بانک مقالات زراعت و باغبانی

ويژگي هاي فلور علف هرز باغ هاي سيب، گردو، انگور، زردآلو، شليل، هلو و آلو شهرستان خرم آباد با انتخاب تعدادي باغ به روش نمونه گيري تصادفي در مناطق مختلف طي سال 1387 مورد بررسي قرار گرفت. در بين 86 گونه علف هرز شايع در سطح باغ هاي ميوه بالاترين سطح فراواني (86.9 درصد) به علف هرز چندساله پيچک صحرايي اختصاص داشت. درصد فراواني براي گونه پيچک صحرايي نسبت به ساير گونه ها بيشتر بود. علاوه بر پيچک صحرايي سه گونه ارزني، پنجه مرغي و قياق نيز داراي فراواني معادل يا بيشتر از 50 درصد بودند. از اين چهار گونه داراي بيشترين فراواني سه گونه چندساله به شمار مي روند. کاهوي وحشي و سلمه تره به ترتيب با فراواني 36.7 و 33.3 درصد نيز نسبت به ساير گونه ها از برتري نسبي برخوردار بودند. در مورد گونه هاي علف هرز با فراواني بيشتر از 10 درصد غالبيت با خانواده گياهي گندميان بود. بالاترين سطح يکنواختي پراکنش (51.4 درصد) به علف هرز پيچک صحرايي مربوط بود. يکنواختي پراکنش علف هرز پيچک صحرايي به طور کاملا فاحشي بيشتر از ساير گونه ها بود. يکنواختي پراکنش براي سه گونه ارزني، پنجه مرغي و قياق نيز نسبت به ساير گونه ها برتري بارزي داشت. بالاترين سطح تراکم (15.9 بوته در مترمربع) به علف هرز کشيده برگ چندساله پنجه مرغي اختصاص داشت. علاوه بر پنجه مرغي سه گونه ارزني، قياق و پيچک صحرايي از سطح تراکم بالاتري برخوردار بودند. از اين چهار گونه حائز بالاترين سطح تراکم فقط يک گونه پهن برگ و سه گونه ديگر کشيده برگ محسوب مي شوند. از ميان شش نوع باغ ميوه مورد ارزيابي بالاترين سطح تراکم علف هرز (137.5 بوته در مترمربع) به باغ آلو اختصاص داشت. بالاترين سطح نسبت تعداد گونه هاي چندساله به کل جمعيت علف هرز به باغ آلو اختصاص داشت. در مجموع 22 گونه کشيده برگ در سطح باغ هاي ميوه مشاهده شد. گونه هاي علف هرز کشيده برگ به سه خانواده گندميان، جگنيان و پياز اختصاص داشت. تعداد گونه براي خانواده هاي گندميان، جگنيان و پياز به ترتيب برابر 18، 2 و 1 گونه بود. خانواده هاي نيام داران با 8 گونه، خانواده هاي چليپاييان و چتريان هر يک با 4 گونه و خانواده هاي تاج خروس، نعناييان، پنيرک و علف هفت بند هر کدام با 3 گونه ديگر خانواده هاي گياهي غالب بودند.

 نسخه قابل چاپ