با چه كسى ازدواج كنيم ؟

خداوند تبارك و تعالى در (قرآن ) زنان را لباس مردان و مردان را لباس زنان معرفى كرده و مى فرمايد:
هن لباس لكم و انتم لباس لهن ...
آنان (زنان ) لباس شما هستند و شما (مردان ) لباس آنان هستيد، هر دو زينت همديگر و باعث محجوب ماندن يكديگر!
مى دانيد كه لباس به معنى : جامعه - پوشاك - تن پوش را گويند و در ظاهر زينت و زيبائى انسان بوسيله لباس ظاهرى است خداى تعالى هم با اين تشبيه زيبا و ساده خواسته مردمان را به امر ازدواج متوجه سازد و زن و مرد يا به تعبير ديگر (زن و شوهر) را به منزله لباس همديگر معرفى فرموده است كه در حقيقت اگر ما دقت كنيم مى بينيم چنانكه لباس براى پوشش و آرامش ‍ و حفظ و زيبائى بدن محسوب مى شود همانطور همسران هم مانند لباس ‍ عيوب همديگر را پوشانده و آرامش همديگر را حفظ مى نمايند و به اضافه آن مايه زينت و زيبائى همديگر نيز هستند.
همچنان لباس چنانكه آدمى را از سرما و گرما نگه مى دارد و از مرضهاى زياد مصون مى دارد و زن و شوهر هم نسبت به همديگر چنان هستند. آنان با اشباع غريزه شهوت كه خود مايه عفت است به اين معنى وقتى آدمى زوج و زوجه داشته باشد مى تواند عفت خود را حفظ كند و در جامعه و خارج از منزل بسوى فتنه و فساد نرود:
زن و مرد هر دو لباس دگرند ... چون لباسند و به عفت نگرند
همچو تن پوش بوند، سوى گناه     ... نروند، چهره هم مى نگرند
در تفسير (منهج الصادقين ) در ذيل اين آيه شريفه آمده است كه روزى زنى بنام (خولاء) به خانه تشريف نداشتند، او پيش (عايشه ) نشست و درد دل خود را شروع كرد و گفت : از آن روزى كه من شوهر كرده ام هر شب خود را مثل شب اول زينت كرده و عطر مى زنم و به بستر شوهرم مى روم ولى او از من روى بر مى گرداند ولى من از براى رضاى خدا از او روى بر نمى گردانم و بر بى توجهى او تحمل مى كنم ، آمدم از رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم بپرسم آيا از اين جهت من در پيشگاه خداوند اجر و مزدى دارم ؟!
عايشه گفت : صبر كن رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم بيايد، آنقدر نگذشت كه آن حضرت تشريف آورد، خولاء قصه خود را به آن حضرت معروض داشت ، رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم بر آن زن فرمود: آيا منقاد و فرمانبردار او هستى ؟
خولاء جواب داد: بلى يا رسول الله ، آيا مرا مزدى باشد؟!
حضرت فرمود:
هر آن زن كه در خانه شوهر بنوعى سلوك كند كه موجب صلاح شوهر باشد حقتعالى آن را چندين حسنه مى نويسد و سيئه محو مى كند و درجات او را بالا مى برد، و هر آن زن كه از شوهر خود حامله باشد او را مزد زيادى خواهد داد، مزد او مثل كسى خواهد بود كه تمامى عمر (قائم الليل و صائم النهار) باشد و هر يك بار كه كودك را شير دهد چنان باشد كه بنده اى را آزاد كرده است ، چون كودكش را از شير باز گيرد منادى از آسمان ندا مى زند كه گناهان گذشته تو آمرزيده شد.
عايشه هم كه در آنجا حاضر بود، گفت : يا رسول الله ، زنان را كه اين همه ثواب است مردان را چيست ؟
حضرت تبسمى كرد و فرمود:
هر مردى كه براى مراوده دست زن خود را بگيرد، حقتعالى او را حسنه كرامت فرمايد و اگر دست در گردنش كند ده حسنه بر او مى نويسد، اگر او را ببوسد بيست حسنه بر وى ضبط شود، اگر با وى نزديكى كند چندان ثوابش ‍ دهند كه از همه دنيا بيشتر بود و چون غسل كند به هر موئى كه آب از وى مى گذرد سيئه محو مى شود و درجه بالا مى رود و ثوابى كه براى غسل او مى دهند بهتر است از همه دنيا و هر چه در آن است ، و حقتعالى بواسطه او با ملائكه مباهات مى كند و بر آنان مى فرمايد: شما را گواه گرفتم بر اينكه آمرزيدم او(آن مرد) را (اين هم ثواب مرد).
البته من مى خواهم در اينجا متذكر بشوم كه در اينجا و يا در جاهاى ديگر روايات براى ضبط (حسنه ) و محو (سيئه ) وارد گرديده بعضى از عوام كم همت ، سؤ استفاده هائى كرده و فكر مى كنند كه مثلا بكار آميزش زياد و يا شهوترانى مفرط خداوند اين همه ثواب و پاداش مى دهد.
ولى آنان بايد كاملا دقت كنند و بدانند كه اين نوع مزد و پاداش ضبط حسنه و يا محو سيئه و يا رفع درجات براى آن است كه كسى به فرمان خدا به قصد پيروى از فرمان خدا عمل كرده باشد آن همه اجر و ثواب دارد، نه به قصد هوسرانى و يا شهوترانى مفرط، پس هر كارى را بايد به قصد پيروى از فرمان خدا كه سعادت در آن است انجام داد، نه به قصد لذت جسمانى و يا از روى هوى و هوس به دستور شيطان .
كنى هر كار از بهر خدا كن ... كه تاگيرى ز او مزد گرانى
ز بهر خود كنى گر جمله كار ... ز شيطان باشد و خود هم همانى