حکّام مستبدّ و مسلّط بر کشورهای اسلامی با تلاش های مذبوحانه همواره سعی در بایکوت نمودن اندیشه ها و بیانات حضرت سیّدالشّهداء(علیه السّلام) و منزوی کردن پیام های عاشورا داشته اند تا به نحوی از اثرات عظیم آن کم کنند و به این واسطه نظام غاصبانه خویش را از آسیب های این نهضت عظیم ایمن نگاه دارند.
حکومت های استکباری غرب نیز آن هنگام که در راستای سیاست استکباری و استعماری خود قدم به سرزمینهای اسلامی بویژه ایران که از آن همیشه به پایتخت تشیع تعبیر می شود، نهادند، به عمق واقعه عاشورا و تأثیرات شگرف آن در میان شیعیان و از سوی دیگر میزان عشق و ارادت ایشان به حضرت حسین(علیه السّلام) پی بردند. لذا از همان ایّام تلاش گسترده و بیوقفه ای را در آسیب رسانی، تحریف و انحراف آغاز کردند.
اگر با مطالعه تاریخ معاصر، خود را به چندین دهه قبل-عصر حکومت رضاخان بر ملّت- برگردانیم به نمونه ای از آنچه بیان شد پی خواهیم برد. آنجا که وی مأموریّت می یابد که ریشه عزاداری برای سیّدالشّهداء را از بین ببرد. او در آغاز با فریب افکار عمومی، به برپایی عزاداری های نمادین می پردازد تا بدین وسیله خود را در زمره ارادتمندان حضرات معصومین(علیهم السّلام) نشان دهد و پایه های حکومت طاغوتی خود را محکم نماید. امّا اندک زمانی بعد حجاب ها کنار می رود و چهره واقعی وی برای مردم آشکار می گردد. او به محض اینکه حکومتش را تثبیت شده یافت مأموریت خویش را آغاز می نماید و ممنوعیت عزاداری بر حضرت سیّدالشّهداء(علیه السّلام) را تصویب می کند و اقامه عزا برای شهدای کربلا را جرم اعلام می نماید. او به این میزان و مقدار بسنده نمی کند و پیشتازان و طلایه داران این نهضت بزرگ را که همانا علماء، روحانیّون و حوزه های علمیّه می باشند را به شدّت مورد حمله و هجوم قرار می دهد؛ آنگونه که طلّاب روزها به بیابان های اطراف شهر می رفتند تا به دور از چشم مأموران حکومتی به تعلیم و تعلّم علوم دینی بپردازند.
این مأموریّت به اینجا ختم نشد و در دوران سلطنت محمدرضاپهلوی پسرش نیزادامه یافت و وی به طرق دیگری چون فریبکاری و استفاده از رسانه های عمومی روز، به مقابله با مراسمات محرم و صفر پرداخت؛ جاهل و غافل از اینکه «إن للحسین حرارۀ فی قلوب المؤمنین لاتبرد ابداً».
ملّت ایران چنین شرایطی را برنمی تابد و در این برهه گوش خود را به دهان علماء و روحانیّونِ بیدار زمان نزدیک کرده و به تبعیّت از ایشان، همنوا با افلاکیان و خاکیان اقدام به برپایی گسترده مراسمات عزاداری و سوگواری امام حسین(علیه-السّلام) نمودند. امام خمینی(ره) از این موقعیّت کاملاً استفاده کرده و ابعاد و زوایای گوناگون نهضت حسینی را استادانه برای ملّت تشریح می نماید و جوانان را برای یک قیام خونین تشجیع و تحریک می کند. وی قیامش را تکرار قیام عاشورایی حضرت اباعبدالله(علیه السّلام) می داند و می فرماید: «ما افتخار می کنیم که مانند سیدالشهداء(علیه السلام) روز عاشورا کشته شویم، ... اولاً کار اینها با یزید هیچ فرقی نمی کند ... ما نیز از هم اکنون مانند حسین اعلام می کنیم هرکه با ماست به طرف ما بیاید و هرکه با ما نیست به سمت لشکر یزید برود. یکی از کسانی که باید در راه حضرت سیّدالشّهداء آغشته به خون خود شود، خمینی است».(1)
ایشان توانستند با بهره گیری از فضای سراسر شور و شعور محرم و صفر بزرگترین حرکت تاریخ بشریّت پس از واقعه عاشورا را رقم بزنند. حرکتی به بزرگی ریشه کن نمودن حکومتی طاغوتی با عمر 2500 سال که همه تکیه اش برحمایت-های وسیع و همه جانبه قدرت های استکباری است و احیای اسلام ناب محمّدی و زنده کردن همه ارزش ها و آرمان ها و برقراری نظام مردم سالاری در قالب حکومت اسلامی بر پایه ولایت فقیه.
حضرت امام خمینی(ره) نه تنها در طول رهبری انقلاب، که پس از پیروزی آن نیز در جهت هدایت و پیشبرد نظام جمهوری اسلامی به سمت آرمان ها و اهداف الهی آن، از درس ها و پیام های عاشورا الهام می گیرد و ضمن محکم نمودن پایه های حکومت دینی، ارکان حکومت های طاغوتی، استکباری و استعماری را دچار تزلزل می نماید. به صورتی که حکّام مستبد پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران، عمر خود را تمام شده دیدند. این نهضت هر روز بر ترس و اضطراب و استرس و واهمه آنها افزوده و آنها را به در پیش گرفتن سیاست اسلام زدایی و ایران هراسی در سطح جهان مجبور کرده است.
نتیجه آنچه عرض شد این است که انقلاب اسلامی ایران و نهضت امام روح الله با تأسی به قیام خونین حسین بن-علی(علیهماالسّلام) صورت گرفت و امام خمینی(ره) این شخصیّت معنوی و روحانی، این رهبر بصیر و فهیم، مدرِک واقعی و احیاکننده حقیقی عبارت زیبای «کل یوم عاشوراء و کل ارض کربلاء» است که به روشنی در بیانات و انشائیات ایشان موج می
