مقالات امور دام و آبزیان

تکنيک هاي ايمونوهيستوشيميايي جز تکنيک هاي تشخيصي سريع بوده که در اغلب کشورها به عنوان يکي از ابزارهاي تشخيصي دقيق بيماريهاي ويروسي طيور استفاده مي شود. آنفلوانزاي طيور يکي از بيماريهاي ويروسي خطرناک طيور است که مي تواند خسارات هنگفتي به مرغداريهاي صنعتي وارد نمايد. در اين تحقيق آزمايش هاي ايمونوفلورسانس غير مستقيم (IIF¹) و ايمونوپراکسيداز غير مستقيم (IIP²) در مقايسه با روش استاندارد جداسازي ويروس در نمونه هاي باليني مشکوک به آنفلوانزا و به ظاهر سالم مورد ارزيابي قرار گرفت. در ابتدا اين آزمايش ها در جوجه هاي گوشتي با ايجاد عفونت تجربي استاندارد گرديد. بافت هاي ناي، ريه و کليه جوجه هاي تلقيح شده با ويروس آنفلوانزا و نيز نمونه هاي باليني مشکوک جهت جداسازي ويروس و تهيه مقاطع بافتي منجمد با استفاده از تامپون نگهدارنده OCT³ در مايع ازت انجام گرديد. بعد از تهيه مقاطع بافتي منجمد آزمايش هاي فوق بر روي اين بافت ها انجام گرديد. حساسيت و ويژگي آزمايش هاي IIF و IIP در مقايسه با جداسازي ويروس در نمونه هاي تهيه شده از موارد باليني مشکوک به ترتيب معادل 86، %81 و 93، %81 بدست آمد. همچنين ارزش پيشگويي مثبت و منفي هر کدام از آزمايش هاي فوق به ترتيب معادل 76، %89 و 77، %94 بود. جهت شناسايي پرندگان آلوده بين جداسازي ويروس با آزمايش هاي IIF و IIP توافق اساسي وجود داشت. به طوري که آناليز کاپا (Kappa) به ترتيب معادل 92 و %95 بدست آمد. استفاده از آزمايش هاي ايمونوپراکسيداز غير مستقيم براي تشخيص پادگن هاي تحت تيپ H₉N₂ در مقاطع بافتي منجمد براي اولين بار در ايران انجام شده است. با توجه به نتايج بدست آمده جهت بررسي پايش هاي ايمونوهيستوشيميايي در گله هاي طيور استفاده از تکنيک ايمونوپراکسيداز غير مستقيم بخصوص در مقاطع بافت کليه توصيه مي گردد.

 نسخه قابل چاپ