بانک مقالات زراعت و باغبانی

استفاده از ژنوتيپ هاي متحمل به تنشهاي محيطي يكي از راهكارهاي اجرايي سيستم كشاورزي پايدار مي باشد. از آنجايي كه زمستان مناسب براي بررسي و انتخاب ژنوتيپ هاي مقاوم به سرما و يخبندان از هر 10 سال فقط يكبار احتمال وقوع دارد، بنابراين اتكا به روشهاي آزمايشگاهي توام با يادداشت برداريهاي مزرعه اي، راهي مناسب براي انتخاب مواد جهت تحمل به سرما و يخبندان است. اين بررسي در همين راستا در سال 81-1380 در ايستگاه تحقيقات كشاورزي طرق مشهد در قالب طرح بلوك هاي كامل تصادفي با 3 تكرار انجام شد. 20 تيمار موجود، ژنوتيپ هاي اميد بخش آزمايش يكنواخت سراسري گندم مناطق سرد بودند كه از بين آن ها ژنوتيپ هايي جهت مناطق سرد كشور معرفي خواهند شد. با استفاده از روش يخبندان طوقه ژنوتيپ هاي مورد بررسي تا 20- درجه سانتي گراد در شرايط كنترل شده، مورد تيمار قرار گرفتند، و پس از آن درصد بقا پس از يخبندان محاسبه شد. نتايج نشان داد كه ژنوتيپ شماره 9 بالاترين درصد بقا پس از يخبندان (98.33%) و ژنوتيپ شماره 7 كمترين درصد بقا پس از يخبندان (66.67%) را دارا بودند. ژنوتيپ شماره 9 كمترين ميزان رطوبت طوقه و ژنوتيپ شماره 7 داراي ميزان رطوبت طوقه غير معني دار با ژنوتيپ هاي برتر از نظر اين صفت بودند. همبستگي بسيار قوي و منفي (r=-0.701) بين درصد بقا پس از يخبندان و ميزان رطوبت طوقه وجود داشت. از ديگر صفاتي كه رابطه معني دار با درصد بقا پس از يخبندان داشت، مرحله رشد آغازه هاي سنبله (r=-0.619) بود. همبستگي معني داري بين درصد بقا پس از يخبندان و تعداد روز تا ظهور سنبله (r=-0.207) و تعداد روز تا رسيدگي فيزيولوژيك (r=-0.208) وجود نداشت. درصد بقا پس از يخبندان با ميانگين يادداشت برداري هاي مزرعه اي تحمل به سرما در 5 ايستگاه منطقه سرد كشور، رابطه مثبت و معني داري (r=-0.416) داشت، بنابراين مي توان نتيجه گرفت كه روش يخبندان طوقه و متعاقب آن محاسبه درصد بقا پس از يخبندان روشي مطمئن براي برآورد تحمل به سرما و يخبندان ژنوتيپ هاي گندم در شرايط طبيعي مي باشد.

 نسخه قابل چاپ