اغلب خانواده‌ها و حتی خود همسران آشنایی کافی با طبیعی بودن مقوله اضطراب ناشی از استرس‌های دوران عقد را ندارند به همین دلیل واکنش‌‌های نادرستی بروز می‌دهند. مثلاً در عوض حمایت از همسران و تلاش برای هماهنگی آنان در مقابل رفتارهایی که نادرست می‌پندارند به شیوه‌ی مبارزه جویانه‌ای اقدام به تلافی می‌نمایند.

 غافل از این‌که در این دوره که حساس‌ترین دوره زندگی همسران است به دلیل شرایط گذار آنان از نقش‌های گذشته و ورودشان به میدان مسوولیت پذیری، حافظه‌ها بسیار قوی می‌شوند و هر نکته و رفتاری در خاطرشان ثبت می‌شود.

در واقع این یک اصل روان‌شناسی است که هر وقت هیجان بالا می‌رود اتفاقی که در آن لحظه هیجانی رخ می‌دهد در خاطره انسان می‌ماند. عشق در خانه معنابخش زندگی است و خانه‌ی بی مهر لطف و صفایی ندارد.

بعضی از افراد به‌گونه‌ای زندگی می‌کنند که گویی افراد خانواده، صرفاً همخانه‌ی آن‌ها هستند و بس. در خانواده‌هایی که مهر و محبت طرفین دیده نمی‌شود یکنواختی حکم فرماست و زندگانی در چنین فضایی ملال‌آور است.

عدم توجه به این اصل سبب شده است که انسان‌ها حتی با گذشت سالیان طولانی از زندگی مشترک‌شان خاطرات خوشایندشان را به وضوح به‌یاد آورند.

نمونه‌‌های فراوانی وجود دارد از عروس‌‌ها یا دامادهایی که امروزه آزاری را که از خانواده‌ی همسر در 6 تا 9 ماه اول زندگی مشترکشان تجربه کرده‌اند، با جزئیات کامل برای نوادگان خود تعریف می‌نمایند. البته قوت حافظه در تمام مراحل هیجانی تمام دوران‌‌های زندگی در ثبت کامل آن لحظه‌‌ها، افزایش می‌یابد.

 مهتاب علی نژاد