عیارشان مشخص شود.
دشمن بعثی می‌خواست از اسارت جهنمی بسازد برای رزمندگانی که تنها برای دفاع از خویش و اسلام به پا خاسته بودند اما غیرت ایرانی و دینی جوانان این مرز و بوم، خواب‌های آنان را آشفته ساخت و اسارت را به تجلی‌گاه صبر و استقامت مبدل کرد و این امر میسر نبود جز با تأسی به روش اسرای کربلا، آن هنگام که زینب(س) در کاخ یزید فرمود چیزی جز زیبایی نمی‌بیند.
آری، رزمندگان ایرانی که اکنون به ظاهر اسیری در چنگال دژخیمان مستکبر گرفتار بودند جز زیبایی ایمان و طراوت صبر و استقامت را در مقابل خویش نمی‌دیدند و ضربه‌های شکنجه‌گران بر جسم‌هایشان را همچون کفاره‌ای بر گناهان می‌پنداشتند تا پس از این دوران چون کودکی تازه متولد شده، پاک و بی‌آلایش قدم به سرزمین نورانی خویش بگذارند.
و اینک در چنین روزی، همان به ظاهر اسرا در قالب کاروان‌های آزادگان سرافراز به میهن اسلامی بازگشتند و افتخاری دیگر برای ملت خویش به ارمغان آوردند گویی از نبردی دیگر باز می‌گردند؛ نبردی سهمگین‌تر از جنگ با توپ و تانک. چون این بار دشمن عقیده و ایمانشان را هدف گرفته بود و سعی داشت با ابزارهای گوناگون این گوهر درونی را از آنان برباید اما ایمان این غیور مردان، ریشه‌دارتر از آن بود که با تلنگرهای کودکانه دشمنان فرو بریزد.
آزادگان ایرانی دنباله‌رو عمارها، یاسرها و سمیه‌ها بودند که در هنگامه طلوع اسلام و تنها به جرم پیروی از رسول حق، سنگ داغ بر سینه‌هاشان نهادند و آنها را در گرمای صحرای حجاز بر زمین سخت خواباندند اما کلمه‌ای علیه اسلام و محمد(ص) از آنها شنیده نشد.
آزادگان ایرانی پیرو ابوذری بودند که او را به ربذه تبعید کردند تا دست از حمایت علی(ع) بردارد ولی ایمان ابوذر مانع از آن شد که کلمه‌ای در مخالفت با مولای خویش به زبان آورد.
