مقالات امور دام و آبزیان

پرورش طيور به منظور توليد منبع غذايي پروتئين دار با قيمت مناسب، به يک صنعت سودآور تبديل گرديده است. ولي بررسي ها نشان مي دهند که بيشترين ضايعات در اين صنعت، ضايعات خوراکي است که در يک ضريب تبديل نامطلوب ظاهر مي گردد. در پژوهش حاضر عوامل فني، فناوري و مديريتي موثر بر اين ضايعات بررسي شده اند. براي اين منظور از روش پژوهش پيمايشي استفاده شد و با روش نمونه گيري سيستماتيک پنج استان اول کشور که بيش از %53 ظرفيت توليدي را دارا بودند انتخاب شدند. وسيله پژوهش (پرسشنامه) بر اساس بررسي پيشينه نگاشته تهيه شد و روايي و پايايي آن تامين گرديد. با توجه به پراکندگي واحدها در سطح کشور و محدوديت همکاري مديران آنها، تعداد 200 مرغداري گوشتي به روش تصادفي مورد مطالعه قرارگرفتند. نتايج تحقيق نشان داد که بيشترين ضريب تبديل خوراك در استان خراسان (6.21)، کمترين در استان مازندران (2.49) و ميانگين کل کشور 3.80 است. از ميان عوامل سه گانه مورد مطالعه، عوامل فني شامل ظرفيت بالاي مرغداري، نداشتن مجوز رسمي فعاليت، استفاده نکردن از خوراك حبه و حبه خرد شده؛ عوامل فناوري شامل تهيه خوراك از يک منبع، به ويژه از منابع غيررسمي، استفاده ناصحيح از حوضچه ضدعفوني ورودي و رطوبت سنج در سالن ها، استفاده کردن از پنجره در سيستم ترکيبي تهويه سالن ها، استفاده ناصحيح از فناوري هاي ضدعفوني سالن ها؛ و بالاخره، عوامل مديريتي شامل فاصله زماني طولاني بين دو نوبت جوجه ريزي (که منجر به دفعات کمتر جوجه ريزي در سال مي شود)، افزايش تعداد جوجه در يک دوره پرورش، ارسال زودتر از موعد مرغ توليدي به کشتارگاه و بي اطلاعي مديران از استاندارد ضايعات خوراك، زياده روي در خوراك دادن و نحوه ناصحيح توزيع خوراك در سالن، بر بالا بودن ضريب تبديل خوراك تاثير داشته اند. راهکارهاي پيشنهادي براي کاستن ضايعات خوراك در مقاله ارائه شده اند.

 نسخه قابل چاپ