بانک مقالات زراعت و باغبانی

تحمل به خشکي صفتي کمي بوده و به طور مستقيم قابل اندازه گيري نيست، از اين رو براي بررسي تحمل به خشکي بايد صفات وابسته به آن بررسي شود. صفات وابسته به تحمل به خشکي نظير خصوصيات ريشه و کارايي مصرف آب کمي هستند و بررسي فنوتيپي آنها بخصوص در شرايط مزرعه مشکل است. بنابراين گزينش به وسيله نشانگر ابزار مناسبي براي برطرف کرن اين مشکل است. در اين پژوهش با استفاده از روش تجزيهQTL، کنترل ژنتيکي صفات وابسته به تحمل مورد بررسي قرار گرفت. دويست و بيست لاين هاپلوئيد مضاعف حاصل از تلاقي کوکري (والد حساس) و آر.اي.سي 875 (والد متحمل) براي اين منظور استفاده و در مجموع 35 QTL بر روي 11 کروموزوم مختلف براي صفات مورد بررسي شناسايي شدند. از QTL هاي شناسائي شده 10QTL،R²>10 داشتند. شصت وسه درصد از QTL هاي شناسائي شده بر روي ژنوم B قرار داشتند که نشان دهنده اهميت بالاي اين ژنوم در تحمل به خشکي است. در اين پژوهش سه مکان ژني بر روي کروموزوم هاي1B ، 5A و 5B شناسايي شدند که 39.7 درصد از تغييرات مربوط به تعداد ريشه را توجيه نمودند. همچنين سه QTL بر روي کروموزوم هاي 1B،4B  و 6B مسوول کنترل تغييرات ژنتيکي کارايي مصرف آب در جمعيت مورد بررسي بودند و 30% ازتغييرات فنوتيپي اين صفت را توجيه کردند. تعداد ريشه و کارايي مصرف آب با هم همبستگي ژنتيکي داشته، به نحوي که ژنوتيپ هاي داري ريشه بيشتر از کارايي مصرف آب بالاتري برخوردار بودند. عرض برگ مهم ترين صفت مربوط به رشد اوليه گياه بود و QTL  هاي مرتبط با اين صفت بر روي کروموزوم هاي 2B،2D ، 3D، 5A و 6A بودند که 41.6 درصد تغييرات اين صفت را توجيه نمودند. گزينش به وسيله نشانگر براي آلل هاي مطلوب QTL هاي شناسائي شده در اين آزمايش نظير Gwm0304b  و Barc0256 ابزار مناسبي براي بهبود سازوکار هاي تحمل به خشکي و در نتيجه بهبود عملکرد در شرايط تنش خشکي خواهد بود.

 نسخه قابل چاپ