بانک مقالات زراعت و باغبانی

اثرات منفي شوري بر جذب و تعادل عناصر غذايي در گياه، توسط پژوهشگران فراواني مورد تاکيد قرار گرفته است. زمانيکه گياه در معرض تنش شوري واقع مي شود، جذب نيتروژن بيش از ساير عناصر غذايي کاهش مي يابد. به نظر مي رسد با اعمال مديريت کودي مناسب در اراضي شور، مي توان ضمن افزايش عملکرد، خصوصيات کيفي محصول را نيز بهبود بخشيد. لذا طي آزمايشي اثرات مصرف نيتروژن بر محتوي نيتروژن ارقام گندم نان تحت تاثير تنش شوري مورد مطالعه قرار گرفت. تيمارهاي آزمايشي عبارت بودند از: شوري در چهار سطح (0، 100، 200 و 300 مول بر متر مکعب از مخلوط نمک هاي کلريدسديم و کلريد کلسيم به نسبت مولي 5 به 1)، نيتروژن در سه سطح (0، 2 و 4 مول بر متر مکعب نيترات آمونيوم) و سه رقم گندم هگزاپلوئيد بهاره بنام هاي قدس (رقم ايراني حساس به شوري)، کراس روشن 11 (ژنوتيپ ايراني مقاوم به شوري) و خارچيا - 65 (رقم استاندارد مقاوم به شوري). آزمايش در محيط کشت ماسه و شرايط محيطي نسبتا کنترل شده انجام گرفت. نتايج حاصله نشان داد که شوري عليرغم اينکه جذب نيتروژن را بويژه قبل ازگرده افشاني بطور معني داري کاهش داد، ولي غلظت نيتروژن در بخشهاي مختلف گياهي (ريشه، برگ، ساقه و دانه) لزوما کاهش نيافته و بسته به توانايي گياه در جذب نيتروژن و توليد ماده خشک، ارقام مورد آزمايش عکس العمل متفاوتي نسبت به تنش شوري نشان دادند. مصرف نيتروژن در سطوح پايين تا متوسط شوري (100 تا 200 مول) سبب بهبود محتوي نيتروژن بافتهاي گياهي و افزايش شاخص برداشت نيتروژن، افزايش راندمان جذب و راندمان بهره وري نيتروژن و نهايتا افزايش راندمان مصرف نيتروژن گرديد. در سطح حداکثر شوري (300 مول)، افزايش سطح نيتروژن در محيط رشد نه تنها اثرات سوء شوري را تعديل نکرد بلکه سبب کاهش محتوي نيتروژن گياه نيز گرديد. با اين حال، عليرغم کاهش تبعات شوري توسط نيتروژن، تعيين فرم و مقدار نيتروژن مصرفي در اراضي شور اهميت زيادي داشته و نيازمند مطالعه بيشتري است.