بانک مقالات زراعت و باغبانی

به منظور تعيين مناسب ترين پيش کاشت گندم با مديريت مناسب مصرف کود نيتروژنه و بقاياي گياهي آزمايشي در طي سال هاي زراعي 87 - 1385 در شرايط اقليم معتدل سرد خراسان انجام شد. اين آزمايش به صورت کرت هاي دو بار خرد شده در قالب طرح بلوک هاي کامل تصادفي با سه تکرار به اجرا در آمد. تناوب زراعي به عنوان عامل اصلي در پنج سطح (1- گندم: گندم 2- سيب زميني: گندم 3- ذرت سيلويي: گندم 4- شبدر برسيم: گندم 5- چغندر قند: گندم) و کود نيتروژنه براي تمامي گياهان پيش کاشت گندم به عنوان عامل فرعي در چهار سطح (1- بدون مصرف نيتروژن 2- مصرف نيتروژن 50% کمتر از توصيه کودي 3- مصرف نيتروژن به ميزان توصيه کودي 4- مصرف نيتروژن 50% بيشتر از توصيه کودي) و برگشت بقاياي محصول پيش کاشت گندم به خاک به عنوان عامل فرعي فرعي با دو سطح (1- بدون برگشت بقاياي گياهي 2- برگشت 50% بقاياي به جا مانده از محصول پيش کاشت) در نظر گرفته شد. نتايج نشان داد که تناوب زراعي و مصرف کود نيتروژنه در گياه پيش کاشت اثر معني داري بر عملکرد دانه، عملکرد بيولوژيک، تعداد سنبله در واحد سطح و طول ساقه و سنبله گندم داشت، در حالي که وزن هزار دانه و تعداد دانه در سنبله گندم تحت تاثير تيمارهاي آزمايشي قرار نگرفت. عملکرد گندم تحت تاثير اثر متقابل تناوب زراعي و مصرف کود نيتروژنه قرار گرفت. در تمام سطوح کود نيتروژن بيشترين عملکرد گندم در تناوب سيب زميني: گندم مشاهده شد و عملکرد تک کشتي گندم در تمامي سطوح نيتروژن مصرفي، کمتر از عملکرد آن در شرايط تناوبي بود. نتايج آزمايش نشان داد که در کشت متوالي گندم واکنش به مصرف کود نيتروژنه بيشتر از کشت تناوبي گندم بود. اگر چه برگشت بقاياي محصول پيش کاشت تاثير معني داري بر عملکرد دانه گندم نداشت اما عملکرد بيولوژيک، تعداد سنبله در متر مربع و شاخص برداشت گندم تحت تاثير اين تيمار آزمايش قرار گرفت.

 نسخه قابل چاپ